Κατασκήνωση

Η πρώτη νύξη είχε ήδη γίνει από την Anita στο πάρτυ του Sonny. “Maris, θα πάρεις τον Αντρέα μαζί σου στην κατασκήνωση, έτσι;”.

Η απάντηση ήταν καταφατική. Δευτέρα πρωί πρωί, λιγότερο από μια βδομάδα μετά τον ερχομό μου εδώ, ξύπνησα για να συμμετάσχω σε αυτό το camp. Όλοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλό για την ταχύτερη και ευκολότερη προσαρμογή μου στη νέα μου επαγγελματική ζωή, αφού οι συμμετέχοντες στο camp θα ήταν οι νέοι του Gulbene με τους οποίους θα δούλευα όλη την επόμενη χρονιά. (Μου αρέσει που ακόμα θεωρώ καλό να εξαιρέσω τον εαυτό μου από αυτούς που το αποφάσισαν)

20 νέοι, ηλικίας από 9 έως 17, με τους περισσότερους πάντως κοντά στο υψηλό όριο, ο Maris, leader του camp, ένας φίλος του σε στυλ team manager , αφού ήταν υπαρχηγός αλλά στην ηλικία των παιδιών, κι εγώ, με απροσδιόριστο αρχικά ρόλο και άνευ ιδιαίτερων αρμοδιοτήτων, ξεκινήσαμε γι' αυτή την “κατασκήνωση”.

Και γράφω “κατασκήνωση”, γιατί στην πραγματικότητα δεν πρόκειται γι'αυτό που έχουμε στην Ελλάδα στο μυαλό μας ως κάτη τέτοιο. Στην πραγματικότητα, με τα λετονικά δεδομένα, και κυρίως για την ενδοχώρα, κατασκήνωση σημαίνει πεζοπορία μέσα στο δάσος όλη τη μέρα, εκμάθηση χρήσης πυξίδας και λοιπών εργαλείων επιβίωσης στο δάσος και το βράδυ η αποστολή καταλύει σε σκηνές δίπλα σε λίμνες, με ελάχιστες προδιαγραφές ένα μέρος για φωτιά και μεγάλο τραπέζι πικ νικ( υπάρχουν παντού και από τα 2..).

Η πρώτη μέρα δεν κύλησε ακριβώς έτσι. Μετά τα παιχνίδια με ονόματα για να μάθουμε ποιος είναι ποιος, στη συνέχεια μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήγαμε σε μια πολύ όμορφη(ιδιωτική) έκταση, με παιδική χαρά για μεγάλα παιδιά, και με λιμνούλες, τεχνητές και φυσικές, όπου επί πληρωμή ψαρέψαμε το μεσημεριανό μας.

Κάποιοι ίσως το ξέρετε, εδώ και κάποια χρόνια, από το πουθενά, δεν τρώω ψάρι, δεν μπορώ καν να το βλέπω. Δε θα είχα πρόβλημα πάντως να συμμετάσχω στη διαδικασία του ψαρέματος, αν δεν αντιλαμβανόμουν, από τις πρώτες κιόλας απόπειρες των επίδοξων ψαράδων τις εξής 2 ιδιαιτερότητες:

1. Το ψάρεμα, ακόμα και αυτό με το καλάμι, θέλει ταλέντο. Δεν είναι “άντε πάμε, ρίχνουμε και περιμένουμε..” . Θέλει ταλέντο, εξάσκηση, το οποίο οι μικροί ψαράδες δεν είχαν, ή δεν είχαν καλλιεργήσει επαρκώς (με αποτέλεσμα να μείνουμε μάλλον νηστικοί). Μη ρωτάτε τι χρειάζεται, δεν ξέρω, δε δοκίμασα και δεν έμαθα..
2. Ε... Δεν είμαι σίγουρος αν και πώς να το γράψω αυτό, δεν ξέρω καν αν κολλάει στην όλη διαδικασία.. Λοιπόν.. Το ψάρεμα είναι ανήθικο. (Επιστρατεύοντας τις νομικές μου γνώσεις έχω να δηλώσω ότι) Το να εκμεταλλεύεται κάποιος την απειρία ή την κουφότητα του άλλου για προσπορισμό ιδίου οφέλους είναι παράνομο – ή κάπως έτσι, λέει ο Αστικός Κώδικας. Η εκμετάλλευση της απύθμενης χαζομάρας των προς ψάρεμα ψαριών είναι δείγμα ανηθικότητας και δε θέλησα να συμμετάσχω σε αυτό.. Το κυνήγι έχει ηθική. Πάει ο κυνηγός, με τις δεδομένες αρετές και αδυναμίες, και προσπαθεί να σκοτώσει το θήραμα. Αν το ελάφι είναι γρήγορο, αν οι χήνες κάνουν ελιγμούς ή αν αρκούδα γίνει από θήραμα κυνηγός, είναι μέρος του παιχνιδιού και σύμφωνο με την ηθική του παιχνιδιού. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν είμαι υπέρ του κυνηγιού, απλά λέω ότι είναι πιο δίκαιο, με βάση όχι το θετό δίκαιο, αλλά το φυσικό, αυτό του “ας επικρατήσει ο ικανότερος”, που πολλοί από μας το έχουμε ξεχάσει στις αστικές μας εμπειρίες (κομματοκρατία, βύσματα, ντόπα κλπ). Και προς επίρρωσιν των παραπάνω, θα επιστρατεύσω το αμάχητο επιχείρημα “τα πιο έξυπνα ψάρια είναι η φάλαινα και -φυσικά- το δελφίνι. Δε μιλάμε όμως για ψάρεμα δελφινιού, αλλά για φαλαινοθηρία (που όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι μιλάμε για το απόλυτο ον, γιατί ήταν και φάλαινα και θηρίο..) και κυνήγι δελφινιών και φυσικά για το Μόμπυ Ντικ, τη λευκή φάλαινα που στο ομώνυμο βιβλίο δείχνει.. (Ξαναδιαβάστε το, το επιβάλλει η κλιματική αλλαγή..)”.
   
   
   
   
   Αμέσως μετά μπάνιο και βουτιές στη λίμνη και φαγητό.

Ψάρια – νομίζω σολωμό (;), δεν έφαγα.

Δε μείναμε νηστικοί νηστικοί, φάγαμε και λίγες πατάτες, πλυμμένες με τη φλούδα, αλουμινόχαρτο, φωτιά και μετά λίγο πάγο , ναι συμβαίνει: http://www.youtube.com/watch?v=asZfDfO-ACg ..(για τη Χρυσούλα).

Το βράδυ άλλη λίμνη, κατασκήνωση, νέες βουτιές ρύζι στο μεγάλο καζάνι – η Ieva είχε φροντίσει να μας περιμένει, μαζί με τις προμήθειες φωτιά, παρέες χωριστά.. Έτσι τρώνε οι Λετονοί. Ο καθένας μόνος του.

(Το έχω δει με τα μάτια μου : Μπαίνει ένας σε ένα μικρό μαγαζάκι που ήμουν στην ουρά για φαγητό- σε στυλ self service. Ξαφνικά φεύγει από τη σειρά, πάει σε ένα από τα 7-8 τραπέζια και χαιρετάει πολύ εγκάρδια έναν άλλον που ήδη έτρωγε. Γυρίζει πίσω στη σειρά, παίρνει δίσκο και φαγητό, και πάει – μόνος του αυτός, μόνος του και ο άλλος- και πάει και κάθεται – μόνος πάντα- σε μια γωνίτσα..)

Το πρωί – κατά τις 7.30- τα πάντα ήταν υγρά από τις πρωινές δροσοσταλίδες(έτσι λέγονται;). Γρήγορο πρωινό, ένα παιχνίδι του οποίου την έκβαση αγνοώ, αλλά είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι γνώρισε παταγώδη αποτυχία και.. δάσος (o Maris μου είχε πει από την προηγούμενη μέρα ότι η ημέρα νο2 είναι η ημέρα του χάους..).

Από νωρίς χάσαμε κάποιους που προχώρησαν πολύ στον κεντρικό δρόμο και προτίμησαν να συνεχίσουν έτσι, κάνοντας κύκλο (κυρίως έχοντας την προσδοκία ότι θα βρουν κάποιον για οτοστόπ που θα τους πάει γρήγορα- δε βρήκαν..). Οι υπόλοιποι μπήκαμε στο δάσος. Όταν λέμε δάσος εννοούμε δάσος, πάνω σε κλαδιά και με κύκλους λόγω της πυκνότητας, όχι μονοπατάκια στη σκιά των δέντρων.. Ευτυχώς δεν έβρεχε, αλλά είχαμε να κουβαλήσουμε(οι άντρες της παρέας), το καζάνι και τα πεντόλιτρα νερά. Στάσεις συχνές, ομορφιά που το συγγραφικό μου ταλέντο δε μου επιτρέπει να περιγράψω (τώρα που το σκέφτομαι και ξαναβλέπω τις φωτογραφίες, ούτε το φωτογραφικό μου ταλέντο μπορεί..), λίμνες στα ξέφωτα, γέρικα δέντρα που έλιωναν στα πατήματα, έλατα και βελανιδιές (νομίζω..) γρατσουνιές και δυσαρέσκεια για όποιον κάθε φορά είχε την πυξίδα, ένα πολύ ωραίο σημείο που έπρεπε να περάσουμε πάνω από ένα ποταμάκι ισορροπώντας σε πεσμένους κορμούς δέντρων, νέα (τεχνητή;) μίνι ένταση, o Maris πετάει το καζάνι και το ένα πεντόλιτρο, η ομάδα χωρίζεται στα 2, σώζω το δεύτερο πεντόλιτρο και παίρνω τον (άτυπο) ρόλο της μαμάς συνεχίζουμε, στάση για φαγητό, άκυρο – μα καλά, πού βρέθηκε τέτοια χωματερή στη μέση του δάσους;- στάση για φαγητό- επιτέλους!

Διάβαση ποταμού

Προορισμός, νέα λίμνη, ζεστό νερό, σε αυτή δεν μπήκα, είχε κάποια θαλάσσια ζωύφια. Ατυχήματα με τις κέτσαπ, είχαν σκάσει σε τουλάχιστον 2-3 τσάντες, πλύσιμο, νέα ένταση , κάτη ειπώθηκε, κάποια απόφαση είχε ληφθεί, όλοι έκαναν ησυχία, παιχνίδι , αρκετό για τους εφήβους, με ένα παιχνίδι όλα ξεχνιούνται..

Είχα πάρει κι εγώ μια απόφαση. Δε θα έμενα άλλο βράδυ. Το είπα στους υπεύθυνους, το είπα και στην Ieva. Είχα βρει ρόλο.. Leader δεν ήμουν, δε θα μπορούσα να είμαι ούτε ήθελα να είμαι.. Απλός συμμετέχων δεν ήμουν, γιατί δεν μπορούσα να ενταχθώ στο γκρουπ τους, κυρίως λόγω της παντελούς έλλειψης επικοινωνίας εξαιτίας του πολύ χαμηλού επιπέδου της αγγλικής εκ μέρους τους και του μηδαμινού επιπέδου της λετονικής εκ μέρους μου, οπότε μου είχε μείνει ένας ρόλος: αυτός του παρατηρητή.

Ό,τι ήταν να δω το είχα δει: Ήσυχα παιδιά, όχι με την έννοια του ήσυχου=καλού, αλλά με την έννοια του ήσυχου, του “δε μιλαώ πολύ γιατί δεν έχω μάθει να μιλάω πολύ, ούτε με τους φίλους μου ούτε με κανέναν, το σύστημα, τα σοβιετικά κατάλοιπα, το κρύο του χειμώνα”; Τι από όλα αυτά, δεν ξέρω, μυστήριο προς το παρόν, θα επανέλθω αν το λύσω, πάντως σίγουρα μακρυά από την εικόνα των μεσογειακών παιδιών που τα αφήνεις μόνα τους και μετά από 2 λεπτά σου παίρνουν τ'αυτιά (και η μαμά καμαρώνει, αδιαφορώντας για τους γύρω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία..), εύκολα αναγνώσιμοι χαρακτήρες, με εμφανή την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της κάθε οικογένειας, (δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και τελείως λάθος, αλλά γενικά μισή ώρα με κάποιον μου είναι αρκετή να καταλάβω τι άνθρωπος είναι – εκτός αν κοιμάται..), με τάσεις ανήλικης παραβατικότητας (συγγνώμη, αλλά μετά από αυτές τις 2 λέξεις που προβάλλουν την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας θέλω να το γράψω και στα αγγλικά, ακούγεται επίσης υπέροχα-ανεξαρτήτως του νοήματος- juvenile delinquency) που “επιβάλλουν” τα 16 χρόνια τους, κάπνισμα και αλκοόλ, ειδικά για το δεύτερο μπορεί να είναι απλά μέρος της λετονικής παράδοσης, γενικά οτιδήποτε αποδεικνύει στους συνομιλήκους και στους εαυτούς στους ότι έχουν αφήσει την παιδική ηλικία οριστικά πίσω τους..

Ό,τι ήταν να δω το είχα δει. Δεν υπήρχε λόγος να μείνω άλλο.

Ό,τι προηγήθηκε ήταν η επίσημη δικαιολογία αποχώρησης. Ό,τι ειπώθηκε στους Λετονούς.

Η αληθινή είναι άλλη. Δυσκολευόμουν να συνυπάρξω με τη νοοτροπία leader του Maris.

Αφού πρώτα πω ότι έχω υπάρξει αρχηγός 25μελούς ομάδας σε πιο μεγάλη ηλικία-και πολύ πιο δύσκολη, 18-21, στο εξωτερικό για διάστημα σχεδόν 25 ημερών (συγγνώμη για την εγωιστική τροπή, απλά.. έχω υπάρξει leader και ξέρω..), έχω να δηλώσω τα εξής:

Σύμφωνα με τους δανούς εκπαιδευτές μου, υπάρχουν 6 είδη leader για τέτοια camp.

• Ο καπετάνιος. Στέκεται στη γέφυρα (του πλοίου, όχι του Ρίου – Αντιρρίου) και δίνει εντολές. Οι συμμετέχοντες απλά ακολουθούν. Ιδανικό σε περίπτωση πανικού. Ο Maris και πολύ φοβάμαι και η αρχετυπική εικόνα των Λετονών συνεργατών μου σε αυτό το ζήτημα.
• Ο κηπουρός. Καλλιεργεί τα ταλέντα και τις ικανότητες των συμμετεχόντων και πορεύεται με βάση αυτά. (Άσχετο: Ισχύει ότι ο Νικοπολίδης είπε σε συνέντευξή του “όταν χαλάει κάτη στο χορτάρι του Ρέντη, λέω στους συμπαίκτες μου να μην ανησυχούν, θα το φτιάξω εγώ” ;)
• Ο φιλόσοφος. Ψάχνει το γιατί και προσπαθεί να το μεταδώσει. Καλό για δημιουργία ιδεολογικής συνείδησης σε θέματα κοινωνικής αλλαγής, οικολογία φτώχεια κλπ, άχρηστο στα τριήμερα στης φύση.
• Ο ακτιβιστής. Είναι πολύ κοντά στο ρόλο του φιλοσόφου, με τη διαφορά ότι κυρίως βασίζεται στη δράση και στην πράξη και δε μένει στη θεωρία, ίσως επειδή πάσχει και λίγο στην εμπέδωση ή στην ικανότητα μετάδοσής της.
• Ο δάσκαλος. Το χειρότερό μου- τα καλύτερά μου ο κηπουρός και ο ακτιβιστής(θα ήθελα να είμαι και λίγο φιλόσοφος..). Ο δάσκαλος είναι ο δάσκαλος. Θα δώσει εντολές όπως ο καπετάνιος, πιθανότατα θα είναι κάπου εκεί γύρω για εποπτεία και βοήθεια, αλλά έχει και τον άχαρο ρόλο να διορθώνει άμεσα τα λάθη, με τη γνωστή μέθοδο του σειάμενου κουνάμενου δακτύλου..
• Τον έκτο τύπο για να είμαι ειλικρινής δεν τον θυμάμαι.. Λογικά κάτη σε πιο καλλιτεχνικό- ούτε αυτός είναι ο τομέας μου.

Η απόφαση που πιο πάνω έκανε τους πάντες να σωπάσουν- όπως κατάλαβα λίγα λεπτά αργότερα ήταν η αποβολή του Julians, ενός ψηλού ξανθού 16χρονου ο οποίος είχε εμφανώς προκλητική συμπεροφορά, με ποτό, τσιγάρο και παρατάω τα σκουπίδια μου μες στη μέση, είχε κάποια επεισόδια με το Maris, σε ένα μάλιστα ο Maris του είχε πετάξει ρύζι, σε ένα άλλο τον πέταξε με τα ρούχα στη λίμνη, μέχρι που δεν άντεξε άλλο και τον έδιωξε.

Όταν στο δικό μου camp είχε αναγκαστεί το μεγάλο αφεντικό να πετάξει έξω ένα συμετέχοντα για συγκεκριμένο λόγο (έχω και κωδική ονομασία που προσδιορίζει και την απόπειρα τέλεσης της πράξης του σε υπερβολικά υπερθετικό βαθμό, αλλά η Ξένια μου έχει πει να μην το λέω και μάλλον έχει δίκιο) το τελευταίο απόγευμα, δε μιλιόμουν στο τελικό πάρτυ και αποχώρησα σχετικά νωρίς (τα δε 20χρονα δώστους πάρτυ και πάρτους την ψυχή, το είχαν ξεχάσει σε 2 ώρες..). Και τώρα, επειδή δεν τον άντεχε, τον έδιωξε. Δεν ξέρω, μπορεί να είχε και δίκιο..

Δεν ήταν το μοναδικό συμβάν, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα, ο Maris είναι γενικά ντάξει τύπος, τον συμπάθησα περισσότερο όταν είδα ότι όταν ξεκαρδίζεται στα γέλια, και το κάνει συχνά, γελάει όπως ο Αλέξης, o (πολύ αγαπητός) ξαδελφός μου, κλείνει τα μάτια και το κεφάλι “βλέπει” ουρανό, δεν πέφτει προς τα κάτω, άσε που μοιάζουν κιόλας.. Τέλοσπάντων, με τον άνθρωπο Maris δεν έχω πρόβλημα, με χαιρετάει στο δρόμο κλπ, αλλά με το leader Maris νομίζω δε θέλω να ξανασυνεργαστώ.