Ποδη-Λάνα

Η εβδομάδα που ακολούθησε ήταν σχετικά ήρεμη.. Αύγουστος, ζέστη, καμιά μπύρα στο μεγάλο εστιατόριο- bar- χώρο συναυλιών και karaoke ή bubble πάρτυ της πόλης (ένας χώρος που για τα δικά μου ελληνικά(=αρκετά υψηλά) δεδομένα ξεπερνάει με άνεση τη βάση), όλοι ήταν διακοπές-κι όσοι δεν ήταν έφευγαν σύντομα, γενικά ησυχία, άπνοια και χαμηλοί ρυθμοί – μόνο η ποδοσφαιρική ομάδα συνέχιζε να βγάζει φωτιές, ρίχνοντας 5άρες και 6άρες.

Παρόμοιο κλίμα επικρατούσε και στο γραφείο. Η μόνη διαφορά σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε είναι η προσθήκη δύο νέων στοιχείων στην καθημερινότητά μου, που θα με συνοδεύουν λογικά μέχρι το τέλος της εδώ εμπειρίας.

Δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη λέξη από το “στοιχείο”, αν και πρόκειται για ένα άτομο και ένα αντικείμενο.

Η Lana είναι η έτερη μόνιμη εργαζόμενη στη BĀZE – η άλλη είναι η Ieva (Η Anita, το μεγάλο αφεντικό έχει γραφείο στο δήμο.). Ήταν απούσα τις 2 πρώτες εβδομάδες, είχε πάρει την καλοκαιρινή της άδεια και επέστρεψε για να πάρει την άδειά της η Ιeva. Εκτός από τον ανωτέρω ρόλο, η Lana κατέχει και μια θέση-κλειδί σε σχέση με το project μου: Είναι η μέντοράς μου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι “οφείλει” να με βοηθήσει να προσαρμοστώ στη λετονική πραγματικότητα και να ενσωματωθώ στην τοπική κοινωνία, το ταχύτερο δυνατόν. Να είναι διαθέσιμη και πρόθυμη να μου λύσει απορίες, όχι αν “είμαστε μόνοι στο σύμπαν;” αλλά καθημερινές και απλές, π.χ. “εφόσον εγώ δεν μπορώ, ποιος θα κλείσει το συναγερμό σε περίπτωση που αρχίσει να χτυπάει γιατί κάποιος μεθυσμένος από τον κάτω όροφο κάπνισε μέσα και ενεργοποίησε τον ανιχνευτή καπνού;”.

H Lana και η Evelina

Γενικά η Lana είναι ωραίος τύπος. Νέα, ωραία, έχει σπουδάσει media και πριν δούλευε στην εφημερίδα του δήμου. Ηλικίες δε λέμε, γιατί πρόκειται για κυρία και γιατί έχει την ίδια ηλικία με μένα. Είναι κυρία, όχι δεσποινίς, από μικρή κι αυτή, η λετονική νοοτροπία τους κυνηγάει όλους, με μια κορούλα, την Εβελίνα, που σε λίγους μήνες θα γίνει 3-η Εβελίνα έχει καταρρίψει κάθε κανόνα επικοινωνίας που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, μιλάει μωρουδίστικα λετονικά, εγώ αγγλικά και συνεννοούμαστε άψογα.. Με τη Lana θα μπορούσαμε να είμαστε και φίλοι, κυρίως γιατί ταιριάζουμε-εν μέρει- στο χαρακτήρα, είναι κι αυτή χαλαρή και ήρεμη, καμία σχέση με την Ieva, που είναι γεμάτη νεύρο(όχι νεύρα) και ιδέες και “γιούπι- πάμε στο πάρκο να μετρήσουμε τα μυρμήγκια!” (εδώ κάπου οφείλω να δηλώσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που θα συνεργαστώ με ένα άτομο με τα χαρακτηριστικά της Ieva). Δεν είμαστε όμως φίλοι με τη Lana, και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ γιατί στο άλλο μέρος του χαρακτήρα της δεν ταιριάζουμε και τόσο.. Δεν είναι τόσο θέμα προτεραιοτήτων, όσο ενδιαφερόντων, αφού για τη Lana όλα περιστρέφονται γύρω από “η Εβελίνα, ο άντρας μου, η δουλειά, το σπίτι, ο άντρας μου έχει μια φάρμα, με κοτούλες και ζωάκια και μαζεύουμε πατάτες” και “δε θα μπορούσα να ζήσω, όχι σε άλλη χώρα, ούτε καν μακρυά από το σπίτι μου για πάνω από 15 μέρες”. Σε καμία περίπτωση παράλογο, απλά αρκετά μακρυά από τις δικές μου επιλογές ζωής. Γενικά πάντως έχει χιούμορ, και το δείχνει όταν δεν έχει δουλειά και δε σηκώνει κεφάλι από τον υπολογιστή.

Το πρώτο μεσημέρι άμα τη επιστροφή (με περισπωμένη- δοτική..) της Lana, όταν επέστρεφα από το lunch break μου, που στη στην πραγματικότητα είναι brunch γιατί ξυπνάω αργά (project, lunch break, brunch.. ότι θα γινόμουν στελεχάρα επιχείρησης υιοθετώντας και το ανάλογο λεξιλόγιο, σας διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν μέρος των προτεραιοτήτων μου όταν ξεκινούσα να έρθω εδώ..) συνάντησα την “Αγία Τριάδα των αφεντικών μου” να λιάζονται και να πίνουν καφέ απέναντι από τη BĀZE(στο θηλυκό γιατί σημαίνει “βάση”). Πάω, χαιρετάω, λέμε δυο λόγια για το πώς πάει, άλλα δυο για λεπτομέρειες προσεχών δραστηριοτήτων και άλλα δύο – τελευταία- αστεία , ούτε κουβέντα να κάτσω μαζί, προφανώς είχα διακόψει, κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Ieva βγάζει και μου δίνει ένα μικρό μικρό κλειδάκι..

Το ποδήλατο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς απέναντι. Ο αντιπερισπασμός έπιασε, το πήρα, δε θυμάμαι καν αν χαιρέτησα και έτρεξα να απολάυσω το νέο μου απόκτημα (Απαραίτητη διευκρίνιση, το ποδήλατο, ολοκαίνουριο, λαμπερό, δεν αγοράστηκε για μένα. ήταν αγορά του κέντρου νεότητας και θα χρησιμοποιούνταν από όποιον το χρειαζόταν περισσότερο – απλά εκείνη τη στιγμή, και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτός που το χρειάζεται περισσότερο, και άρα το χρησιμοποιεί περισσότερο είναι.. είμαι εγώ :-)) ).

Δεν έχω να πω πολλά. Ποδήλατο ξέρω να κάνω από μικρός, στην Πάτρα οι δυνατότητες για βόλτες είναι περιορισμένες, στην Αθήνα μηδενικές, τουλάχιστον για μένα, και ήταν απωθημένο χρόνων να το χρησιμοποιώ για τις καθημερινές μου μετακινήσεις. Το Gulbene περπατιέται εύκολα, από το σπίτι μου, που είναι εντελώς στη μια άκρη της πόλης, μπορώ να είμαι οπουδήποτε εντός αυτής σε μια ώρα με τα πόδια, αλλά, πώς να το κάνουμε; , το ποδήλατο έχει άλλη χάρη (εξαιρείται η φίλη μου η Alexandra, Ρουμάνα, που κάνει παρόμοιo πρόγραμμα με μένα στην Κοπεγχάγη αλλά είναι παθολογικά κολλημένη με την οδήγηση αυτοκινήτου – pupici Alex!).

Βέβαια το ποδήλατο μου γέννησε και το μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού από το σπίτι στο γραφείο-απόσταση 6-7 λεπτών με τα πόδια υπάρχει μια μεγάλη ανηφόρα, μεγάλη σε μήκος και σε κλίση, και κάθε πρωί σκέφτομαι την ταλαιπωρία και την εναλλαγή ταχυτήτων και το βράδυ την κατηφόρα που η φόρα και η λιμνούλα δίπλα την κάνουν το πιο κρύο σημείο της πόλης (προβλήματα που έχει ο κόσμος,ε;).

Όπως είναι προφανές, εφόσον δεν έχουν βγει αντιολισθητικές αλυσίδες για ποδήλατα, το διάστημα που θα μπορώ να το χρησιμοποιώ είναι περιορισμένος, οπότε πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να το εκμεταλλευτώ όσο περισσότερο τώρα που μπορώ.

Ε αυτά.. Πάω για βόλτα, έχει ήλιο έξω..

(Δεν έχει, εδώ και δυο μέρες βρέχει ασταμάτητα, απλά ήθελα να γράψω αμερικάνικο happy ending και να δημιουργήσω μίνι αίσθημα ζήλειας..)

Υγ. Η Lana σήμερα είχε την ονομαστική της εορτή :-)