Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ποδη-Λάνα

Η εβδομάδα που ακολούθησε ήταν σχετικά ήρεμη.. Αύγουστος, ζέστη, καμιά μπύρα στο μεγάλο εστιατόριο- bar- χώρο συναυλιών και karaoke ή bubble πάρτυ της πόλης (ένας χώρος που για τα δικά μου ελληνικά(=αρκετά υψηλά) δεδομένα ξεπερνάει με άνεση τη βάση), όλοι ήταν διακοπές-κι όσοι δεν ήταν έφευγαν σύντομα, γενικά ησυχία, άπνοια και χαμηλοί ρυθμοί – μόνο η ποδοσφαιρική ομάδα συνέχιζε να βγάζει φωτιές, ρίχνοντας 5άρες και 6άρες.
Παρόμοιο κλίμα επικρατούσε και στο γραφείο. Η μόνη διαφορά σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε είναι η προσθήκη δύο νέων στοιχείων στην καθημερινότητά μου, που θα με συνοδεύουν λογικά μέχρι το τέλος της εδώ εμπειρίας.
Δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη λέξη από το “στοιχείο”, αν και πρόκειται για ένα άτομο και ένα αντικείμενο.
Η Lana είναι η έτερη μόνιμη εργαζόμενη στη BĀZE – η άλλη είναι η Ieva Anita, το μεγάλο αφεντικό έχει γραφείο στο δήμο.). Ήταν απούσα τις 2 πρώτες εβδομάδες, είχε πάρει την καλοκαιρινή της άδεια και επέστρεψε για να πάρει την άδειά της η Ιeva. Εκτός από τον ανωτέρω ρόλο, η Lana κατέχει και μια θέση-κλειδί σε σχέση με το project μου: Είναι η μέντοράς μου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι “οφείλει” να με βοηθήσει να προσαρμοστώ στη λετονική πραγματικότητα και να ενσωματωθώ στην τοπική κοινωνία, το ταχύτερο δυνατόν. Να είναι διαθέσιμη και πρόθυμη να μου λύσει απορίες, όχι αν “είμαστε μόνοι στο σύμπαν;” αλλά καθημερινές και απλές, π.χ. “εφόσον εγώ δεν μπορώ, ποιος θα κλείσει το συναγερμό σε περίπτωση που αρχίσει να χτυπάει γιατί κάποιος μεθυσμένος από τον κάτω όροφο κάπνισε μέσα και ενεργοποίησε τον ανιχνευτή καπνού;”.
H Lana και η Evelina
Γενικά η Lana είναι ωραίος τύπος. Νέα, ωραία, έχει σπουδάσει media και πριν δούλευε στην εφημερίδα του δήμου. Ηλικίες δε λέμε, γιατί πρόκειται για κυρία και γιατί έχει την ίδια ηλικία με μένα. Είναι κυρία, όχι δεσποινίς, από μικρή κι αυτή, η λετονική νοοτροπία τους κυνηγάει όλους, με μια κορούλα, την Εβελίνα, που σε λίγους μήνες θα γίνει 3-η Εβελίνα έχει καταρρίψει κάθε κανόνα επικοινωνίας που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, μιλάει μωρουδίστικα λετονικά, εγώ αγγλικά και συνεννοούμαστε άψογα.. Με τη Lana θα μπορούσαμε να είμαστε και φίλοι, κυρίως γιατί ταιριάζουμε-εν μέρει- στο χαρακτήρα, είναι κι αυτή χαλαρή και ήρεμη, καμία σχέση με την Ieva, που είναι γεμάτη νεύρο(όχι νεύρα) και ιδέες και “γιούπι- πάμε στο πάρκο να μετρήσουμε τα μυρμήγκια!” (εδώ κάπου οφείλω να δηλώσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που θα συνεργαστώ με ένα άτομο με τα χαρακτηριστικά της Ieva). Δεν είμαστε όμως φίλοι με τη Lana, και μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ γιατί στο άλλο μέρος του χαρακτήρα της δεν ταιριάζουμε και τόσο.. Δεν είναι τόσο θέμα προτεραιοτήτων, όσο ενδιαφερόντων, αφού για τη Lana όλα περιστρέφονται γύρω από “η Εβελίνα, ο άντρας μου, η δουλειά, το σπίτι, ο άντρας μου έχει μια φάρμα, με κοτούλες και ζωάκια και μαζεύουμε πατάτες” και “δε θα μπορούσα να ζήσω, όχι σε άλλη χώρα, ούτε καν μακρυά από το σπίτι μου για πάνω από 15 μέρες”. Σε καμία περίπτωση παράλογο, απλά αρκετά μακρυά από τις δικές μου επιλογές ζωής. Γενικά πάντως έχει χιούμορ, και το δείχνει όταν δεν έχει δουλειά και δε σηκώνει κεφάλι από τον υπολογιστή.

Το πρώτο μεσημέρι άμα τη επιστροφή (με περισπωμένη- δοτική..) της Lana, όταν επέστρεφα από το lunch break μου, που στη στην πραγματικότητα είναι brunch γιατί ξυπνάω αργά (project, lunch break, brunch.. ότι θα γινόμουν στελεχάρα επιχείρησης υιοθετώντας και το ανάλογο λεξιλόγιο, σας διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν μέρος των προτεραιοτήτων μου όταν ξεκινούσα να έρθω εδώ..) συνάντησα την “Αγία Τριάδα των αφεντικών μου” να λιάζονται και να πίνουν καφέ απέναντι από τη BĀZE(στο θηλυκό γιατί σημαίνει “βάση”). Πάω, χαιρετάω, λέμε δυο λόγια για το πώς πάει, άλλα δυο για λεπτομέρειες προσεχών δραστηριοτήτων και άλλα δύο – τελευταία- αστεία , ούτε κουβέντα να κάτσω μαζί, προφανώς είχα διακόψει, κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Ieva βγάζει και μου δίνει ένα μικρό μικρό κλειδάκι..
Το ποδήλατο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς απέναντι. Ο αντιπερισπασμός έπιασε, το πήρα, δε θυμάμαι καν αν χαιρέτησα και έτρεξα να απολάυσω το νέο μου απόκτημα (Απαραίτητη διευκρίνιση, το ποδήλατο, ολοκαίνουριο, λαμπερό, δεν αγοράστηκε για μένα. ήταν αγορά του κέντρου νεότητας και θα χρησιμοποιούνταν από όποιον το χρειαζόταν περισσότερο – απλά εκείνη τη στιγμή, και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτός που το χρειάζεται περισσότερο, και άρα το χρησιμοποιεί περισσότερο είναι.. είμαι εγώ :-)) ).
Δεν έχω να πω πολλά. Ποδήλατο ξέρω να κάνω από μικρός, στην Πάτρα οι δυνατότητες για βόλτες είναι περιορισμένες, στην Αθήνα μηδενικές, τουλάχιστον για μένα, και ήταν απωθημένο χρόνων να το χρησιμοποιώ για τις καθημερινές μου μετακινήσεις. Το Gulbene περπατιέται εύκολα, από το σπίτι μου, που είναι εντελώς στη μια άκρη της πόλης, μπορώ να είμαι οπουδήποτε εντός αυτής σε μια ώρα με τα πόδια, αλλά, πώς να το κάνουμε; , το ποδήλατο έχει άλλη χάρη (εξαιρείται η φίλη μου η Alexandra, Ρουμάνα, που κάνει παρόμοιo πρόγραμμα με μένα στην Κοπεγχάγη αλλά είναι παθολογικά κολλημένη με την οδήγηση αυτοκινήτου – pupici Alex!).
Βέβαια το ποδήλατο μου γέννησε και το μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού από το σπίτι στο γραφείο-απόσταση 6-7 λεπτών με τα πόδια υπάρχει μια μεγάλη ανηφόρα, μεγάλη σε μήκος και σε κλίση, και κάθε πρωί σκέφτομαι την ταλαιπωρία και την εναλλαγή ταχυτήτων και το βράδυ την κατηφόρα που η φόρα και η λιμνούλα δίπλα την κάνουν το πιο κρύο σημείο της πόλης (προβλήματα που έχει ο κόσμος,ε;).
Όπως είναι προφανές, εφόσον δεν έχουν βγει αντιολισθητικές αλυσίδες για ποδήλατα, το διάστημα που θα μπορώ να το χρησιμοποιώ είναι περιορισμένος, οπότε πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να το εκμεταλλευτώ όσο περισσότερο τώρα που μπορώ.
Ε αυτά.. Πάω για βόλτα, έχει ήλιο έξω..
(Δεν έχει, εδώ και δυο μέρες βρέχει ασταμάτητα, απλά ήθελα να γράψω αμερικάνικο happy ending και να δημιουργήσω μίνι αίσθημα ζήλειας..)


Υγ. Η Lana σήμερα είχε την ονομαστική της εορτή :-)

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Ποιος - Τι - Γιατί

Νομίζω ήρθε η ώρα, μετά από τους στίχους και τα ποιήματα, τις εντυπώσεις και τις επιστολές με παραπομπές στο Βαλκανικό μου υπόβαθρο, να αφήσω τις μετριοφροσύνες και τις αοριστίες και να κάνω μια αυτοπαρουσίαση.
Es esmu Andreas un es esmu Griekijis. Αυτά είναι σχεδόν και τα μόνα λετονικά που ξέρω, ανάθεμα τα λεφτά που ξοδεύω (από το “αυτά” μέχρι το “ξοδεύω”, η φράση είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχει γραφτεί ποτέ στο blog).
Ξέρω περισσότερα λετονικά, σχεδόν 150 λέξεις, οι οποίες μπορούν, αν προστεθούν και οι γραμματικοί τύποι, πρόσωπα στα ρήματα και πτώσεις στα ουσιαστικά, να φτάσουν στις 200 !(μπορώ να κλίνω μόνο 2 ρήματα..)
Και δεν ξοδεύω λεφτά για τα μαθήματα. Για διάφορα δεν ξοδεύω..
(Βασικά δεν ήθελα να αυτοπαρουσιαστώ μέσω χρημάτων, ας όψεται η οικονομική κρίση, ουρές σχηματίζονται κάθε μέρα στα σούπερ-μάρκετ, από ανθρώπους κάθε ηλικίας που δίνουν χάλκινα νομίσματα, 1 και 2 santimi, τα εκατοστά του Lac(i) (1 ευρώ ≈ 0,7 λατς ) , το έχω κάνει κι εγώ, τα μάζεψα όλα μια μέρα και πήγα και πήρα 2 σάντουιτς. Τα είχα υπολογίσει ακριβώς, μετρούσε η ταμίας μια ώρα, ουρά πίσω, κανείς δε μίλησε, εκτός από έναν που φώναξε κάποια στιγμή “εδώ τα έφερες(;), στην τροχαία να τα πας!” ..)

Λοιπόν..
Σταματάω τις παρενθέσεις, τις καθυστερήσεις, τα τάιμ-άουτ, να πετάω τη μπάλα στην εξέδρα, να προσποιούμαι τον τραυματία, να μην τηρώ το fair play, να κάνω αλλαγή στο 90', να αλλάζω το αριστερό μπακ, αν η ομάδα μου επιτίθεται στην πλευρά του πρώτου βοηθού διαιτητή, ή το δεξί μπακ, αν η ομάδα επιτίθεται στην άλλη πλευρά, σας δίνω και λίγο χρόνο να σκεφτείτε αν έχω δίκιο στο τελευταίο και..

Και δε μ'αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου..
Είμαι ο Ανδρέας (στο γραπτό, στο προφορικό Αντρέας) και είμαι εθελοντής του προγράμματος EVS (European Voluntary Service – Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία) στην πόλη Gulbene της Λετονίας. Το πρόγραμμα είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πληροφορίες στο ..(δε θυμάμαι, αν πατήσετε evs database στο google, είναι το πρώτο αποτέλεσμα).

Απασχολούμαι, για να μην πω δουλεύω και πάθει τίποτα κανένας από τα γέλια, από το youth club DEMS στο youth center BĀZE, γραφειοκρατικές λεπτομέρειες, ούτε στον εχθρό μου ανάλυση της διαφοράς, το κέντρο νεότητας της πόλης.
Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός εναλλακτικού τόπου και τρόπου εκμάθησης δεξιοτήτων, (παράλληλα ή και σε συνεργασία με το σχολείο) για τους νέους της περιοχής, με διάφορες δραστηριότητες, με απώτερο στόχο,..(“περισσότερα” στο βίντεο- βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης). Λίγο πριν έρθω, είχα πάει στη Λευκάδα να γνωρίσω την οργάνωση που με έστειλε , άλλη μεγάλη ιστορία κι αυτή, προς το παρόν το μόνο που νομίζω αρκεί είναι (ένα μεγάλο) “ευχαριστώ Ιωάννα! :-)” , τα “Μονοπάτια Αλληλεγγύης” (γεια σου Μοχάμεντ! - ο boss) κι εκεί, με τη βοήθεια των EVS εθελοντριών, γύρισα το βιντεάκι, μου πήρε 3 ώρες για 40 δευτερόλεπτα, το οποίο περιγράφει πώς προσδοκούσα την εμπειρία στον “επαγγελματικό τομέα” της Λετονίας. (Κι επειδή αυτή η παράγραφος πάει σε αφιερώσεις, ευχαριστήρια και χαιρετισμούς, το βιντεάκι αφιερώνεται στην Κατερίνα από το LP BAS8(9), που της αντιστοιχεί το Β και μου κόλλησε το αυξημένο ενδιαφέρον για το Stop-motion video , ενώ χρωστάω επίσης, καιρό τώρα, ένα ειλικρινές ευχαριστώ στη Γλυκερία που μου χάρισε το “share the knowledge” για να το κάνω μότο ζωής. ) Σχεδόν 50 ημέρες μετά, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι ακόμα πιστεύω ότι έπεσα κοντά και ο στόχος που περιγράφεται είναι εφικτός. Περισσότερα για το “τι;” ,ασυνείδητα, σε προσεχείς αναρτήσεις.

Πάμε και στο “γιατί” (=γιατί Λετονία, και γιατί στο κέντρο νεότητας, από τη στιγμή που υπήρχε δυνατότητα επιλογής από πλήθος εναλλακτικών προτάσεων, χωρών και δραστηριοτήτων), το οποίο ανέκαθεν ήταν η δύσκολη ερώτηση, μάλλον γιατί προϋποθέτει ολοκληρωμένη φράση ως απάντηση (εξαιρείται η φράση “γιατί έτσι”).
Στο γιατί υπάρχουν 4 πιθανές απαντήσεις. Δεν ισχύει το “λίγο από δω, λίγο από κει..”. Μία είναι η σωστή , κι όποιος βιαστεί να ειρωνευτεί ή να απορρίψει ενδεχόμενο ίσως κάνει λάθος..
  1. Ακολουθώ τη συμβουλή του Γιάννη. Έχω έναν πολύ καλό φίλο Γιάννη στην Πάτρα, έναν πολύ καλό φίλο Γιάννη στην Αθήνα, αλλα τη συμβουλή τη δίνει ο Γιαννάκης ο Πλούταρχος ο οποίος στο άσμα “Σιγά-σιγά” είναι σαφής: “Σιγά σιγάάά, εγώώ σε ξεπερνάάω, σιγά σιγά βάζω στο χτες μηδενικά, τέτοια αγάπη βλέπεις δε χωρούσε, μέσα σε λίγα μόνο τέέέτραγώνικα(δεν κάνω πλάκα, έτσι τονίζεται, εμμμ.. ήθελε και σπίτι η κυρία..), σιγά σιγάάά, εγώώ σε ξεπερνάάω, σιγά σιγά κι ας μου θολώνεις το μυαλό, και φεύγω βόρεια, ψάχνω την ψυχή μου, ψυχή που είχα χάσει τώρα από καιρόό.. ”.
  2. Ξανθό. Απέραντο ξανθό. Ψηλό. Με απέραντο, ατελείωτο πόδι. “Κιλομέτρα” που λέει μια ψυχή – μην ανησυχείς ψυχή, θα λάβεις πολύ special αφιέρωση.. Με ανοιχτόχρωμα μάτια, συνήθως γαλάζια. Συγγνώμη για το ουδέτερο, δε μιλάω για πράγματα, για αγάλματα μιλάω.. Ε, τι; Να πω κι άλλα; Ας ήσασταν εδώ..
  3. Το νούμερο 3 είναι η επίσημη απάντηση σε όποιον/α Λετονό/ή με ρωτάει “γιατί Λετονία;” : “Για να είμαι ειλικρινής, δεν είπα “Λετονία-Λετονία”, απλά το κριτήριο μου ήταν η χώρα, οπότε άρχισα να απορρίπτω: Όχι Βαλκάνια ή χώρες της Μεσογείου, λόγω ομοιότητας με το ελληνικό κλίμα/ ελληνική νοοτροπία (αυτά τα 2 εναλλάσσονται για να μη λέω σε όλους τα ίδια), όχι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, Τσεχία- Πολωνία, όχι Κεντρική Ευρώπη, Αυστρία Ελβετία, με τίποτα Αγγλία(λέω United Kingdom για να πιάσω και λίγο Ιρλανδία, που η αλήθεια είναι την ξέχασα όταν έψαχνα) , όχι Σκανδιναβία λόγω των εμπειριών εκ Δανίας(ευχάριστες εμπειρίες - ήθελα κάτη καινούριο), ε, εκεί σκέφτηκα την άλλη άκρη της Βαλτικής, διάλεξα Λετονία γιατί είναι η μεγαλύτερη και είναι στη μέση, άρα συγκεντρώνει χαρακτηριστικά και από τις άλλες 2 χώρες, ε, μου άρεσε και το περιεχόμενο του προγράμματος, ε, και ήρθα..”
  4. Τον Οκτώβρη του 2009 ήμουν για ένα σεμινάριο στη Δανία για ένα σεμινάριο, με θέμα social change campaigning, δηλαδή “εκστρατείες” για κοινωνική αλλαγή. Θα ευγνωμονώ μάλλον αιώνια το άτομο που με “έσπρωξε” να πάω, δεν τα πάει καλά με τα social media, facebook&blogs, αλλά τουλάχιστον το ξέρει και αυτό φτάνει, γιατί ήταν ίσως η μεγαλύτερη και καλύτερη εμπειρία. Εκτός από το ότι γνώρισα την Άννα, την κοπέλα από την Πολωνία της προηγούμενης ανάρτησης που έρχεται εδώ σε λίγες ώρες, έμαθα πάρα πολλά πράγματα για το αντικείμενο και όταν κλήθηκε η ομάδα μου να “τρέξει” μια τέτοια καμπάνια.. εε.. παταγώδης αποτυχία, το μεγαλύτερο κάζο της ζωής μου. Αν και πιστεύω πραγματικά ότι είμαστε τα λάθη μας, χάρη σ'αυτά προχωράμε και γινόμαστε καλύτεροι, από την άλλη η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το χώνεψα το πώς αποτύχαμε τότε. Μπορώ να δικαιολογηθώ, αλλά δεν έχει κανένα νόημα. Απλά τώρα, εδώ στη Λετονία, στη μικρή πόλη του Gulbene, σε πραγματικές συνθήκες, θέλω να πάρω τη revanche. Να αποδείξω και στους Δανούς (που δεν είπαν τίποτα οι άνθρωποι, μια χαρά με ξανά-υποδέχτηκαν αργότερα, οι σχέσεις ουδέποτε διεταράχθησαν) και κυρίως στον εαυτό μου πως μπορώ να τα καταφέρω, χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας, αφού οι εδώ επικεφαλής δεν τη χρησιμοποιούν ως μέσω διάδοσης του μηνύματος, χωρίς τον αγωνιστικό παλμό μιας συγκέντρωσης ή πορείας (το φάντασμα του υπαρκτού γαρ..), χωρίς τη φάρσα και τη σάτυρα, γιατί εν μέρει εποπτευόμαστε(και χρηματοδοτούνται) από το Δήμο του Gulbene.. Πολύ σημαντικό! Όταν λέω εκστρατεία στο Gulbene, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι ήρθα εγώ, η παραγνωρισμένη ιδιοφυΐα να καθορίσω τις ανάγκες των ανθρώπων με βάση την ανάγκη εντυπωσιασμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης με σκοπό την αποκατάσταση του ονόματός μου και της θέσπισης του Gulbene ως πόλης παγκοσμίου προτύπου αγωνιστικότητας, πρωτοπορίας και ευαισθητοποίησης σε κοινωνικά ζητήματα. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!
Είμαι εδώ, για να βοηθήσω (το απόλυτα σωστό ρήμα σε αυτή την περίπτωση είναι “να διευκολύνω”) , πάντα σε συνεργασία με την οργάνωση που με φιλοξενεί και στο μέτρο του δυνατού (και σε συνδυασμό με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ζητήματα νοοτροπίας, παράδοσης και λοιπών κοινωνικών αντιλήψεων) την προσπάθεια βελτίωσης (βραχυ/μεσο/μακροπρόθεσμης) της ζωής των νέων της περιοχής, και μέσω αυτής, της ζωής της κοινότητας.










Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ξενοφώντας

Στις 11 Ιουνίου 2004 (θα καταλάβετε πώς “θυμάμαι” τόσο καλά την ημερομηνία) είχε τύχει να έχει μαζευτεί μεγάλο μέρος της παρέας στην Αθήνα. Έτυχε επίσης εκείνη τη μέρα να είναι και η εκδήλωση ενός ωδείου στην οποία συμμετείχε και η φίλη μου (μας) η Χριστίνα. Η εκδήλωση ήταν νωρίς το απόγευμα “πάμε;”, “και δεν πάμε;” και τελικά δεν πήγαμε..
Όχι ντάξει, αστείο.. Πήγαμε. Περιμένοντας λοιπόν έξω από το κτίριο- Ιούνιο μήνα και το έκαναν σε κλειστό χώρο..- μην ανησυχείτε, καθυστερημένοι πήγαμε, αλλά άργησαν κι αυτοί, τους έντυναν, τους έβαφαν, δεν ξέρω.., έρχεται ο πατέρας της Χριστίνας (και της Ντίνας που επίσης συμμετείχε και της Κατερίνας που δεν συμμετείχε αλλά ήταν εκεί) , ευγενέστατος ο άνθρωπος, μας χαιρετάει έναν έναν, κι εκεί που άλλοι πατεράδες αρχίζουν και λένε για τον καιρό και “πώς πάει η εξεταστική;” (ήμασταν 3ο έτος τότε..), ο κύριος Θόδωρος μας λέει “πέθανε ο Ζολώτας σήμερα..”. Αντίδραση καμία, οπότε αυτό του έδωσε το θάρρος να συνεχίσει (για την αποφυγή παρεξηγήσεων, να πω κάπου εδώ, χμμμμ.., δεν ξέρω, ίσως καλύτερα να το έλεγα στο τέλος, ο κύριος Θόδωρος ήταν επί δεκαετίες στην Τράπεζα της Ελλάδος, οπότε είχε το Ζολώτα διοικητή) , “ο Ζολώτας, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, και για λίγο πρωθυπουργός, ααααχχ (το ααααχχ του “από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα πηγαίνουμε”), ο Ξενοφών.. εεε.. του Ξενοφώντος(βεβαίως – βεβαίως..)” για να εισπράξει την απάντηση από το Ντίνο “ο Ζολώτ, του Ζολώτος..”.

Αφήνω το Ντίνο και τη Χριστίνα, που ίσως τους ξαναπετύχουμε αργότερα, για να προχωρήσω στο κυρίως μέρος της σημερινής ανάρτησης που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση του ονόματος και της ανύψωσης στο προσήκον μέτρο της ιστορικής προσωπικότητας, της πολυσχιδούς ιστορικής προσωπικότητας του Ξενοφώντος.
Ο Ξενοφών ατύχησε να ζει σε μια εποχή σαν τη σημερινή, στην οποία ίσχυε και ισχύει αφενός το δόγμα των Αμερικανών στον αθλητισμό “ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα” , αφετέρου η αρχή της απόλυτης εξειδίκευσης. Έτσι λοιπόν ο Ξενοφών ήταν στρατηγός, αλλά επειδή το σώμα που ηγείτο συμμετείχε σε ενδοπερσική διαμάχη (Κύρος ο Νεώτερος εναντίον Αρταξέρξη Β') και όχι σε glorious μάχη Έλληνες vs Πέρσες με διακύβευμα το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και ο ίδιος δεν ήταν στρατηγός-σταρ όπως ο Ντουράν- Ντουράν(οι γραμμές γράφονται λίγο μετά το τέλος του Μουντομπάσκετ) Αλκιβιάδης, η ιστορία, συγγνώμη, νέα παρένθεση, ο Ξενοφών υπήρξε και διαπρεπής ιστοριογράφος, ήταν αυτός που συνέγραψε την ιστορία του τέλους του Πελοποννησιακού Πολέμου (και την Κύρου Ανάβαση), από το σημείο που το είχε εγκαταλείψει ο Θούκυ Θουκ, ο Θουκυδίδης (από το 411π.Χ., χρονολογία θανάτου του Θουκυδίδη, έως το 404π.Χ., χρονολογία λήξης του Πελοποννησιακού Πολέμου) που πέθανε στη διάρκειά του, αλλά είχε ήδη προλάβει να πάρει τον τίτλο του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας, του πιο “επιστήμονα” ιστορικού, κυρίως σε σύγκριση με τον Ηρόδοτο ο οποίος μπορεί να έβγαλε και καμιά ιστορία από το μυαλό του, μπορεί να παρουσίασε κάποιο μύθο για ιστορικό γεγονός, κατάφερε όμως, επειδή το έκανε πρώτος, να καταχωρηθεί στους αιώνες ως “ο πατέρας της Ιστορίας”, η ιστορία λοιπόν άφησε λίγο χώρο στον Ξενοφώντα ως “τον-τύπο-του-οποίου-οι-στρατιώτες(γνωστοί και ως Μύριοι, εξ ου και η “Κάθοδος των Μυρίων”)-βλέποντας(-επιτέλους!)-τη-θάλασσα-μετά-από-πορεία-χιλιομέτρων-σε συνθήκες-σκληρής-ένδειας-στην-αφιλόξενη-γη-της-Περσικής-Αυτοκρατορίας(-αφιλόξενη γιατί στην εμφύλια διαμάχη ήταν στην πλευρά του ηττημένου Κύρου, όπου γη= τα ενδότερα της Μικράς Ασίας)-αναφώνησαν-“ΘΑΛΑΤΤΑ-ΘΑΛΑΤΤΑΑΑ!!”.

Την Κυριακή της εβδομάδας, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, έφυγα, για πρώτη φορά από το Gulbene, και πήγα να βρω τη Maija στη Ρίγα. Με περίμενε στο σταθμό, με σύστησε στη φίλη της την Anna (που την ήξερα, ντρέπομαι λίγο, από το Farmville - είμαστε γείτονες) και όλοι μαζί πήγαμε με τρένο στη Jurmala. Jurmala στα λετονικά σημαίνει παραλία, αλλά ταυτόχρονα είναι και πόλη, θέρετρο στη Βαλτική, ιδιαίτερα δημοφιλές στους πλούσiους Ρώσους, με έναν πεζόδρομο που όλοι τον ξέρετε, τον έχετε σίγουρα συναντήσει σε ελληνικό νησί, απλά φανταστείτε τον σε μήκος σχεδόν χιλιομέτρου, με τουριστικά μαγαζιά και καφετέριες..
Μια ατελείωτη, ατελείωτη παραλία, σαν αυτές του Baywatch ή της Καλόγριας, 30 χιλιόμετρα νότια(και δυτικά) της Πάτρας, πίσω από το ακρωτήρι του Αράξου, πλατιά παραλία, με άμμο και καλλίγραμες ρωσίδες , άντε και Λετονές, πουθενά ρακέτες..
Κι εκεί που λέω “δεν περιγράφω άλλο”, σχεδόν βουρκωμένος από τη συγκίνηση, πάω να βουτήξω και.. Δεν ξέρω αν έφταιγε η βροχή που έπεφτε από τη στιγμή που ξεκίνησε το τρένο μέχρι την ώρα που έβγαλα τα παπούτσια για να περπατήσω στην άμμο, δηλαδή σχεδόν 45 λεπτά, ή αν έτσι είναι ανέκαθεν και δια παντός, αλλά ένα πράγμα έχω να πω: Η Βαλτική είναι κρύα.
Jurmala - πηγή:Google
Συν το γεγονός ότι δε βαθαίνει με τίποτα, ότι πρέπει να κάνει κάποιος 300 μέτρα για να φτάσει το νερό στο γόνατο.. Ομολογώ. Μου πήρε ώρα να βρω το κουράγιο να βουτήξω. Τελικά το βρήκα. Έπαιξε ρόλο ότι οι κοπέλες μου είπαν “ίσως είναι η τελευταία σου ευκαιρία, το επόμενο σ/κ η θερμοκρασία θα έχει πέσει”, έπαιξε ρόλο ότι αξιώθηκα να έχω δεύτερη ευκαιρία, αφού σχεδόν 1 χρόνο πριν, δε βρήκα ποτέ το κουράγιο στην άλλη πλευρά της Βαλτικής, στη Δανία, κι έμεινα με βρεγμενα γόνατα. Βούτηξα. Κρύο. Πολύ κρύο. Και το νερό με ελάχιστη ποσότητα αλατιού. Μια γεύση τελείως αλλόκοτη και στυφή (στην αρχή του καλοκαιριού, η φίλη μου η Anna από την Πολωνία είχε πάει στη Μάλτα. Οι εντυπώσεις από τη Μεσόγειο ήταν “πολύ ζεστή και πάρα πολύ αλάτι”.).
Έκανα και μια δεύτερη βουτιά και βγήκα. Επιστροφή στη Ρίγα, μια γρήγορη βόλτα στην πόλη, η πρώτη, υπόσχεση ότι θα επιστρέψω σύντομα και πίσω στο Gulbene, 3,5 ώρες με λεωφορείο.

Ξαναδιαβάζω το κείμενο. (Όταν πρωτοήρθα Λετονία έλεγα “μόνο η θάλασσα μου λείπει”. Τώρα όχι πια=όχι μόνο.) Νομίζω δεν κατάφερα να δώσω αυτό που ήθελα. Ότι η θάλασσα είναι η θάλασσα, ό,τι ομορφότερο στον κόσμο, τουλάχιστον για μένα που γεννήθηκα και μεγάλωσα πλάι της και τώρα είμαι στο σημείο της Λετονίας που ίσως απέχει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο από αυτή..
Ίσως δεν προσπάθησα καν. Απλά γέμισα με παρεμβολές, ιστορίες και σχόλια, για να φαίνεται το κείμενο πλούσιο και η σημασία της θάλασσας ποσοτικά, εφόσον δεν μπόρεσα να την εκφράσω ποιοτικά.
Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι αχρείαστα μπροστά στην αίσθηση “νιώθω πάλι δυνατός, εδώ, μπροστά στη θάλασσα, την πηγή της ζωής”. Καθάρισε το μυαλό μου, πήρα δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Κι όποτε συναντώ δυσκολία, κάπου εδώ θα καταφεύγω πάλι..

Για φινάλε θα χρησιμοποιήσω τους στίχους ενός Πέρση ποιητή, του Σά-ά-δί (“πολύ Βουγιουκλάκη ρε φίλε..πολύύύ Βουγιουκλάκη..”).


2 Αυγούστου, λίγες ώρες πριν φύγω από Ελλάδα, ετοιμάζομαι να πάω για μπάνιο. Πετυχαίνω την “Piraye μου” στο Skype. Αποχαιρετισμός. Οι τελευταίες της κουβέντες:

go say bye to your beloved sea now :)


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

To (my) Piraye

Today I hope u'll allow me to give a bit more (=even more) personal content to the blog.
This post is “dedicated” to somebody, a girl who doesn't speak greek, that my extra-ultra-super busy days ( :-P ) , or just my negligence didn't allow me to communicate with her all this time (almost 40 days..). She is the only one among my very beloved persons that I haven't said not even a “hi”, not even have sent a message. I expected something radical to come across, it never came till now, so..

So.. No photos, no memories, no impressions, just some feelings..

A few carnations remain in the flower-pots
On the plain, they will by now have ploughed the earth
They scatter the seed
They have gathered the olives
All things prepare themselves for winter.
And I, filled with your absence
Charged with the longing for the great journeys
I am waiting like an anchored freighter
in the middle of Bursa.

Και για όποιους σας λέει κάτη (η μετάφραση στα αγγλικά είναι με βάση την απόδοση από τα τούρκικα στα ελληνικά..) :

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα
Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα.


And this is the original version..

Saksılarda hâlâ tek tük karanfil bulunursa da
ovada güz nadasları yapıldı çoktan,
tohum saçılıyor.
Ve zeytin devşirilmekte.
Bir yandan kışa girilmekte,
bir yandan bahar fidelerine yer açılıyor.
Bense hasretinle dolu
ve büyük yolculukların sabırsızlığıyla yüklü
yatıyorum demirli bir şilep gibi Bursada...

Nâzım Hikmet, PİRAYE İÇİN YAZILMIŞ : SAAT 21-22 ŞİİRLERİ, 20 Kasım 1945

9-10 P. M. POEMS WRITTEN FOR PIRAYE" , November 20 1945

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ , ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, απόδοση Γιάννης Ρίτσος

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Deutschland über alles

(Η μουσική του γερμανικού εθνικού ύμνου είναι από τις καλύτερες που υπάρχουν, συνθέτης Joseph Haydn, - ο συγκεκριμένος στίχος πάντως έχει χαρακτηριστεί από τον Nietzsche- Νίτσε ως "the dumbest phrase in the world.". Αξίζει πάντως να το ψάξετε, έχει τρομερό ενδιαφέρον πώς στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης υπήρξε ο συμβιβασμός, η δεξιά να διαλέξει τον ύμνο, και διάλεξε την εθνικιστική πρώτη στροφή, η δε αριστερά να διαλέξει τα χρώματα, με την επιλογή του χρυσού αντί του αυτοκρατορικού λευκού στην τρίχρωμη σημαία. Σήμερα ο ύμνος είναι η τρίτη στροφή. )

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, και αναφέρομαι κυρίως στους μικρότερους σε ηλικία, να έχετε, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, δημιουργήσει φιλίες με άτομα που δεν τα έχετε δει ποτέ ζωντανά, δεν τα έχετε αγγίξει ποτέ, δεν ξέρετε αν είναι ψηλά ή κοντά, ή αν στο δρόμο περπατούν αργά ή γρήγορα..
Προσωπικά έχω τέτοιους “φίλους”, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα διαγράφω τα εισαγωγικά από τη λέξη φίλος.
Κορυφαίο τέτοιο παράδειγμα η Mareike. Γερμανίδα, φοιτήτρια Νομικής, γνωριστήκαμε παίζοντας αντίπαλοι σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι, λίγο μετά τις μεγάλες φωτιές της Ηλείας το 2007 (το θυμάμαι γιατί ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης. Με τη Mareike έχουμε περάσει ώρες σε chat και skype και τηλέφωνα. Είναι, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη ζωή μου που δεν έχω δει ποτέ(αλλά ναι, μη φοβάστε, δεν είναι μέλος σε καμία NAMBLA, ούτε στη North American Man-Boy Love Association ούτε στη North American Marlon Brando Look Alikes ;-) ).
Να μη σας κουράζω, το δυστυχώς κυρίως αναφέρεται στο ότι η Mareike ήρθε στη Λετονία, στην πόλη Liepaja, στην άλλη άκρη της χώρας – γύρω στις 8 ώρες ταξίδι.. Ένας φίλος της παντρευόταν, την είχε καλέσει και αυτή με τη σειρά της κάλεσε εμένα για συνοδό στο γάμο. Με την εξαίρεση της προφανούς δυσκολίας (γάμος;, όχι σακάκι και γραβάτα, ούτε πουκάμισο και στοιχειωδώς αξιοπρεπές μη τζην παντελόνι δεν έχω καλά καλά μαζί μου!-πλέον έχω ένα, 1,5 ευρώ σε second hand shop, για επαγγελματικούς πάντως λόγους, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ, ευχαριστώ..) , ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μένα να δω τη λετονική νοοτροπία σε ένα κατ'εξοχήν ιερό μυστήριο και μεγάλη στιγμή του καθενός, σε έναν γάμο. Κι ενώ όλα είχαν κανονιστεί από βδομάδες και είχα εξασφαλίσει την πρώτη μου άδεια, ενώ έφτιαχνα τη βαλίτσα λίγες ώρες πριν φύγω, έλαβα ένα περίεργο μήνυμα από τη Mareike που μου έλεγε ότι καλύτερα για μένα να μην πάω, ότι η ίδια δεν ήταν καλά, θα επικοινωνούσε μαζί μου αργότερα, έπαιρνα τηλέφωνα, μου το έκλεινε, δεν πήγα, ανάλογες παρεξηγήσεις και τις επόμενες μέρες, στη Ρίγα που πήγα την Κυριακή δεν ήρθε, όταν πήγε εγώ είχα γυρίσει, μια πλήρης ασυνεννοησία, ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί, το ζήτημα είναι ότι εκεί που είχαν όλα σχεδιαστεί, ακόμα και η διαμονή της στο εξωτικό Gulbene, η Mareike παρέμεινε ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη ζωή μου που δεν έχω δει ποτέ..
Ανθ' ημών Γουλιμής και αντί Mareike, Margaretha. Προσοχή, όχι Margarita αλλά Margaretha, όχι το λουλούδι αλλά ο πολύτιμος λίθος. Η Margaretha, πρωτοετής φοιτήτρια, σε λίγο θα αποκαλυφθεί και το αντικείμενο σπουδών, 21, χαμογελαστή και ευδιάθετη, ψηλή και μελαχροινή, άρτι αφιχθείσα εκ Σουηδίας, συνδύαζε επιπλέον 2 άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία: 
  • Ήταν η πρώτη εθελόντρια που έκανε το πρόγραμμα που κάνω(μην ανησυχείτε, είμαι ακόμα στο μήνα προσαρμογής, θα πω γιατί και τι και πώς σύντομα). 
  • Ήταν η αγαπημένη του Gulbene. 
Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, όλες οι συζητήσεις καταλήγουν σε ένα από τα 2 θέματα: Ο χειμώνας (κι αν θα την παλέψω, “τι γύρευες στη Λετονία, εσύ ένας Έλληνας;”, [“God Damn Ιt”(I HEARD UUU..), πρέπει να τα κόψω αυτά τα φιλολογικά, όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει για τα γονίδια] και η Margaretha, η Margaretha που ήταν η πρώτη, η Margaretha που έμαθε λετονικά καλύτερα από όλους τους εθελοντές, η Margaretha που γύρισε στη Γερμανία και αποφάσισε να σπουδάσει Λετονική Γλώσσα, η Margaretha αυτό, η Margaretha το άλλο.. (Ρε συ, λες; Τόσο μεγάλη επιρροή έχει αυτό το μέρος; Η μια γύρισε και σπουδάζει λετονικά, ο άλλος γύρισε για να βρει κοπέλα να νοικοκυρευτεί.., γιατί στα 26 με τα λετονικά δεδομένα ήταν ήδη μεγαλούτσικος..), τελοσπάντων, μόνο μια κοπέλα έχει κάνει φινάλε με την τεραστίας εμπνεύσεως ερώτηση “θα είσαι σαν τον Sonny ή σαν τον Tibeau΄”(αυτός ο τελευταίος, αμέσως πριν τον Sonny, δεν επηρεάστηκε πολύ, ψυχάκιας ήρθε, ψυχάκιας έφυγε..), που τι να της πεις και τι να της απαντήσεις; “Θα είμαι ο εαυτός μου”,είπα, αλλά εφόσον είχε θέσει διλημματικού χαρακτήρα ερώτηση μάλλον δεν ικανοποιήθηκε και πολύ με την απάντηση..
Margaretha
Με την Margaretha πάντως περάσαμε πολύ ωραία. O Janis, “μέντοράς” μου τις πρώτες μέρες, μου έδειξε ότι έπρεπε να δω στην πόλη, και μάλιστα από ωραία οπτική γωνία, αυτή του ντόπιου που όμως βλέπει την πόλη ως τόπο διακοπών, χαλάρωσης και ξεκούρασης, αφού γι'αυτόν ο μόνιμος τόπος κατοικίας είναι πλέον η Ρίγα. Με την Margaretha είδα τα ίδια πράγματα από άλλη οπτική. Το φτηνότερο μαγαζί με την καλύτερη σχέση ποιότητας φαγητού/τιμής, όλα τα second hand μαγαζιά της πόλης, ιστορίες και εμπειρίες δικές της, των επόμενων εθελοντών, έχει κρατήσει επαφή με όλους, άλλωστε έρχεται τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο, οπότε τους έχει πετύχει όλους, ιστορίες των αφεντικών, πώς έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια, πώς η καθηγήτρια λετονικών έχει μάθει αγγλικά από τους μαθητές της, τους εθελοντές, ενώ όταν πρωτοπήγε έλεγε yes και no και καπούτ. Είδαμε το “Walk the line” και όλη την επόμενη μέρα μας είχε καρφωθεί το “u are my sunshine” στην εκτέλεση του Johnny Cash και Bob Dylan ( http://www.youtube.com/watch?v=wV33suWqAiM , σπάνιο, μην το ψάξετε στην ταινία, δεν υπάρχει..). Ο καιρός αυτές τις μέρες ήταν καλός, εκτός από τη συννεφιά τη νύχτα της βροχής των Περσειδών, δυστυχώς..
Είχα επίσης την τύχη να πάω με τη Margaretha και το Janis στη γιορτή ενός άλλου χωριού κοντά στο Gulbene, στη γιορτή αχύρου, όπου διαπρέψαμε αφού φτιάξαμε ένα σκατζόχοιρο και μια αράχνη. Στη γιορτούλα αυτή, στην οποία επίσης ήμουν επίσημος προσκεκλημένος, έλαβα, εκτός από ένα αναμνηστικό αχυρένιο κύπελλο, και το πιο αυθόρμητο δώρο με την πιο γλυκειά κίνηση:
Το αντίστοιχο της ελληνικής έκφρασης “φάγαμε ψωμί κι αλάτι” στη Λετονία είναι το “φάγαμε ψωμί και μέλι” και όταν με ρώτησαν αν μου άρεσε, και είπα ναι (για το μέλι, όχι τόσο το ψωμί..), αμέσως πήραν μια κούπα, τη γέμισαν με μέλι και μου την έδωσαν, καλύπτωντάς τη με αλουμινόχαρτο. Αυθόρμητο, ευγενέστατο και πανέμορφο σαν κίνηση. Δε θα πω τώρα για τα κοινά που ενώνουν τους ανθρώπους που είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν(όλα τα παραπάνω έγιναν με μεταφραστή το Janis) , θέλω να ελπίζω ότι θα έχω την τύχη να έχω παρόμοιες εμπειρίες και στο μέλλον.
Στη Margaretha επίσης χρωστάω το γεγονός ότι γνώρισα την Emily, 17 χρονη Γερμανίδα που για 2 χρόνια- όχι συνεχόμενα, φοίτησε στο γυμνάσιο του Gulbene, στις αντίστοιχες ελληνικές Γ' Γυμνασίου και Β' Λυκείου. Με πολύ ιδιαίτερο στυλιστικό λουκ, ήταν μια αξιαγάπητη κοπέλα, με την οποία βγήκαμε μια δυο φορές και μετά την αναχώρηση της Margaretha, μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης και η Emily έπρεπε να επιστρέψει στη Γερμανία για το τελευταίο έτος σπουδών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Emily
Με την Margaretha η αλήθεια είναι ότι επήλθε μια μίνι ρήξη το τελευταίο βράδυ – ήθελα με κάποιον να τσακωθω, δι'ασήμαντον αφορμήν, δεν άντεχα άλλο τόση ησυχία, αλλά οι σχέσεις γρήγορα αποκαταστάθηκαν, είναι καλά, θα επιστρέψει – μάλλον κάπου το Φλεβάρη, προς το παρόν θα πάει Ινδία και μετά 2ο έτος σπουδών.

(Ναι, θέλετε και επίλογο.. Ήταν η εβδομάδα της Γερμανίας, 1 έχασα, 2 κέρδισα, λάθος, μια περίπτωση ανεβλήθη επ'αόριστον, 2 ανθρώπους κέρδισα στη ζωή μου, πρόσημον θετικόν.)

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Κατασκήνωση

Η πρώτη νύξη είχε ήδη γίνει από την Anita στο πάρτυ του Sonny. “Maris, θα πάρεις τον Αντρέα μαζί σου στην κατασκήνωση, έτσι;”.
Η απάντηση ήταν καταφατική. Δευτέρα πρωί πρωί, λιγότερο από μια βδομάδα μετά τον ερχομό μου εδώ, ξύπνησα για να συμμετάσχω σε αυτό το camp. Όλοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλό για την ταχύτερη και ευκολότερη προσαρμογή μου στη νέα μου επαγγελματική ζωή, αφού οι συμμετέχοντες στο camp θα ήταν οι νέοι του Gulbene με τους οποίους θα δούλευα όλη την επόμενη χρονιά. (Μου αρέσει που ακόμα θεωρώ καλό να εξαιρέσω τον εαυτό μου από αυτούς που το αποφάσισαν)
20 νέοι, ηλικίας από 9 έως 17, με τους περισσότερους πάντως κοντά στο υψηλό όριο, ο Maris, leader του camp, ένας φίλος του σε στυλ team manager , αφού ήταν υπαρχηγός αλλά στην ηλικία των παιδιών, κι εγώ, με απροσδιόριστο αρχικά ρόλο και άνευ ιδιαίτερων αρμοδιοτήτων, ξεκινήσαμε γι' αυτή την “κατασκήνωση”.
Και γράφω “κατασκήνωση”, γιατί στην πραγματικότητα δεν πρόκειται γι'αυτό που έχουμε στην Ελλάδα στο μυαλό μας ως κάτη τέτοιο. Στην πραγματικότητα, με τα λετονικά δεδομένα, και κυρίως για την ενδοχώρα, κατασκήνωση σημαίνει πεζοπορία μέσα στο δάσος όλη τη μέρα, εκμάθηση χρήσης πυξίδας και λοιπών εργαλείων επιβίωσης στο δάσος και το βράδυ η αποστολή καταλύει σε σκηνές δίπλα σε λίμνες, με ελάχιστες προδιαγραφές ένα μέρος για φωτιά και μεγάλο τραπέζι πικ νικ( υπάρχουν παντού και από τα 2..).
Η πρώτη μέρα δεν κύλησε ακριβώς έτσι. Μετά τα παιχνίδια με ονόματα για να μάθουμε ποιος είναι ποιος, στη συνέχεια μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήγαμε σε μια πολύ όμορφη(ιδιωτική) έκταση, με παιδική χαρά για μεγάλα παιδιά, και με λιμνούλες, τεχνητές και φυσικές, όπου επί πληρωμή ψαρέψαμε το μεσημεριανό μας.
Κάποιοι ίσως το ξέρετε, εδώ και κάποια χρόνια, από το πουθενά, δεν τρώω ψάρι, δεν μπορώ καν να το βλέπω. Δε θα είχα πρόβλημα πάντως να συμμετάσχω στη διαδικασία του ψαρέματος, αν δεν αντιλαμβανόμουν, από τις πρώτες κιόλας απόπειρες των επίδοξων ψαράδων τις εξής 2 ιδιαιτερότητες:
  1. Το ψάρεμα, ακόμα και αυτό με το καλάμι, θέλει ταλέντο. Δεν είναι “άντε πάμε, ρίχνουμε και περιμένουμε..” . Θέλει ταλέντο, εξάσκηση, το οποίο οι μικροί ψαράδες δεν είχαν, ή δεν είχαν καλλιεργήσει επαρκώς (με αποτέλεσμα να μείνουμε μάλλον νηστικοί). Μη ρωτάτε τι χρειάζεται, δεν ξέρω, δε δοκίμασα και δεν έμαθα..
  2. Ε... Δεν είμαι σίγουρος αν και πώς να το γράψω αυτό, δεν ξέρω καν αν κολλάει στην όλη διαδικασία.. Λοιπόν.. Το ψάρεμα είναι ανήθικο. (Επιστρατεύοντας τις νομικές μου γνώσεις έχω να δηλώσω ότι) Το να εκμεταλλεύεται κάποιος την απειρία ή την κουφότητα του άλλου για προσπορισμό ιδίου οφέλους είναι παράνομο – ή κάπως έτσι, λέει ο Αστικός Κώδικας. Η εκμετάλλευση της απύθμενης χαζομάρας των προς ψάρεμα ψαριών είναι δείγμα ανηθικότητας και δε θέλησα να συμμετάσχω σε αυτό.. Το κυνήγι έχει ηθική. Πάει ο κυνηγός, με τις δεδομένες αρετές και αδυναμίες, και προσπαθεί να σκοτώσει το θήραμα. Αν το ελάφι είναι γρήγορο, αν οι χήνες κάνουν ελιγμούς ή αν αρκούδα γίνει από θήραμα κυνηγός, είναι μέρος του παιχνιδιού και σύμφωνο με την ηθική του παιχνιδιού. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν είμαι υπέρ του κυνηγιού, απλά λέω ότι είναι πιο δίκαιο, με βάση όχι το θετό δίκαιο, αλλά το φυσικό, αυτό του “ας επικρατήσει ο ικανότερος”, που πολλοί από μας το έχουμε ξεχάσει στις αστικές μας εμπειρίες (κομματοκρατία, βύσματα, ντόπα κλπ). Και προς επίρρωσιν των παραπάνω, θα επιστρατεύσω το αμάχητο επιχείρημα “τα πιο έξυπνα ψάρια είναι η φάλαινα και -φυσικά- το δελφίνι. Δε μιλάμε όμως για ψάρεμα δελφινιού, αλλά για φαλαινοθηρία (που όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι μιλάμε για το απόλυτο ον, γιατί ήταν και φάλαινα και θηρίο..) και κυνήγι δελφινιών και φυσικά για το Μόμπυ Ντικ, τη λευκή φάλαινα που στο ομώνυμο βιβλίο δείχνει.. (Ξαναδιαβάστε το, το επιβάλλει η κλιματική αλλαγή..)”.



    Αμέσως μετά μπάνιο και βουτιές στη λίμνη και φαγητό.

Ψάρια – νομίζω σολωμό (;), δεν έφαγα.
Δε μείναμε νηστικοί νηστικοί, φάγαμε και λίγες πατάτες, πλυμμένες με τη φλούδα, αλουμινόχαρτο, φωτιά και μετά λίγο πάγο , ναι συμβαίνει: http://www.youtube.com/watch?v=asZfDfO-ACg ..(για τη Χρυσούλα).
Το βράδυ άλλη λίμνη, κατασκήνωση, νέες βουτιές ρύζι στο μεγάλο καζάνι – η Ieva είχε φροντίσει να μας περιμένει, μαζί με τις προμήθειες φωτιά, παρέες χωριστά.. Έτσι τρώνε οι Λετονοί. Ο καθένας μόνος του.
(Το έχω δει με τα μάτια μου : Μπαίνει ένας σε ένα μικρό μαγαζάκι που ήμουν στην ουρά για φαγητό- σε στυλ self service. Ξαφνικά φεύγει από τη σειρά, πάει σε ένα από τα 7-8 τραπέζια και χαιρετάει πολύ εγκάρδια έναν άλλον που ήδη έτρωγε. Γυρίζει πίσω στη σειρά, παίρνει δίσκο και φαγητό, και πάει – μόνος του αυτός, μόνος του και ο άλλος- και πάει και κάθεται – μόνος πάντα- σε μια γωνίτσα..)
Το πρωί – κατά τις 7.30- τα πάντα ήταν υγρά από τις πρωινές δροσοσταλίδες(έτσι λέγονται;). Γρήγορο πρωινό, ένα παιχνίδι του οποίου την έκβαση αγνοώ, αλλά είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι γνώρισε παταγώδη αποτυχία και.. δάσος (o Maris μου είχε πει από την προηγούμενη μέρα ότι η ημέρα νο2 είναι η ημέρα του χάους..).
Από νωρίς χάσαμε κάποιους που προχώρησαν πολύ στον κεντρικό δρόμο και προτίμησαν να συνεχίσουν έτσι, κάνοντας κύκλο (κυρίως έχοντας την προσδοκία ότι θα βρουν κάποιον για οτοστόπ που θα τους πάει γρήγορα- δε βρήκαν..). Οι υπόλοιποι μπήκαμε στο δάσος. Όταν λέμε δάσος εννοούμε δάσος, πάνω σε κλαδιά και με κύκλους λόγω της πυκνότητας, όχι μονοπατάκια στη σκιά των δέντρων.. Ευτυχώς δεν έβρεχε, αλλά είχαμε να κουβαλήσουμε(οι άντρες της παρέας), το καζάνι και τα πεντόλιτρα νερά. Στάσεις συχνές, ομορφιά που το συγγραφικό μου ταλέντο δε μου επιτρέπει να περιγράψω (τώρα που το σκέφτομαι και ξαναβλέπω τις φωτογραφίες, ούτε το φωτογραφικό μου ταλέντο μπορεί..), λίμνες στα ξέφωτα, γέρικα δέντρα που έλιωναν στα πατήματα, έλατα και βελανιδιές (νομίζω..) γρατσουνιές και δυσαρέσκεια για όποιον κάθε φορά είχε την πυξίδα, ένα πολύ ωραίο σημείο που έπρεπε να περάσουμε πάνω από ένα ποταμάκι ισορροπώντας σε πεσμένους κορμούς δέντρων, νέα (τεχνητή;) μίνι ένταση, o Maris πετάει το καζάνι και το ένα πεντόλιτρο, η ομάδα χωρίζεται στα 2, σώζω το δεύτερο πεντόλιτρο και παίρνω τον (άτυπο) ρόλο της μαμάς συνεχίζουμε, στάση για φαγητό, άκυρο – μα καλά, πού βρέθηκε τέτοια χωματερή στη μέση του δάσους;- στάση για φαγητό- επιτέλους!
Διάβαση ποταμού
Προορισμός, νέα λίμνη, ζεστό νερό, σε αυτή δεν μπήκα, είχε κάποια θαλάσσια ζωύφια. Ατυχήματα με τις κέτσαπ, είχαν σκάσει σε τουλάχιστον 2-3 τσάντες, πλύσιμο, νέα ένταση , κάτη ειπώθηκε, κάποια απόφαση είχε ληφθεί, όλοι έκαναν ησυχία, παιχνίδι , αρκετό για τους εφήβους, με ένα παιχνίδι όλα ξεχνιούνται..
Είχα πάρει κι εγώ μια απόφαση. Δε θα έμενα άλλο βράδυ. Το είπα στους υπεύθυνους, το είπα και στην Ieva. Είχα βρει ρόλο.. Leader δεν ήμουν, δε θα μπορούσα να είμαι ούτε ήθελα να είμαι.. Απλός συμμετέχων δεν ήμουν, γιατί δεν μπορούσα να ενταχθώ στο γκρουπ τους, κυρίως λόγω της παντελούς έλλειψης επικοινωνίας εξαιτίας του πολύ χαμηλού επιπέδου της αγγλικής εκ μέρους τους και του μηδαμινού επιπέδου της λετονικής εκ μέρους μου, οπότε μου είχε μείνει ένας ρόλος: αυτός του παρατηρητή.
Ό,τι ήταν να δω το είχα δει: Ήσυχα παιδιά, όχι με την έννοια του ήσυχου=καλού, αλλά με την έννοια του ήσυχου, του “δε μιλαώ πολύ γιατί δεν έχω μάθει να μιλάω πολύ, ούτε με τους φίλους μου ούτε με κανέναν, το σύστημα, τα σοβιετικά κατάλοιπα, το κρύο του χειμώνα”; Τι από όλα αυτά, δεν ξέρω, μυστήριο προς το παρόν, θα επανέλθω αν το λύσω, πάντως σίγουρα μακρυά από την εικόνα των μεσογειακών παιδιών που τα αφήνεις μόνα τους και μετά από 2 λεπτά σου παίρνουν τ'αυτιά (και η μαμά καμαρώνει, αδιαφορώντας για τους γύρω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία..), εύκολα αναγνώσιμοι χαρακτήρες, με εμφανή την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της κάθε οικογένειας, (δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και τελείως λάθος, αλλά γενικά μισή ώρα με κάποιον μου είναι αρκετή να καταλάβω τι άνθρωπος είναι – εκτός αν κοιμάται..), με τάσεις ανήλικης παραβατικότητας (συγγνώμη, αλλά μετά από αυτές τις 2 λέξεις που προβάλλουν την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας θέλω να το γράψω και στα αγγλικά, ακούγεται επίσης υπέροχα-ανεξαρτήτως του νοήματος- juvenile delinquency) που “επιβάλλουν” τα 16 χρόνια τους, κάπνισμα και αλκοόλ, ειδικά για το δεύτερο μπορεί να είναι απλά μέρος της λετονικής παράδοσης, γενικά οτιδήποτε αποδεικνύει στους συνομιλήκους και στους εαυτούς στους ότι έχουν αφήσει την παιδική ηλικία οριστικά πίσω τους..
Ό,τι ήταν να δω το είχα δει. Δεν υπήρχε λόγος να μείνω άλλο.

Ό,τι προηγήθηκε ήταν η επίσημη δικαιολογία αποχώρησης. Ό,τι ειπώθηκε στους Λετονούς.
Η αληθινή είναι άλλη. Δυσκολευόμουν να συνυπάρξω με τη νοοτροπία leader του Maris.
Αφού πρώτα πω ότι έχω υπάρξει αρχηγός 25μελούς ομάδας σε πιο μεγάλη ηλικία-και πολύ πιο δύσκολη, 18-21, στο εξωτερικό για διάστημα σχεδόν 25 ημερών (συγγνώμη για την εγωιστική τροπή, απλά.. έχω υπάρξει leader και ξέρω..), έχω να δηλώσω τα εξής:
Σύμφωνα με τους δανούς εκπαιδευτές μου, υπάρχουν 6 είδη leader για τέτοια camp.
  • Ο καπετάνιος. Στέκεται στη γέφυρα (του πλοίου, όχι του Ρίου – Αντιρρίου) και δίνει εντολές. Οι συμμετέχοντες απλά ακολουθούν. Ιδανικό σε περίπτωση πανικού. Ο Maris και πολύ φοβάμαι και η αρχετυπική εικόνα των Λετονών συνεργατών μου σε αυτό το ζήτημα.
  • Ο κηπουρός. Καλλιεργεί τα ταλέντα και τις ικανότητες των συμμετεχόντων και πορεύεται με βάση αυτά. (Άσχετο: Ισχύει ότι ο Νικοπολίδης είπε σε συνέντευξή του “όταν χαλάει κάτη στο χορτάρι του Ρέντη, λέω στους συμπαίκτες μου να μην ανησυχούν, θα το φτιάξω εγώ” ;)
  • Ο φιλόσοφος. Ψάχνει το γιατί και προσπαθεί να το μεταδώσει. Καλό για δημιουργία ιδεολογικής συνείδησης σε θέματα κοινωνικής αλλαγής, οικολογία φτώχεια κλπ, άχρηστο στα τριήμερα στης φύση.
  • Ο ακτιβιστής. Είναι πολύ κοντά στο ρόλο του φιλοσόφου, με τη διαφορά ότι κυρίως βασίζεται στη δράση και στην πράξη και δε μένει στη θεωρία, ίσως επειδή πάσχει και λίγο στην εμπέδωση ή στην ικανότητα μετάδοσής της.
  • Ο δάσκαλος. Το χειρότερό μου- τα καλύτερά μου ο κηπουρός και ο ακτιβιστής(θα ήθελα να είμαι και λίγο φιλόσοφος..). Ο δάσκαλος είναι ο δάσκαλος. Θα δώσει εντολές όπως ο καπετάνιος, πιθανότατα θα είναι κάπου εκεί γύρω για εποπτεία και βοήθεια, αλλά έχει και τον άχαρο ρόλο να διορθώνει άμεσα τα λάθη, με τη γνωστή μέθοδο του σειάμενου κουνάμενου δακτύλου..
  • Τον έκτο τύπο για να είμαι ειλικρινής δεν τον θυμάμαι.. Λογικά κάτη σε πιο καλλιτεχνικό- ούτε αυτός είναι ο τομέας μου.
Η απόφαση που πιο πάνω έκανε τους πάντες να σωπάσουν- όπως κατάλαβα λίγα λεπτά αργότερα ήταν η αποβολή του Julians, ενός ψηλού ξανθού 16χρονου ο οποίος είχε εμφανώς προκλητική συμπεροφορά, με ποτό, τσιγάρο και παρατάω τα σκουπίδια μου μες στη μέση, είχε κάποια επεισόδια με το Maris, σε ένα μάλιστα ο Maris του είχε πετάξει ρύζι, σε ένα άλλο τον πέταξε με τα ρούχα στη λίμνη, μέχρι που δεν άντεξε άλλο και τον έδιωξε.
Όταν στο δικό μου camp είχε αναγκαστεί το μεγάλο αφεντικό να πετάξει έξω ένα συμετέχοντα για συγκεκριμένο λόγο (έχω και κωδική ονομασία που προσδιορίζει και την απόπειρα τέλεσης της πράξης του σε υπερβολικά υπερθετικό βαθμό, αλλά η Ξένια μου έχει πει να μην το λέω και μάλλον έχει δίκιο) το τελευταίο απόγευμα, δε μιλιόμουν στο τελικό πάρτυ και αποχώρησα σχετικά νωρίς (τα δε 20χρονα δώστους πάρτυ και πάρτους την ψυχή, το είχαν ξεχάσει σε 2 ώρες..). Και τώρα, επειδή δεν τον άντεχε, τον έδιωξε. Δεν ξέρω, μπορεί να είχε και δίκιο..
Δεν ήταν το μοναδικό συμβάν, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα, ο Maris είναι γενικά ντάξει τύπος, τον συμπάθησα περισσότερο όταν είδα ότι όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια, και το κάνει συχνά, γελάει όπως ο Αλέξης, o (πολύ αγαπητός) ξαδελφός μου, κλείνει τα μάτια και το κεφάλι “βλέπει” ουρανό, δεν πέφτει προς τα κάτω, άσε που μοιάζουν κιόλας.. Τέλοσπάντων, με τον άνθρωπο Maris δεν έχω πρόβλημα, με χαιρετάει στο δρόμο κλπ, αλλά με το leader Maris νομίζω δε θέλω να ξανασυνεργαστώ.