Ποιος - Τι - Γιατί

Νομίζω ήρθε η ώρα, μετά από τους στίχους και τα ποιήματα, τις εντυπώσεις και τις επιστολές με παραπομπές στο Βαλκανικό μου υπόβαθρο, να αφήσω τις μετριοφροσύνες και τις αοριστίες και να κάνω μια αυτοπαρουσίαση.

Es esmu Andreas un es esmu Griekijis. Αυτά είναι σχεδόν και τα μόνα λετονικά που ξέρω, ανάθεμα τα λεφτά που ξοδεύω (από το “αυτά” μέχρι το “ξοδεύω”, η φράση είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχει γραφτεί ποτέ στο blog).

Ξέρω περισσότερα λετονικά, σχεδόν 150 λέξεις, οι οποίες μπορούν, αν προστεθούν και οι γραμματικοί τύποι, πρόσωπα στα ρήματα και πτώσεις στα ουσιαστικά, να φτάσουν στις 200 !(μπορώ να κλίνω μόνο 2 ρήματα..)

Και δεν ξοδεύω λεφτά για τα μαθήματα. Για διάφορα δεν ξοδεύω..

(Βασικά δεν ήθελα να αυτοπαρουσιαστώ μέσω χρημάτων, ας όψεται η οικονομική κρίση, ουρές σχηματίζονται κάθε μέρα στα σούπερ-μάρκετ, από ανθρώπους κάθε ηλικίας που δίνουν χάλκινα νομίσματα, 1 και 2 santimi, τα εκατοστά του Lac(i) (1 ευρώ ≈ 0,7 λατς ) , το έχω κάνει κι εγώ, τα μάζεψα όλα μια μέρα και πήγα και πήρα 2 σάντουιτς. Τα είχα υπολογίσει ακριβώς, μετρούσε η ταμίας μια ώρα, ουρά πίσω, κανείς δε μίλησε, εκτός από έναν που φώναξε κάποια στιγμή “εδώ τα έφερες(;), στην τροχαία να τα πας!” ..)

Λοιπόν..

Σταματάω τις παρενθέσεις, τις καθυστερήσεις, τα τάιμ-άουτ, να πετάω τη μπάλα στην εξέδρα, να προσποιούμαι τον τραυματία, να μην τηρώ το fair play, να κάνω αλλαγή στο 90', να αλλάζω το αριστερό μπακ, αν η ομάδα μου επιτίθεται στην πλευρά του πρώτου βοηθού διαιτητή, ή το δεξί μπακ, αν η ομάδα επιτίθεται στην άλλη πλευρά, σας δίνω και λίγο χρόνο να σκεφτείτε αν έχω δίκιο στο τελευταίο και..

Και δε μ'αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου..

Είμαι ο Ανδρέας (στο γραπτό, στο προφορικό Αντρέας) και είμαι εθελοντής του προγράμματος EVS (European Voluntary Service – Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία) στην πόλη Gulbene της Λετονίας. Το πρόγραμμα είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πληροφορίες στο ..(δε θυμάμαι, αν πατήσετε evs database στο google, είναι το πρώτο αποτέλεσμα).

Απασχολούμαι, για να μην πω δουλεύω και πάθει τίποτα κανένας από τα γέλια, από το youth club DEMS στο youth center BĀZE, γραφειοκρατικές λεπτομέρειες, ούτε στον εχθρό μου ανάλυση της διαφοράς, το κέντρο νεότητας της πόλης.

Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός εναλλακτικού τόπου και τρόπου εκμάθησης δεξιοτήτων, (παράλληλα ή και σε συνεργασία με το σχολείο) για τους νέους της περιοχής, με διάφορες δραστηριότητες, με απώτερο στόχο,..(“περισσότερα” στο βίντεο- βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης). Λίγο πριν έρθω, είχα πάει στη Λευκάδα να γνωρίσω την οργάνωση που με έστειλε , άλλη μεγάλη ιστορία κι αυτή, προς το παρόν το μόνο που νομίζω αρκεί είναι (ένα μεγάλο) “ευχαριστώ Ιωάννα! :-)” , τα “Μονοπάτια Αλληλεγγύης” (γεια σου Μοχάμεντ! - ο boss) κι εκεί, με τη βοήθεια των EVS εθελοντριών, γύρισα το βιντεάκι, μου πήρε 3 ώρες για 40 δευτερόλεπτα, το οποίο περιγράφει πώς προσδοκούσα την εμπειρία στον “επαγγελματικό τομέα” της Λετονίας. (Κι επειδή αυτή η παράγραφος πάει σε αφιερώσεις, ευχαριστήρια και χαιρετισμούς, το βιντεάκι αφιερώνεται στην Κατερίνα από το LP BAS8(9), που της αντιστοιχεί το Β και μου κόλλησε το αυξημένο ενδιαφέρον για το Stop-motion video , ενώ χρωστάω επίσης, καιρό τώρα, ένα ειλικρινές ευχαριστώ στη Γλυκερία που μου χάρισε το “share the knowledge” για να το κάνω μότο ζωής. ) Σχεδόν 50 ημέρες μετά, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι ακόμα πιστεύω ότι έπεσα κοντά και ο στόχος που περιγράφεται είναι εφικτός. Περισσότερα για το “τι;” ,ασυνείδητα, σε προσεχείς αναρτήσεις.

Πάμε και στο “γιατί” (=γιατί Λετονία, και γιατί στο κέντρο νεότητας, από τη στιγμή που υπήρχε δυνατότητα επιλογής από πλήθος εναλλακτικών προτάσεων, χωρών και δραστηριοτήτων), το οποίο ανέκαθεν ήταν η δύσκολη ερώτηση, μάλλον γιατί προϋποθέτει ολοκληρωμένη φράση ως απάντηση (εξαιρείται η φράση “γιατί έτσι”).

Στο γιατί υπάρχουν 4 πιθανές απαντήσεις. Δεν ισχύει το “λίγο από δω, λίγο από κει..”. Μία είναι η σωστή , κι όποιος βιαστεί να ειρωνευτεί ή να απορρίψει ενδεχόμενο ίσως κάνει λάθος..

1. Ακολουθώ τη συμβουλή του Γιάννη. Έχω έναν πολύ καλό φίλο Γιάννη στην Πάτρα, έναν πολύ καλό φίλο Γιάννη στην Αθήνα, αλλα τη συμβουλή τη δίνει ο Γιαννάκης ο Πλούταρχος ο οποίος στο άσμα “Σιγά-σιγά” είναι σαφής: “Σιγά σιγάάά, εγώώ σε ξεπερνάάω, σιγά σιγά βάζω στο χτες μηδενικά, τέτοια αγάπη βλέπεις δε χωρούσε, μέσα σε λίγα μόνο τέέέτραγώνικα(δεν κάνω πλάκα, έτσι τονίζεται, εμμμ.. ήθελε και σπίτι η κυρία..), σιγά σιγάάά, εγώώ σε ξεπερνάάω, σιγά σιγά κι ας μου θολώνεις το μυαλό, και φεύγω βόρεια, ψάχνω την ψυχή μου, ψυχή που είχα χάσει τώρα από καιρόό.. ”.
2. Ξανθό. Απέραντο ξανθό. Ψηλό. Με απέραντο, ατελείωτο πόδι. “Κιλομέτρα” που λέει μια ψυχή – μην ανησυχείς ψυχή, θα λάβεις πολύ special αφιέρωση.. Με ανοιχτόχρωμα μάτια, συνήθως γαλάζια. Συγγνώμη για το ουδέτερο, δε μιλάω για πράγματα, για αγάλματα μιλάω.. Ε, τι; Να πω κι άλλα; Ας ήσασταν εδώ..
3. Το νούμερο 3 είναι η επίσημη απάντηση σε όποιον/α Λετονό/ή με ρωτάει “γιατί Λετονία;” : “Για να είμαι ειλικρινής, δεν είπα “Λετονία-Λετονία”, απλά το κριτήριο μου ήταν η χώρα, οπότε άρχισα να απορρίπτω: Όχι Βαλκάνια ή χώρες της Μεσογείου, λόγω ομοιότητας με το ελληνικό κλίμα/ ελληνική νοοτροπία (αυτά τα 2 εναλλάσσονται για να μη λέω σε όλους τα ίδια), όχι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, Τσεχία- Πολωνία, όχι Κεντρική Ευρώπη, Αυστρία Ελβετία, με τίποτα Αγγλία(λέω United Kingdom για να πιάσω και λίγο Ιρλανδία, που η αλήθεια είναι την ξέχασα όταν έψαχνα) , όχι Σκανδιναβία λόγω των εμπειριών εκ Δανίας(ευχάριστες εμπειρίες - ήθελα κάτη καινούριο), ε, εκεί σκέφτηκα την άλλη άκρη της Βαλτικής, διάλεξα Λετονία γιατί είναι η μεγαλύτερη και είναι στη μέση, άρα συγκεντρώνει χαρακτηριστικά και από τις άλλες 2 χώρες, ε, μου άρεσε και το περιεχόμενο του προγράμματος, ε, και ήρθα..”
4. Τον Οκτώβρη του 2009 ήμουν για ένα σεμινάριο στη Δανία για ένα σεμινάριο, με θέμα social change campaigning, δηλαδή “εκστρατείες” για κοινωνική αλλαγή. Θα ευγνωμονώ μάλλον αιώνια το άτομο που με “έσπρωξε” να πάω, δεν τα πάει καλά με τα social media, facebook&blogs, αλλά τουλάχιστον το ξέρει και αυτό φτάνει, γιατί ήταν ίσως η μεγαλύτερη και καλύτερη εμπειρία. Εκτός από το ότι γνώρισα την Άννα, την κοπέλα από την Πολωνία της προηγούμενης ανάρτησης που έρχεται εδώ σε λίγες ώρες, έμαθα πάρα πολλά πράγματα για το αντικείμενο και όταν κλήθηκε η ομάδα μου να “τρέξει” μια τέτοια καμπάνια.. εε.. παταγώδης αποτυχία, το μεγαλύτερο κάζο της ζωής μου. Αν και πιστεύω πραγματικά ότι είμαστε τα λάθη μας, χάρη σ'αυτά προχωράμε και γινόμαστε καλύτεροι, από την άλλη η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το χώνεψα το πώς αποτύχαμε τότε. Μπορώ να δικαιολογηθώ, αλλά δεν έχει κανένα νόημα. Απλά τώρα, εδώ στη Λετονία, στη μικρή πόλη του Gulbene, σε πραγματικές συνθήκες, θέλω να πάρω τη revanche. Να αποδείξω και στους Δανούς (που δεν είπαν τίποτα οι άνθρωποι, μια χαρά με ξανά-υποδέχτηκαν αργότερα, οι σχέσεις ουδέποτε διεταράχθησαν) και κυρίως στον εαυτό μου πως μπορώ να τα καταφέρω, χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας, αφού οι εδώ επικεφαλής δεν τη χρησιμοποιούν ως μέσω διάδοσης του μηνύματος, χωρίς τον αγωνιστικό παλμό μιας συγκέντρωσης ή πορείας (το φάντασμα του υπαρκτού γαρ..), χωρίς τη φάρσα και τη σάτυρα, γιατί εν μέρει εποπτευόμαστε(και χρηματοδοτούνται) από το Δήμο του Gulbene.. Πολύ σημαντικό! Όταν λέω εκστρατεία στο Gulbene, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι ήρθα εγώ, η παραγνωρισμένη ιδιοφυΐα να καθορίσω τις ανάγκες των ανθρώπων με βάση την ανάγκη εντυπωσιασμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης με σκοπό την αποκατάσταση του ονόματός μου και της θέσπισης του Gulbene ως πόλης παγκοσμίου προτύπου αγωνιστικότητας, πρωτοπορίας και ευαισθητοποίησης σε κοινωνικά ζητήματα. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!

Είμαι εδώ, για να βοηθήσω (το απόλυτα σωστό ρήμα σε αυτή την περίπτωση είναι “να διευκολύνω”) , πάντα σε συνεργασία με την οργάνωση που με φιλοξενεί και στο μέτρο του δυνατού (και σε συνδυασμό με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ζητήματα νοοτροπίας, παράδοσης και λοιπών κοινωνικών αντιλήψεων) την προσπάθεια βελτίωσης (βραχυ/μεσο/μακροπρόθεσμης) της ζωής των νέων της περιοχής, και μέσω αυτής, της ζωής της κοινότητας.