Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Άνοιξη


Αν η παρούσα ανάρτηση ήταν επεισόδιο του Lost (που ξεκίνησα να το βλέπω εδώ, με 5-6 χρόνια καθυστέρηση από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά το τελείωσα με λίγους μήνες μόνο διαφορά), κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν το τελευταίο του 3ου κύκλου, εκεί που o Jack και η Kate συναντιούνται για πρώτη φορά στο ..... (ας το αφήσω έτσι, στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει φτάσει εκεί ακόμα).

Εεεεεεεε.. Λοιπόν..
Το τραγουδάκι πάει κάπως έτσι..

Κάποιες μέρες κυλάνε
κάποιες γυρνάνε ξανά και ξανά
κάποιες φεύγουν και πάνε
και γι' αυτές δεν θυμάσαι τίποτα πια

Κάποιες λες τα 'χω χάσει
κι άλλες λες πως μιαν άκρη θα βρουν
μα όταν πια έχουν περάσει
μια αράχνη τις γνέφει μαζί στον ιστό

Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω
μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κάποιες μέρες τυχαίνουν που όλοι σωπαίνουν
και δεν σου εξηγούν
Κάποιες όλο πλησιάζουν μα σχέδια αλλάζουν
και δεν λένε να 'ρθούν
κι άλλες στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί
κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

Κι όλο στέλνουν σημάδια
για να βγεις σ' έναν δρόμο ανοιχτό
που μέσα από τα σκοτάδια
οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο

Κι είναι ημέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη
και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση θέλω έξω να τρέξω να χαθώ να πιστέψω
μια λάμψη με οδηγεί κάποιες μέρες πού φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
πάλι έξω θα τρέξω θα λυγίσω θα αντέξω μια λάμψη θα μ' οδηγεί

(Κάποιες μέρες - (μουσική - στίχοι- ερμηνεία) Μανώλης Φάμελλος, συμμετέχει ο Νίκος Πορτοκάλογλου)



Άνοιξη στη Λετονία.. δε θα δω. Άνοιξη στη Λετονία, είδα τη μέρα στην οποία αναφερόμαι. Στο παρελθόν, σε σχέση με σήμερα, αλλά στο μέλλον, σε σχέση με το σημείο αφήγησης. Ένα μήνα πριν, εκεί, κάπου μέσα Δεκέμβρη, η απόφαση ελήφθη, ανακοινώθηκε, έγινε αποδεκτή.. “Φεύγω”. Για μια σειρά από λόγους, ίσως τους εξηγήσω σε επόμενη ανάρτηση. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Το άνοιγμα της (λετονικής) πόρτας, το σύνορο μεταξύ της ζεστασιάς και του -15C, της σιγουριάς, έστω για τους επόμενους μήνες, και του”βγαίνω έξω(=γυρίζω πίσω)”, στη μέρα που “φέρνει σημάδια”, που βοηθάει να “σβήσει μέσα μου ο φόβος κι η άρνηση”, όσο ρίσκο αναπότρεπτα εμπεριέχει η (μικρή έστω) ανατροπή δεδομένων. Αρκεί το “να χαθώ να πιστέψω”. (;)
Είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο (και μέσα μας) την άνοιξη.”
Ε λοιπόν, τέτοια μέρα ήταν κι εκείνη..


Αλλά κάτη έλειπε..
Έλειπε η παραδοχή ότι ό,τι με τραβάει πίσω είναι ισχυρότερο από τη δύναμη του εδώ. Η Σταυρούλα είχε βοηθήσει, κάνοντας την αρχή, κάνοντας προβολή μέρους του τι με τραβάει πίσω. Έπρεπε κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου, ότι το διάλειμμα τελείωσε, το κουδούνι χτύπησε για επιστροφή στην καθημερινότητα, ή όπως πολύ απλά περιγράφει το γνωστό περί κολάσεως ανέκδοτο “τα κεφάλια μέσα”.

Εκείνη τη μέρα, έλαβα ένα mail, απάντηση σε δικό μου. Και ήταν ό,τι χρειαζόμουν, όχι για να ανοίξω την πόρτα και να κάνω δειλά βηματάκια έξω, αλλά για να την κλείσω πίσω μου, μια και καλή, και να πετάξω μακρυά το κλειδί..

Οι κοινωνικές μου συναναστροφές με τη συντάκτρια του mail δεν είναι τέτοιες που να μου επιτρέπουν να την προσφωνώ “φίλη μου”. Αλλά είναι ένας άνθρωπος που ξέρω καιρό, εκτιμώ και συμπαθώ πολύ, και, αν και είναι πολυάσχολη και το εύρος δραστηριοτήτων της μεγάλο, σχεδόν θαυμάζω τη σοφία της απλότητάς της (ή μήπως την απλότητα της σοφίας της; χμμμ.. δύσκολη ερώτηση). Και την ευχαριστώ, πρώτα και κύρια για το mail και το περιεχόμενό του και φυσικά για το γεγονός ότι με άφησε να το χρησιμοποιήσω (κομμάτια του mail λείπουν, δεν έχουν σχέση με την παρούσα ανάρτηση).

Αντρέα!
Τι φανταστικά που μου έγραψες! Χαίρομαι πάρα πολύ που μαθαίνω νέα σου και το μέιλ σου είναι το πιο γλυκό και συγκινητικό μέιλ που έχω λάβει στη (..). 
Η ιστορία που μου περιγράφεις μου θυμίζει πολύ τη δική μου ιστορία με τη ..(εγώ το παρατράβηξα βλέπεις..). Και εγώ τότε ήθελα απλά να φύγω (είχα και τη δική σου ηλικία τότε), πήγα, έφαγα τα μούτρα μου, χαίρομαι που γύρισα σώα και έμαθα τόσα πολλά. Και ακριβώς αυτό είναι το γαμάτο, να παίρνεις αυτό που έχει να σου δώσει η κάθε κατάσταση (όποια και αν είναι) και να προχωράς. Και είναι επίσης γαμάτο να λες «έφαγα τα μούτρα μου» χωρίς φόβο και πάθος. Πολύ καλή και η απόφαση να «κλείσεις» τους λογαριασμούς σου, θα σε γλιτώσει πιστεύω από πολλές μετέπειτα σκέψεις και ανησυχίες.
Εγώ είμαι καλά, περνάω μια δημιουργική περίοδο με καινούργια πράγματα στη ζωή μου και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη. Και ένας λόγος για τον οποίο χαίρομαι είναι αυτό ακριβώς που αναφέρεις για το «μαζί». Φοβερό, χτες το βράδυ το σκεφτόμουν, ότι είναι πολύ ωραία που σε κάτι καινούργιο που πάω να κάνω, με βοηθάνε φίλοι, ό,τι ξέρει ο καθένας, και αυτό είναι κάτι που είχα καιρό να το ζήσω, να δημιουργώ με άλλους ανθρώπους..
Λοιπόν, σε περιμένω για ποτάκι στη γειτονιά ;-) 
Στο μεταξύ σου στέλνω πολλά φιλιά στην κρύα Λετονία.”

Αυτό ήταν.. Ήμουν έτοιμος.



  
 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου