Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Λεξικό

Μετά από μεγάλη αποχή , και ζητάω συγγνώμη γι'αυτό, ξέρετε πώς είναι αυτά, διαβάσματα, εξεταστικές, κανά ταξιδάκι να ξεσκάσουμε, φίλοι παλιοί , φίλοι καινούριοι, επανερχόμαστε με κάτη σχετικό. Αφού τα διαβάσματα και τα διαγωνίσματα με κράτησαν μακρυά, με διαβάσματα και προσπάθεια μετάδοσης νέων γνώσεων θα γίνει το come back.
Τα λετονικά δεν είναι εύκολη γλώσσα, κάθε άλλο.. Αν και ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, η μικρότερη οικογένεια στην οποία ανήκει περιλαμβάνει μόνο τα λιθουανικά και τα λετονικά, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που “οι λιθουανοί καταλαβαίνουν λετονικά, όχι όμως και το αντίθετο”. Μεταξύ των 2 γλωσσών , τα λιθουανικά θεωρούνται αρχαιότερα.


Ακολουθεί παράθεση μικρών εκφράσεων που μπορεί να σας φανούν χρήσιμα αν ποτέ συναντήσετε Λετονό / Λετονή ή επισκεφτείτε τη χώρα τους.


Labdien (λαμπντίεν) Καλημέρα/ χαίρετε / γεια σας
Ka tev iet? (κα τέου ίετ) Τι κάνεις;
Labi – Normal. (λάμπι – νορμάλ – συνηθίζουν να τραβάνε το α = νορμάάάλ) καλά – καλάάά..
Mani sauc .. (μάνι σάουτς) Με λένε..
Es esmu (ες έσμου) Είμαι
Latvija (Λάτβιγια) Λετονία
Griekija (Γκριέκιγια) Ελλάδα
Paldies (παλντίες) Ευχαριστώ
Lūdzu (λούυντζου) Παρακαλώ (και στις 2 εκφάνσεις του, όπως τα ελληνικά, όχι σαν τα αγγλικά please / you are welcome)
viens 1
divi 2
tris 3
cetri 4
pieci 5
seši 6
septini 7
astoni 8
devini 9
desmit 10
vienpadsmit 11
divpadsmit 12
trispadsmit 13
cetrpadsmit 14
piecpadsmit 15
sešpadsmit 16
septinpadsmit 17
astonpadsmit 18
devinpadsmit 19
divdesmit 20
trisdesmit 30
cetrdesmit 40
piecdesmit 50
sešdesmit 60
septindesmit 70
astondesmit 80
devindesmit 90
simts 100
tukstotis 1000
Pa labi - Δεξιά – κόβω τον τρόπο προφοράς, λογικά το πιάσατε το νόημα, ό,τι βλέπουμε διαβάζουμε
Pa kreisi - Αριστερά
Ja - Ναι
Ne - Όχι
Tur - Εκεί
Seit - Εδώ
Es - Εγώ
Tu -Εσύ
viņš - Αυτός
viņa -Αυτή
Mes - Εμείς
Jus - Εσείς
viņi - Αυτοί
viņas - Αυτές
Man ir - έχω
Gadi - χρόνια
Diena - ημέρα
Nakts - νύχτα
Labrit - καλημέρα
Ar labu nakti - καληνύχτα
Piens - γάλα
Alus - μπύρα
Udens – νερό
Maize - ψωμί
Siers - τυρί
Grammata – βιβλίο
Labs – laba
Skaists – skaista
Iela
svecimi savu maasu – σβέτσιμι σάβου μάασου – χαιρετισμούς στην αδελφή σου


Αυτά.. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα.. Καταλαβαίνω φυσικά ότι δεν είναι η πιο συναρπαστική ανάρτηση ever. Θα προσπαθήσω να επανορθώσω. Σύντομα..


Όποια λέξη ή έκφραση θέλετε να δείτε ή να μάθετε, απλά ρωτήστε. Η λίστα έχει περιθώρια βελτιώσεων και προσθηκών.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Διαγώνισμα


H Iluta, Ίλουτα, είναι η δασκάλα μου. Μου διδάσκει λετονικά. Ευγενέστατη και λίγο αυστηρή, τουλάχιστον στην αρχή - κανείς διδάσκοντάς μου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία μου, η αυστηρότητα εξαντλούνταν μπροστά, πίσω, πλάγια, γύρω μου γενικά, αλλά ποτέ πάνω μου(εκτός από μια φορά στο δημοτικό που η κυρία Κατίνα μου έδωσε μια πολύ-πολύ απαλή σβερκιά(υποθέτω με πόνο ψυχής) και όταν κατάλαβε ότι δεν ήμουν εγώ ο ένοχος, τους πλάκωσε τους κακόμοιρους τους συμμαθητές μου(“πλάκωσε”, μη φανταστείτε, απλά στα παιδικά μάτια έτσι φαινόταν - και μην αρχίσετε τώρα “απαπα, αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι και βαραβαρότητες”, μια χαρά άνθρωποι , έστω ανθρώποι, βγήκαμε στην κοινωνία). Γενικά πάντως, πάντα είχα καλή σχέση με τους καθηγητές μου. Όπως λέει και η Βίσση “μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα, πάλι παιδί, λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία, με τους καθηγητές μου να κάνω αστεία, και τους συμμαθητές που κοιτάζουν καχύποπτα, τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ'αλλάζω με τίποτα..”.(κάπως αλλιώς πρέπει να το λέει, δε μου πολυκολλάει..)

Τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη. Και αμέσως μόλις γύρισα από το σεμινάριο, η Iluta πήρε το αυστηρό της ύφος και είπε: την άλλη εβδομάδα γράφεις διαγώνισμα.
Δεν το περίμενα. Το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε, αλλά δεν το περίμενα τόσο νωρίς.

Αφού κατάφερα να πάρω μια μικρή παράταση, από Τρίτη πήγε Πέμπτη, με πρόφαση αυξημένη δουλειά στο γραφείο, τι να πω, ίσως είχαμε και περισσότερη δουλειά έτσι κι αλλιώς, η μέρα έφτασε, και, με τις ευχές όλων από το γραφείο (εντυπωσιασμένοι κι αυτοί με το πόσο σύντομα, ούτε καν 1,5 μήνας συμπληρωμένος, έγραφα τεστ) να με συνοδεύουν, τους αποχαιρέτησα και πήγα να δώσω..

Ξεκινάω λοιπόν – ξέχασα να πω, τα μαθήματα γίνονταν στο γραφείο του σχολείου που διδάσκει η Iluta, το Gulbenes 2ais Vidus Skola, στο κέντρο της πόλης, απέναντι από το πάρκο με τους κύκνους (αγάλματα κύκνους). Έπρεπε λοιπόν να πάρω τον κύριο δρόμο, να διασχίσω την αγορά, να κάνω αριστερά μετά την τράπεζα της κεντρικής πλατείας με το ρολόι να περάσω και το μεγάλο δρόμο και να φτάσω.. Η διαδρομή μου φάνηκε τεράστια. Δε θυμάμαι γιατί δεν είχα πάρει ποδήλατο. Έφαγα στο μικρό bistrot. Διέσχισα το πάρκο κάθετα. Τα πόδια μου έκαιγαν. Tα χέρια μου έτρεμαν. Ο ήλιος είχε φύγει, σκοτάδι, ήταν μετά την αλλαγή της ώρας, μέχρι τότε πήγαινα πάντα με με ήλιο. Όπως και να το κάνουμε, το άγχος διαγωνίσματος είναι άγχος.

Παρκάκι με κύκνους - αγάλματα

Λίγο πριν φτάσω στη γωνία του πάρκου δέχθηκα ένα μήνυμα στο κινητό. Το είδα, δε θυμάμαι ποιος ήταν ή τι έλεγε, ήταν όμως ενδιαφέρον. Μηχανικά, απάντησα εκείνη τη στιγμή, περπατώντας. Είχα φτάσει στη γωνία του πάρκου. Περνούσα απέναντι και έφτανα. Αλλά ήθελα να το καθυστερήσω όσο μπορούσα, γι'αυτό και αποφάσισα να μείνω μέχρι να τελειώσω την απάντηση. 1 λεπτό μετά, “Μήνυμα εστάλη”, στην οθόνη του κινητού. Σήκωσα το βλέμμα μου. Κοίταξα αριστερά. Μια ουρά 7-8 αυτοκινήτων είχε δημιουργηθεί. Κοίταξα δεξιά. Μια ουρά 5 αυτοκινήτων είχε δημιουργηθεί. Αυτό το 1 λεπτό στεκόμουν στην άκρη του πεζοδρομίου. Στην αρχή της διάβασης. Όλοι περίμεναν να περάσω. Χωρίς κόρνες, χωρίς κραυγές. Ντράπηκα λίγο. Και πέρασα.

Και δίνω το διαγώνισμα, και πάω καλά. Έρχεται η ώρα της βαθμολογίας, με άριστα το 62 (άριστα το 62 δε νομίζω ότι θα ξαναδώ ποτέ πουθενά), βάση για το 10 το 59(..), βάση για το 9 το 55, για το 8 το 50 κ.ο.κ. Αρχίζει και κόβει η Iluta, λίγο από δω, λίγο από κει.. Κάνουμε το άθροισμα.. 55,5..
Θρίαμβος. Είχα πάρει 9, χωρίς διάβασμα, χωρίς επανάληψη, χωρίς βοήθεια.. Μόνος μου! Με την αξία μου!

Και το αποκορύφωμα της ελληνικής νοοτροπίας, νομίζω η πιο ελληνική μου αντίδραση αυτούς τους μήνες, ήταν το προσποιητό προβληματισμένο ύφος μου όταν έλεγα “Τις ασκήσεις για σήμερα; Δεν τις πρόλαβα, δεν τις έκανα.. Διάβαζα για το διαγώνισμα..”. Ήμουν πειστικός πάντως..

Οι 2 ώρες λετονικών τη βδομάδα, παρά το “βάλε την πανοπλία – βγάλε την πανοπλία” όταν ο καιρός χάλασε για τα καλά, ήταν από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες δραστηριότητές μου, ευχάριστο μάθημα και χρήσιμες και πρωτόγνωρες γνώσεις.

Σε καιρό "πανοπλίας"
 

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Επί της υποδοχής


Στο πρόγραμμα (EVS), προβλέπεται για τον εθελοντή, μεταξύ άλλων, η παρακολούθηση 4 σεμιναρίων. Του pre-departure, προαναχώρησης (“10ήμερος τιμητική με προαναχώρηση” νομίζω κάπου έχω μια τέτοια, όχι δεκαήμερη, η μεγαλύτερη τιμητική που είχα πάρει μαζεμένη ήταν 8ήμερη), του on arrival, υποδοχής, του mid term, στο μέσο της θητείας, συγγνώμη, της υπηρεσίας και του final evaluation, που στην Ελλάδα νομίζω έχει χρόνια να γίνει..

Το on arrival οργανώνεται συνήθως κατά τέτοιο τρόπο ώστε να πιάνει όσο το δυνατόν περισσότερους νεοφερμένους (ξέχασα να πω, το 1ο και το 4ο σεμινάριο διοργανώνονται στη χώρα αποστολής, τα άλλα 2, τα μεσαία, στη χώρα υποδοχής) και όσο το δυνατόν νωρίτερα, δηλαδή στις πρώτες τους μέρες. Είναι δηλαδή μια επίσημη απόπειρα προσαρμογής στις νέες συνθήκες ζωής, στη χώρα, το πρόγραμμα κλπ.. Το δικό μας σεμινάριο, αυτό δηλαδή που συμμετείχα, μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο ως προς αυτό το σκέλος. 4 στους 6 συμμετέχοντες δεν είχαν συμπληρώσει καν την πρώτη τους εβδομάδα στη χώρα όταν μαζευτήκαμε. Φυσικά, δεν ανήκω στους 4 (μ'έκοψε ο Παπακαλιάτης στην οντισιόν, πήρε τον εαυτό του στη θέση μου, αααααααααααχχ Ζέτααα..), αφού ήμουν εδώ ήδη 2 μήνες – παρά 2-3 μέρες.. Όσο για τον 6ο, ήταν 10 μέρες πιο παλιός (ακόμα και) από μένα.


Ο Simone, ιταλός, ο συγκάτοικος. Δήλωνε περισσότερο σαρδήνιος παρά Ιταλός, ενθουσιώδης, έξω καρδιά, 2 μέρες μόνο ήταν Λετονία, είχε κάνει ατομικά μαθήματα λετονικών και ρώσικων και εντυπωσίαζε τους παριστάμενους, ειδικά με το “svecimi savu maasu” το οποίο σημαίνει “χαιρετισμούς στην αδελφή σου”. Το project του λάμβανε χώρα στο Stelpe, ένα μικρό χωριό, το 1/10 του Gulbene, γύρω στα 60 χιλιόμετρα από τη Ρίγα (αυτό ήταν το καλό).
Η Agatha, γαλλίδα, κρυωμένη διαρκώς, από τη μέρα που την πρωτογνώρισα μέχρι και όσες φορές την ξαναείδα - όχι πολλές. Κουβαλούσε πάντα το λεξικό της και ήταν κολλημένη πάνω στην Ilze, τη μέντορά της. Η Ilze είναι η γνωστή εξ Aluksne Ilze, η οποία είχε αναλάβει καθήκοντα μέντορα. Η Agatha λοιπόν ζούσε στο Aluksne, 45 χμ από το Gulbene, ίσως στην πιο κρύα περιοχή της Λετονίας. Έγινε πολύ φίλη με την Karin, ήρθαν μάλιστα μια φορά μαζί σε ένα ITK.
Η Karin, χαρωπή βορειοϊρλανδή, με τις φακιδούλες της, την περίεργη προφορά της, ανάθεμα αν κατάλαβα λέξη την πρώτη μέρα, αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον να μάθει και να δικτυωθεί και να πάρει πράγματα από το σεμινάριο. Όπως και η Agatha και η Hannah που ακολουθεί, ήταν στην 5η της μέρα στη χώρα, δεν είχε προλάβει να καταλάβει πολλά. Έμενε στο Rezekne, μεγάλη πόλη, 5η-6η στη χώρα με πανεπιστήμιο κλπ, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Latgale, όπου έχουν τη δική τους διάλεκτο, σχεδόν δική τους γλώσσα(βορειοϊρλανδή στο Latgale, ο θρίαμβος του “πιάσ' τ' αυγό και κούρεφ' το”, σε σχέση με τη γλώσσα).
H Hannah. Ο πιο δύσκολος άνθρωπος που γνώρισα. Έρχονtaι μαζί με την Karin στο σπιτάκι, “καλημέρα”- “καλημέρα”, ονόματα, “από πού είστε;”. Θέλει να της δώσει θάρρος η Karin, της λέει να μιλήσει πρώτη “I'm from London”. Αυτό. Ξερό. Κι αυτή στο Rezekne, πολύ κλειστή, πολύ. Δε μιλούσε, όταν όλοι ξεκαρδίζονταν αυτή το πολύ πολύ να έσκαγε ¼ χαμόγελου.. Αυτό. Τέλος. Δεν μπορώ να βρω κάτη άλλο, έστω ουδέτερο, να πω.
O Fatih. Κοντούλης, πολύ αδύνατος, η αρσενική έκδοση της Hannah. Αλλά Τούρκος και η χαρά της ζωής. Με άσχημα αγγλικά, ήταν πάντα τόσο χαμογελαστός και σβούρας και προσπαθούσε να καταλάβει και να εξηγήσει και να εξηγηθεί. Σπουδαίος φωτογράφος, θα έκανε την υπηρεσία του στη Ρίγα, σε μια οργάνωση για το AIDS. Είχε ταλαιπωρηθεί πάάάάρα πολύ με τη βίζα, αλλά δεν το έβαλε κάτω, μετά από ένα χρόνο αναμονής επιτέλους τα κατάφερα. Όντας στη Ρίγα ήδη 2 μήνες, ήξερε όλα τα κλαμπάκια και τα καφέ.



Μια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σεμιναρίου, αλλού δε συμβαίνει, όσους έχω ρωτήσει, ήταν το γεγονός ότι μαζί με εμάς τους εθελοντές, είχαν έρθει μαζί και οι μέντορές μας, πρφανώς για να δουλέψουμε μαζί και πάνω στο χτίσμο της σχέσης. Κατέφθασα λοιπόν με τη Lana, ο Fatih με την Ieva(όχι τη δική μου), η Agatha με την Ilze, ο Simone με την Elina και οι Karin και Hannah με μία που δε θυμάμαι πώς την έλεγαν, νομίζω Vera, μέντορας της Hannah, η μέντορας της Karin απουσίαζε. Ήμουν ο μεγαλύτερος ηλικιακά εθελοντής και, με εξαίρεση τη Vera που θα ήταν καμιά 50ριά χρονών, η Lana ήταν επίσης η μεγαλύτερη ηλικιακά μέντορας.

Το Babite, το μέρος όπου έλαβε χώρα το σεμινάριο είναι ένα προάστιο της Ρίγας, ανάμεσα στην πόλη και το αεροδρόμιο, με χρωματιστά νεόδμητα σπιτάκια, με μεγάλες αυλές, σκύλους και γήπεδα beach volley (είναι τρελοί αυτοί οι Λετονοί, έχουν 2,5 μήνες το χρόνο καλοκαίρι κι έχουν γηπεδάκια beach volley φυτρωμένα παντού, μικρά μανιτάρια). Ένα από αυτά τα σπιτάκια μας φιλοξένησε, μεγάλο ωραίο και καθαρό, με χαλίκια στον κήπο και μια μικρή λιμνούλα στο πίσω μέρος.


H Natalya και o Sandris ήταν οι εκπαιδευτές μας. Η Natalya, μάλλον ρωσικής καταγωγής, εμφανώς πιο έμπειρη, ήταν αυτή που ηγείτο του όλου σεμιναρίου. Και ο Sandris όμως ήταν αρκετά επαρκής, με ωραίο αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Αυτοί μας υποδέχτηκαν και είχαν το (βαρύ) καθήκον να μας κάνουν να αισθανθούμε καλά, να γίνουμε group, αν γινόμασταν παρέα ακόμα καλύτερα, να εγκλιματιστούμε στη χώρα και να νιώσουμε άνετα με τα προγράμματά μας, λύνοντας οποιαδήποτε απορία και φέρνοντας στο φως οποιοδήποτε σκοτεινό σημείο.

Μέσα από διάφορες δραστηριότητες, από παιχνίδια και συζητήσεις, μέχρι επίδειξη μόδας , αλληλογραφία με εξωγήινους και κρυμμένο θησαυρό στο κέντρο της Ρίγας, κατανοήσαμε τις πολιτιστικές μας διαφορές, τις εξηγήσαμε, καταφέραμε να ψάξουμε το βήμα παραπέρα, τα πράγματα που μας ενώνουν, να δούμε τα προγράμματα των υπολοίπων, τις σχέσεις μεταξύ εθελοντών – μεντόρων και επίσης να έρθουμε πιο κοντά και να περάσουμε ένα ωραιότατο τριήμερο, μακρυά από τον μικρόκοσμο του καθενός και δημιουργώντας ελπίδες για την ύπαρξη συμπαραστατών που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, έτοιμοι , όλοι μαζί, για μια νέα εμπειρία.

Σχεδία από κούτσουρα

Πριν αφήσω τα παραπάνω μεγάλα λόγια να σβήσουν άδοξα, θέλω απλά να περιγράψω 2 παιχνίδια. Στο πρώτο, εμείς, 10 άτομα, με μόνο εφόδιο 7 κούτσουρα, έπρεπε να διασχίσουμε πάνω σε αυτά ένα ποτάμι. Αν πέφταμε μέσα χάναμε (ποτάμι=γρασίδι που δεν έπρεπε να πατηθεί). Αν οποιαδήποτε στιγμή δεν ακουμπούσε τουλάχιστον ένας πάνω σε κούτσουρο, οι εκπαιδευτές – κροκόδειλοι το έπαιρναν. Επίσης, από τους 10, 3 ζευγάρια, 6 άτομα είχαν δεμένα μεταξύ τους τα χέρια τους, ο ένας μάλιστα είχε και μαντίλι στα μάτια, δηλαδή τυφλός. Οι 3 ήταν “ελεύθεροι” από βάρη και ο δέκατος κουβαλούσε ένα ποτήρι νερό που δεν έπρεπε να χυθεί. Στην άλλη άκρη του ποταμιού ήταν μια μπάλα, έπρεπε να την ακουμπήσουμε όλοι. Αυτή τη στιγμή ίσως φαίνεται εύκολο, εκείνη τη στιγμή όμως το αίσθημα της ομάδας και της αλληλεγγύης το έκανε δύσκολο. Μας πήρε σχεδόν 1,5 ώρα να τα καταφέρουμε. Simpsons did it - simpsons did it!
Στο δεύτερο, τον μουγγό ζωγράφο, παίζεται με ζευγάρια, ο ένας από τους 2 κάθεται σε μια καρέκλα, κοιτώντας τον τοίχο και με πλάτη τον καμβά. Ο άλλος στέκεται μπροστά στον “πίνακα” και ετοιμάζεται να ακολουθήσει εντολές. Ο καθιστός, αφού πάρει τη λέξη που πρέπει να περιγράψει, αρχίζει να καθοδηγεί, χρησιμοποιώντας όμως λέξεις – σχήματα, ευθείες, τρίγωνα, τετράγωνα και λοιπά, όχι π.χ. για το σπίτι “φτιάξε τοίχο, παράθυρα κλπ., αλλά “τετράγωνο, στο πάνω μέρος ένα τρίγωνο κλπ. Ο άλλος, ο ζωγράφος, σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, απλώς ακολουθεί, δε βγάζει ήχο, δε μιλάει, δε διακόπτει, δε ζητάει διευκρινίσεις. Στο τέλος ο καθιστός γυρίζει και “κοίτα τι έκανες” και ο ζωγράφος πρέπει να πει τι ήταν αυτό που δημιούργησε. Όσο κι αν φαίνεται απλό, μόνο το ζευγάρι το δικό μου και το Vera – Hannah τα καταφέραμε. Εμείς πρώτοι.. :-Ρ

Αυτά γενικά..

Υπήρξε και μια περίεργη στιγμή. Ένα μεσημέρι, μετά το φαγητό, στον ελεύθερο χρόνο, εκεί που απολαμβάναμε τον ήλιο, ήρθε ο Sandris και μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα. Κατά τη διάρκειά της, άρχισε να με ρωτάει πώς βλέπω το πρόγραμμά μου, εφόσον είμαι ήδη 2 μήνες εδώ, αν μου αρέσει, αν με εκφράζει, και μετά προχώρησε κάνοντας πιο δύσκολες ερωτήσεις, όπως “ποια είναι η σχέση σου με τη μέντορά σου;”, “πόσο αισθάνεσαι ότι σε καθοδηγεί;”. Απάντησα ειλικρινά, ήταν ο πρώτος και ο μόνος ψυχολόγος που είχα ποτέ στο διάστημα της παραμονής μου εκεί. Οι απαντήσεις μου δεν έχουν σημασία, συμπέρασμα δε βγήκε, απλά ο Sandris είπε “φαίνεται ότι εσύ την καθοδηγείς, εσύ θέτεις τους όρους, και στη μεταξύ σας σχέση, αλλά και εδώ στο σεμινάριο, η εμπειρία σου στη μη τυπική εκπαίδευση φαίνεται, το επίπεδό σου είναι πολύ υψηλό και είσαι πρόκληση και για μας (η παρένθεση δική μου, όχι δική του: μια μέρα συζητούσα με τη Natalya για το τι παρουσιάσεις κάνω στα σχολεία και όταν το άκουσε άλλαξε ύφος, το χαμόγελό της εξαφανίστηκε, σηκώθηκε, πήρε το Sandris και κλείστηκαν στο χώρο που δουλεύαμε για να αναπροσαρμόσουν την επόμενη ενότητα) γιατί θέλουμε να κάνουμε πράγματα που θα είναι ενδιαφέροντα και εύκολα στην αντίληψη για όλους αλλά ταυτόχρονα να μην είναι βαρετά για σένα(=για μένα).”

Εγωιστικό ή αυτάρεσκο, το γεγονός συνέβη, γι'αυτό και μεταφέρεται εδώ, και τότε κατάλαβα ότι το πάνω μέρος του γυαλιού ράγισε, η επανάληψη δε θα συνέβαινε ποτέ και εγώ δεν ήμουν σε πόλη αιγυπτιακή.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Καβάφης VS South Park

Και γεννιόμαστε Έλληνες και μεγαλώνουμε με μύθους και ηρωικά ιδεώδη και ακούμε κι άλλα κι άλλα κι άλλα πολλά, και τα πιστεύουμε. Απόγονοι του Αχιλλέα αλλά και του Κολοκοτρώνη, του Περικλή και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αν έχει και αναφορές στους προαιώνιους εχθρούς ακόμα καλύτερα, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Είμαστε όλοι από όλους, από λίγο.. Αλλά αν υπάρχει ένας ήρωας που ταυτίζεται με την καπατσοσύνη και την ικανότητα της επιβίωσης του Έλληνα, αυτός είναι o Οδυσσέας. Το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, εξυπνάδας, πονηριάς, το πρότυπο..

Και εννοείται ότι είμαστε υπερήφανοι γι'αυτόν.. Κι εγώ είμαι. Και φυσικά ένα εκ των πλέον δημοφιλών ποιημάτων των Νεοελλήνων έχει γραφτεί γι'αυτόν. Και το παίρνουμε, το κάνουμε σημαία και την βγάζουμε και παρέλαση. Η Ιθάκη. Για ρωτήστε γύρω σας..
“Σαν βγεις στον πηγαινό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ' ναι μακρύς ο δρόμος..”. Και πάμε παρακάτω.. Τι λέει παρακάτω; Αγνοείται η τύχη του ποιήματος. Κάτη λέει για κάποιους που συνάντησε ο Οδυσσέας, τους.. και τους Κύκλωπες, με το Κύκλωπες έρχονται αμέσως και οι Λαιστρυγόνες. Κάτη κάπου έκαναν αυτοί, τι και πώς, έχει περάσει καιρός.. Και μετά κάτη άλλο λέει, και μετά λέει και για τα “ηδονικά μυρωδικά, ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής”, αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει ελληνική τάξη την τελευταία τριακονταετία που να μην έχει κρυφογελάσει, γιατί κάπου έχει διαρρεύσει το κουτσομπολιό για την ιδιαιτερότητα του ποιητή.. Αλλά τα ηδονικά μυρωδικά στη μνήμη, απαραίτητο μέρος του ταξιδιού και για μας, μη μας πουν και μαλάκες.. Και μετά φτάνει και ο ήρωας στην Ιθάκη, δεν περιμένει πλούτη από εκεί, το ταξίδι είναι το δώρο του νησιού, το ταξίδι μετράει και όχι ο προορισμός, και λοιπά ευκόλως ανακυκλώσιμα ως δικαιολογίες κλισέ.. Και όλοι νομίζουν ότι το έχουν το νόημα, και ότι το βιώνουν το συγκεκριμένο ταξίδι καθημερινά, γιατί, ως Έλληνες, είμαστε διαφορετικοί στα όρια του χαρακτηρισμού “εκλεκτοί”. Και μπορεί κάποιος να το σιγοψιθυρίζει ο “εκλεκτός”, πηγαίνοντας στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα. (“Ζητούμε συγγνώμη και την κατανόησή σας για το γεγονός ότι το πλήρωμα δε μιλάει ελληνικά.” (!!!!!!!!) - Ανακοίνωση των τσέχικων αερογραμμών στη διάρκεια της χτεσινής πτήσης)
Δικαίωμά του.

Φυσικά το μίνι παραλήρημα με πιάνει κι εμένα. Φουσκωμένα μυαλά από εκδηλώσεις αδικαιολόγητες, από αγάπη φυσικά, από άτομα που δε με ξέρουν και τόσο καλά αλλά είχα ανάγκη να πιστέψω ότι βλέπουν κάτη που οι μακροχρόνια κοντινοί δεν έβλεπαν γιατί είχαν νικηθεί από τη δύναμη της συνήθειας. Πιπίλισμα αυτιών, χρόνια και χρόνια, αναγωγή σε μύθους και αδυναμία συμβιβασμού με την πραγματικότητα.

Και φτάνω ένα βράδυ στο γραφείο της Anita, πιάνουμε την κουβέντα, και κάπου εκεί, θαμμένο χρόνια, με τσιμέντο από πάνω, μην τυχόν γίνει και καμιά στραβή και πεταχτεί, ξύπνησε..

Τέταρτος κύκλος South Park, επεισόδιο 12, Timmy in time. Το πρώτο επεισόδιο που τα παιδιά είναι 4η δημοτικού, μπαίνουν μέσα, βλέπουν την καινούρια δασκάλα, την κυρία Choksondik (το αφήνω αμετάφραστο), η οποία είναι αλλήθωρη, με τεράστια πεσμένα στήθη χωρίς στηθόδεσμο να τα συγκρατεί, απόλυτη και απρόσιτη, και τα παιδιά επαναστατούν και θέλουν να πάνε πίσω στο χρόνο, να ξαναζήσουν την τρίτη δημοτικού, που είχαν περάσει τόσο καλά, και οι σχέσεις είναι τεταμένες, οπότε αναγκάζεται η δασκάλα να απευθυνθεί στο μόνο που μπορεί να τη βοηθήσει, στον Mr Garrison, τον προηγούμενο δάσκαλο, ο οποίος έχει πάρει τα βουνά επί μήνες, έχει γίνει ερημίτης και κάποιοι ορκίζονται ότι τον ακούν, βραδιές με ξαστεριά να ουρλιάζει σα λύκος “δεν είμαι gay, δεν είμαι gay!”. Και ανεβαίνει η δασκάλα το βουνό, πείθει τον πρώην δάσκαλο να τη βοηθήσει να βελτιώσει τη σχέση της με τα παιδιά ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το μάθημά της, και, αφού περνάει ορισμένα δύσκολα τεστ, πρέπει να αντιμετωπίσει την υπέρτατη πρόκληση, “το δέντρο των εσωτερικών δαιμόνων”, το περνάει, ανακαλύπτοντας ότι δεν κρύβεται τίποτα μέσα και επομένως μπορεί από μόνη της να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τα παιδιά.. Και βγαίνει από την άλλη πλευρά. Ελεύθερη και ανακουφισμένη. Ο Mr Garrison, που έμεινε στην είσοδο, περιμένοντας ότι η “μαθήτριά του” από εκεί θα έβγαινε, λόγω της καθυστέρησής της, αποφασίζει να μπει αυτός.. Και εκείνη τη στιγμή, η είσοδος κλείνει πίσω του και τον υποχρεώνει να ανακαλύψει και να αντιμετωπίσει το χειρότερο φόβο του.. Την gay πλευρά του.. Μετά απο συζήτηση, και ατράνταχτα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, αναγκάζεται να πει, να παραδεχτεί, να ομολογήσει, να ξεθάψει, και να συμφιλιωθεί επιτέλους με το γεγονός ότι είναι gay..

Ανάλογα εξελίχθηκαν τα πράγματα και με μένα. Ανάλογα είπαμε, όχι φωτοτυπικά ταυτόσημα. Χεχε.. Δεν έχω gay πλευρά, μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν οι λετονές που πέρασαν από το κρεβάτι μου, σαν τα πουκάμισα τις άλλαζα (ώπα ώπα φιλαράκι, αφού εσύ δε φοράς πουκάμισα, άντε 2-3 φορές, μη μας το παίζεις καζανόβας..). Τελοσπάντων, πίσω στο θέμα μας, πάνω σε εκείνη τη συζήτηση με την Anita, σε σχέση με το μέλλον του project, στην ερώτηση “τι θες πιο πολύ;”, η απάντηση ήταν.. “Θέλω να τελειώσω τη σχολή”. Έξω από οτιδήποτε είχε συζητηθεί, το πλαίσιο της κουβέντας, δειλά είπα.. “Θέλω να τελειώσω τη σχολή”. Σιγά. Και μου άρεσε η απάντησή μου. Και την επανέλαβα , “Θέλω να τελειώσω τη σχολή”, δεν ξέρω αν ακούστηκε, ή αν την είπα μόνο σε μένα, μου ακούστηκε αρκετά δυνατά όμως, τόσο δυνατά που μου έδωσε θάρρος να την επαναλάβω, σίγουρος, δυνατά, ενώπιον του ατόμου – μαμής, που κατάφερε να την εκμαιεύσει.. “Θέλω να τελειώσω τη σχολή”.

Χρόνια και χρόνια, το μήνυμα της παραπάνω φράσης – κλειδί το ξέρω, το επιδιώκω νοερά, και ειλικρινά ακούω με κατανόηση και με διάθεση απεριόριστης ειλικρίνειας όλους όσους μου το έλεγαν. Αλλά απλά δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, να το κάνω βίωμά μου.. Αν δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητά μου, κανείς δε θα μπορούσε να τη θέσει ως τέτοια σε μένα..

Και τότε θυμήθηκα.. Ότι αμέσως μετά το “Σαν βγεις στον πηγαινό για την Ιθάκη να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος", ακολουθεί το “γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις” και ότι οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες είναι, αφενός οι εχθροί της προσπάθειας του μυθολογικού Οδυσσέα να επιστρέψει, αφετέρου, κατά τον ποιητή, είναι εμπόδια της φαντασίας μας, που μόνο αν εμείς τους επιτρέψουμε να παρουσιαστούν μπροστά μας θα τα συναντήσουμε, και μάλιστα το πόσο τρομερά ή όχι εμπόδια θα αποδειχτούν, μάλλον από εμάς τους ίδιους εξαρτάται και αυτό..

Όόόόόόόόόχι.. Δεν τελειώνουμε εδώ.. Γιατί τι ωραία είναι να λες “ε μωρέέέέ, δικά μου είναι τα εμπόδια, πού θα πάει, θα τα πηδήξω.”.. Αλλά δε φτάνει αυτό.. Όπως ευκρινώς φάνηκε και στην προηγούμενη ανάρτηση, η ελάχιστη παραδοχή αποτυχίας αποτελεί τη βάση για την ολοκλήρωση της συνειδητοποίησης. Δεν υπάρχει άλλοθι αποτυχίας, ούτε καν ψήγμα της, στο καβαφικό ποίημα.. Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν λες, ωπ, συγγνώμη, break για videoclip. Ό,τι κι αν λέει ο οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε απόπειρα χρησιμοποίησης του ποιήματος ως δικαιολογίας για αποτυχία οποιασδήποτε μορφής είναι αστήρικτη και αβάσιμη (πολύ μου αρέσουν αυτές οι απολυτότητές μου στην υπερβολή τους).

Υπάρχει άλλο καβαφικό ποίημα που μιλάει για όλα αυτά..

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
 

'Oπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες."

Γι'αυτό έφυγα, μακρυά, για “καλύτερα από το εδώ”. Φοβούμενος να αντιμετωπίσω τους εχθρούς που με εμποδίζουν να πάω παραπάνω, και κινούμαι οριζόντια και παράλληλα, όχι κάθετα.. Η σχολή και το γ#$οπτυχίο. Αυτό είναι που με κυνηγάει, με στοιχειώνει και κάνει τη γη μικρότερη και μικρότερη μέχρι τη στιγμή που η ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει τα πάντα να μην έχει αφήσει τίποτα ανέπαφο, μόνο εμένα, ένα στιλό, ένα έδρανο και τη σχολή με τα θέματά της. Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω χρόνο να προσπαθήσω να βρω και να πατήσω το κουμπάκι που σβήνει αυτή την σκούπα, πριν αφανίσει τα πάντα γύρω μου, πριν τα αφήσει έρημα και λευκά, λευκό του κενού, όχι λευκό του χιονιού..
Και γυρίζω – γύρισα.. Να κάνω την προσπάθειά μου, κι ό,τι βγει..

Ό,τι προηγήθηκε, όσο απλό, μελό, γελοίο, επιτηδευμένο ή ειλικρινές φάνηκε, είναι η εξήγηση της επιστροφής μου.

ΥΓ. Την παρούσα ανάρτηση θα ήθελα να την αφιερώσω με τις ευχαριστίες μου στην οικογένειά μου (δεν την ψώνισα τόσο πολύ, μου ζήτησε ο Λάνθιμος να ετοιμάσω την ομιλία του μετά την απονομή). Ίσως η αφιέρωση έπρεπε να είχε γίνει πιο νωρίς, αλλά νομίζω το κρατούσα για μια ειδικού βάρους ανάρτηση, σαν κι αυτή.. Στους γονείς μου λοιπόν, που πάντα με στήριξαν, όποια απόφαση κι αν πήρα, και πάντα προσπαθούσαν να με κρατήσουν συγκροτημένο, συγκρατημένο και προσγειωμένο. Αν δεν τα κατάφεραν πάντα, μικρό παιδί είμαι, θα μάθω.. Και είναι και φιλόλογοι και μου έδωσαν το θάρρος να ακροβατώ μεταξύ ποιήσεως, μυθολογίας και καρτούν(ο βαθμός επιτυχίας ή όχι του εγχειρήματος δεν τους βαραίνει πάντως..). Στον αδελφό μου, που είναι ταυτόχρονα ο πιο μποέμ και πιο ρεαλιστής άνθρωπος που ξέρω. Και στην αδελφή μου, για την οποία είμαι πολύ περήφανος που ρισκάρει και τολμάει πράγματα που στην ηλικία της δεν μπορούσα καν να φανταστώ.
ΥΓ1. Εδώ και λίγες ώρες είμαι σπίτι, στην Πάτρα. Το blog θα συνεχιστεί, ίσως με μικρή διαφοροποίηση της οπτικής γωνίας.
ΥΓ2. Τι έκανε η δασκάλα με τα παιδιά, ίσως το αποκαλύψω μια μέρα – για όσους δεν έχετε δει το επεισόδιο.. Στο φινάλε του επεισοδίου πάντως, ο Mr Garrison επιστρέφει στο σχολείο, βρίσκει τη διευθύντρια, τον ψυχολόγο και το μάγειρα και τους ανακοινώνει ότι παραδέχεται την αληθινή φύση του. Και όλοι χαίρονται και τον αγκαλιάζουν. Όταν όμως λέει “και είμαι έτοιμος να ξαναδιδάξω”, η απάντηση είναι “συγγνώμη, δεν προσλαμβάνουμε gay”. Αντίστοιχα αν πω στη νομική “ξέρω μωρό μου πως για σένα αδιαφορούσα, πως μακρυά σου έφυγα και άλλα αναζητούσα, τυχαία όμως βρέθηκα πικρά μετανιωμένος κι απ'το θεό της μοναξιάς καλά κυνηγημένος, καθώς γυρίζει ο τροχός κοντά σου ήρθα πάλι, στην αγκαλιά σου βρέθηκε και μ'επιασε μια ζάλη, και σαν την πρώτη τη φορά ξανά σε ερωτεύτηκα και την καινούρια μου ζωή μαζί σου ονειρεύτηκα”(Στέλλα Γεωργιάδου - χαμός είχε γίνει όταν είχε έρθει στη βραδιά του οπλίτη στην Τρίπολη..), θέλω να ελπίζω ότι θα το εκτιμήσει και θα με βοηθήσει μέσω αυτής να φύγω οριστικά μακρυά της, και όχι να μου χαμογελάσει και να (παρα)μείνει σε απόσταση..


Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Άνοιξη


Αν η παρούσα ανάρτηση ήταν επεισόδιο του Lost (που ξεκίνησα να το βλέπω εδώ, με 5-6 χρόνια καθυστέρηση από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά το τελείωσα με λίγους μήνες μόνο διαφορά), κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν το τελευταίο του 3ου κύκλου, εκεί που o Jack και η Kate συναντιούνται για πρώτη φορά στο ..... (ας το αφήσω έτσι, στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει φτάσει εκεί ακόμα).

Εεεεεεεε.. Λοιπόν..
Το τραγουδάκι πάει κάπως έτσι..

Κάποιες μέρες κυλάνε
κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά
κάποιες φεύγουν και πάνε
και γι' αυτές δεν θυμάσαι τίποτα πια

Κάποιες λες τα 'χω χάσει
κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρουν
μα όταν πια έχουν περάσει
μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό

Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω
μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
και δεν σου εξηγούν
Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
και δεν λένε να 'ρθούν
κι άλλες στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κι όλο στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' έναν δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

(Κάποιες μέρες - (μουσική - στίχοι- ερμηνεία) Μανώλης Φάμελλος, συμμετέχει ο Νίκος Πορτοκάλογλου)



Άνοιξη στη Λετονία.. δε θα δω. Άνοιξη στη Λετονία, είδα τη μέρα στην οποία αναφερόμαι. Στο παρελθόν, σε σχέση με σήμερα, αλλά στο μέλλον, σε σχέση με το σημείο αφήγησης. Ένα μήνα πριν, εκεί, κάπου μέσα Δεκέμβρη, η απόφαση ελήφθη, ανακοινώθηκε, έγινε αποδεκτή.. “Φεύγω”. Για μια σειρά από λόγους, ίσως τους εξηγήσω σε επόμενη ανάρτηση. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Το άνοιγμα της (λετονικής) πόρτας, το σύνορο μεταξύ της ζεστασιάς και του -15C, της σιγουριάς, έστω για τους επόμενους μήνες, και του”βγαίνω έξω(=γυρίζω πίσω)”, στη μέρα που “φέρνει σημάδια”, που βοηθάει να “σβήσει μέσα μου ο φόβος κι η άρνηση”, όσο ρίσκο αναπότρεπτα εμπεριέχει η (μικρή έστω) ανατροπή δεδομένων. Αρκεί το “να χαθώ να πιστέψω”. (;)
Είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο (και μέσα μας) την άνοιξη.”
Ε λοιπόν, τέτοια μέρα ήταν κι εκείνη..


Αλλά κάτη έλειπε..
Έλειπε η παραδοχή ότι ό,τι με τραβάει πίσω είναι ισχυρότερο από τη δύναμη του εδώ. Η Σταυρούλα είχε βοηθήσει, κάνοντας την αρχή, κάνοντας προβολή μέρους του τι με τραβάει πίσω. Έπρεπε κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου, ότι το διάλειμμα τελείωσε, το κουδούνι χτύπησε για επιστροφή στην καθημερινότητα, ή όπως πολύ απλά περιγράφει το γνωστό περί κολάσεως ανέκδοτο “τα κεφάλια μέσα”.

Εκείνη τη μέρα, έλαβα ένα mail, απάντηση σε δικό μου. Και ήταν ό,τι χρειαζόμουν, όχι για να ανοίξω την πόρτα και να κάνω δειλά βηματάκια έξω, αλλά για να την κλείσω πίσω μου, μια και καλή, και να πετάξω μακρυά το κλειδί..

Οι κοινωνικές μου συναναστροφές με τη συντάκτρια του mail δεν είναι τέτοιες που να μου επιτρέπουν να την προσφωνώ “φίλη μου”. Αλλά είναι ένας άνθρωπος που ξέρω καιρό, εκτιμώ και συμπαθώ πολύ, και, αν και είναι πολυάσχολη και το εύρος δραστηριοτήτων της μεγάλο, σχεδόν θαυμάζω τη σοφία της απλότητάς της (ή μήπως την απλότητα της σοφίας της; χμμμ.. δύσκολη ερώτηση). Και την ευχαριστώ, πρώτα και κύρια για το mail και το περιεχόμενό του και φυσικά για το γεγονός ότι με άφησε να το χρησιμοποιήσω (κομμάτια του mail λείπουν, δεν έχουν σχέση με την παρούσα ανάρτηση).

Αντρέα!
Τι φανταστικά που μου έγραψες! Χαίρομαι πάρα πολύ που μαθαίνω νέα σου και το μέιλ σου είναι το πιο γλυκό και συγκινητικό μέιλ που έχω λάβει στη (..). 
Η ιστορία που μου περιγράφεις μου θυμίζει πολύ τη δική μου ιστορία με τη ..(εγώ το παρατράβηξα βλέπεις..). Και εγώ τότε ήθελα απλά να φύγω (είχα και τη δική σου ηλικία τότε), πήγα, έφαγα τα μούτρα μου, χαίρομαι που γύρισα σώα και έμαθα τόσα πολλά. Και ακριβώς αυτό είναι το γαμάτο, να παίρνεις αυτό που έχει να σου δώσει η κάθε κατάσταση (όποια και αν είναι) και να προχωράς. Και είναι επίσης γαμάτο να λες «έφαγα τα μούτρα μου» χωρίς φόβο και πάθος. Πολύ καλή και η απόφαση να «κλείσεις» τους λογαριασμούς σου, θα σε γλιτώσει πιστεύω από πολλές μετέπειτα σκέψεις και ανησυχίες.
Εγώ είμαι καλά, περνάω μια δημιουργική περίοδο με καινούργια πράγματα στη ζωή μου και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη. Και ένας λόγος για τον οποίο χαίρομαι είναι αυτό ακριβώς που αναφέρεις για το «μαζί». Φοβερό, χτες το βράδυ το σκεφτόμουν, ότι είναι πολύ ωραία που σε κάτι καινούργιο που πάω να κάνω, με βοηθάνε φίλοι, ό,τι ξέρει ο καθένας, και αυτό είναι κάτι που είχα καιρό να το ζήσω, να δημιουργώ με άλλους ανθρώπους..
Λοιπόν, σε περιμένω για ποτάκι στη γειτονιά ;-) 
Στο μεταξύ σου στέλνω πολλά φιλιά στην κρύα Λετονία.”

Αυτό ήταν.. Ήμουν έτοιμος.