Με την Άννα στην Εσθονία

Πώς ξεκινάει ένα ταξίδι; Σύντομα θα διαβάσετε, όχι από μένα, αλλά μέσω εμού, έναν πολύ απλό και, όπως αποδείχτηκε, επαρκέστατο τρόπο να ξανανταμώσουν φίλοι και να περάσουν(=περάσουμε) και καλά. Και τότε, όλα άρχισαν με μια ερώτηση.

Και γράφω “και τότε”, γιατί με μια ερώτηση άρχισε και η παρακάτω ιστορία. “Τι θα κάνεις το Σαββατοκύριακο;”. Η Άννα είναι τύπος που κάνει πολλές ερωτήσεις. Τα κενά και οι γκρίζες ζώνες γενικά δεν είναι πολύ αποδεκτά στην ιδιοσυγκρασία της. Οι ερωτήσεις της όμως είναι, ή έτσι δείχνουν, μοναδικές. Δε θυμάμαι να με είχε ξαναρωτήσει κάτη τέτοιο, ούτε θυμάμαι να με ξαναρώτησε. Όπως και άλλη μια φορά έκανε μια πολύ απλή ερώτηση, μία και μοναδική φορά, που όμως με οδήγησε στη συνειδητοποίηση της εξάρτησης μου (μιας εκ των εξαρτήσεων μου). “Λέω να πάω στο Ταλίν”. “Θέλεις να το αφήσεις για το επόμενο Σ/Κ, να πάμε μαζί;”. Ένιωσα τυχερός- θα είχα παρέα.. Εννοείται πως ήθελα..

Και κανονίστηκε, της είχαν περισσέψει και μέρες άδειας, είχε το περιθώριο να έρθει στο Gulbene και να φεύγαμε από δω για Εσθονία. Όπως είναι προφανές, ο τίτλος θα μπορούσε να είναι “η επισκέπτρια”. Δεν είναι, λόγω αφενός της ύπαρξης έμπνευσης (το προφανώς να τονιστεί) για τον τίτλο, αφετέρου της εν συνεχεία συνέχισης εισροής επισκεπτών.

Η Άννα είναι από την Πολωνία. Γνωριστήκαμε σε ένα σεμινάριο. Και ναι, είχα επισκέπτες στο παρελθόν. Αλλά η Βαλέρια είχε έρθει για τη Maija και για μένα, και η Maija ήρθε στο Gulbene άλλες 2-3 φορές, δεν της φαινόταν ότι βρίσκεται στην άκρη της γης, όπως στους υπόλοιπους Λετονούς. Αλλά η Άννα, η Άννα ήρθε για μένα..

Μιλούσαμε πολύ έτσι κι αλλιώς, είχε αναλάβει μάλιστα, στην πραγματικότητα το είχε πάρει πολύ προσωπικά, να με προετοιμάσει, ψυχολογικά και υλικά, εν όψει κρύου. Προφανώς τα έχει καταφέρει, αφού όχι μόνο είμαι ακόμα καλά, σώος και αβλαβής, σε θερμοκρασίες στις οποίες δεν ήμουν συνηθισμένος ούτε εγώ, ούτε το σώμα μου, πχ -10(ανώτερη) εδώ και κάνα μήνα, με χαμηλότερη -28 και να έχω να δω + στο θερμόμετρο, έστω και για λίγο, έστω 0 ρε παιδιά, από μέσα Νοέμβρη, αλλά και δεν έχω αισθανθεί ακάλυπτος στο κρύο (μόνο 1-2 φορές που έκανα το λάθος να ξυριστώ..).

Η γνώμη της με ενδιαφέρει πολύ έτσι κι αλλιώς, ένας λόγος παραπάνω να την αποζητώ είναι ότι η Άννα είχε κάνει, λίγα χρόνια πριν, το ίδιο πρόγραμμα, και μάλιστα στη χώρα που αποτελούσε την πρώτη μου επιλογή, τη Βοσνία.

Στο Gulbene περάσαμε ωραία, βόλτες, φωτογραφίες, φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης, 2 είναι, το κυριλέ και το “σαλέ”, το δεύτερο απλά ένα ξύλινο κτίριο, ζεστό και ψηλά ακόμα και για τα δικά μου, ελληνικά – υψηλά – δεδομένα (αυτό πολύ φοβάμαι ότι κάπου, κάποτε το έχω ξαναγράψει, επανάληψη αρχή έλλειψης έμπνευσης ή επανάληψη μήτηρ πάσης σοφίας;) και είναι και καλύτερο, ταινίες, οι περίφημες κρέπες από τα χεράκια μου..

Αλλά και ώρες μαζί στο γραφείο, είχα ανάγκη κάποιον που ήξερε και μπορούσε να δει από πρώτο χέρι πώς έχει η κατάσταση και να κρίνει με βάση ανάλογες εμπειρίες και όχι γενικά από διαίσθηση και φαινομενικά αστήρικτη υποκειμενικότητα.

Με την Άννα, όσο ήμασταν ακόμα στο Gulbene, πήγαμε και σε σχολείο, για παρουσίαση, ήταν η εβδομάδα “διεθνούς πολιτισμού” ή κάτη τέτοιο.. Πήγαμε σε 2 τάξεις, για διαπολιτισμική συνδιαλλαγή. Στην αρχή πήγαμε στην 4η δημοτικού, την ενωμένη τετάρτη, αφού τα 2 τμήματα έγιναν 1. Εκεί κατά κάποιο τρόπο ένιωθα ότι έδινα εξετάσεις, αφού στο πρώτο πρώτο θρανίο, με το πανέξυπνο βλέμμα της, που προφανώς πήρε από τη μαμά της, καθόταν η Άννα, η μεγαλύτερη κόρη της Ieva. Η Inga, η φίλη μου η ηθοποιός προσφέρθηκε να είναι η ενδιάμεση, ανάμεσα σε μας και τα 10χρονα, οι ερωτήσεις των οποίων, όσο αθώες και αφελείς θα φαίνονταν αν τις έγραφα εδώ, ήταν πολύ ουσιαστικές για τα παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία συμμετείχαν πολύ ενεργά και έδειξαν να το ευχαριστιούνται κιόλας. Πόσες φορές άλλωστε θα έχουν την ευκαιρία να έχουν στην τάξη τους έναν έλληνα και μια πολωνή; Και πόσες φορές επίσης (και συγγνώμη για το εγωιστικό του πράγματος, για μένα ήταν ακόμα σημαντικότερο..) θα μπορούσα να μιλήσω με τον απλούστερο δυνατό τρόπο, χωρίς περικοκλάδες και περιτυλίγματα εντυπωσιασμού, τη χώρα από την οποία έρχομαι, τις ομορφιές της και τα πράγματα που μου λείπουν; Στη συνέχεια πήγαμε και στην τάξη της Inga(με την Inga συμβαίνει και το εξής αξιοσημείωτο: έχει μια αδελφή, τη Justine, 2 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά όταν κάποιος αναφέρεται στις αδελφές, λέει “η Inga και η αδελφή της..”), δευτέρα λυκείου, προφανώς όλοι χαίρονταν που μας είχαν για να φύγει και γρήγορα η ώρα και να χαθεί το μάθημα, λογικό σε τέτοιες ηλικίες (αλλά ένα ζορμπά τον χορέψαμε – κι εκεί..).

(Κάποια στιγμή ίσως γράψω και τι κάνω στις “τακτικές” παρουσιάσεις που κάνω στα σχολεία.)

Κεντρική Πλατεία

Παρασκευή πρωί, πρωί πρωί όμως, 7 παρά 10 έπρεπε να είμαστε στο σταθμό στην άλλη άκρη της πόλης, δηλαδή να φύγουμε 6 από το σπίτι, αφήσαμε πίσω μας το Gulbene για να πάμε στην πρωτεύουσα της βορειότερης εκ των βαλτικών χωρών.

12 φεύγαμε από Ρίγα, πριν τις 16.30 φτάναμε στο ηλιόλουστο (τυχεροί και σ' αυτό) Ταλίν. Τα προάστιά του έμοιζαν με σκανδιναβικής μεγαλούπολης, άλλωστε και οι ίδιοι οι Εσθονοί νιώθουν πολύ περισσότερο φύλο συγγενικό με τους Φινλανδούς (θυμίζω ότι φινλανδικά, ουγγρικά και η γλώσσα που μιλιέται στη χώρα των βάσκων δεν ανήκουν στις ινδοευρωπαϊκής προέλευσης γλώσσες), καμία σχέση με τους νότιους λετονούς και λιθουανούς, που τους έχουν λίγο στο δούλεμα, ότι είναι εκνευριστικά αργοί, στις κινήσεις και στη σκέψη (ανέκδοτο λετονικό: -Τι έγινε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2008; -Έφτασαν οι Εσθονοί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες – 4 χρόνια μετά..).

Κακιούλες.. Καλώς ή κακώς πάντως, μάλλον κακώς, δεν έχω να πω πολλά για τους Εσθονούς.. Το hostel ήταν στο κέντρο της παλιάς πόλης, της μοναδικής που έχω πάει και δικαιούται το χαρακτηρισμό “κουκλίστικη”, στην τουριστική καρδιά του Ταλίν, οπότε.. Μικροπραγματευτάδες, σερβιτόροι και υπαίθριοι καλλιτέχνες, οι μόνες μας επαφές με αυτόχθονες. Το δωμάτιο ωραίο και ζεστό, οι καθρέφτες όλοι εφοδιασμένοι με καπέλα ή μουστάκια, για να ξεκινάει η μέρα με χαμόγελο, χαμόγελο που είχε μέχρι τ'αυτιά η Νατάλια, η κοπέλα από το πολωνικό ζευγάρι που ήταν οι συγκάτοικοί μας, εφόσον, βρήκε τα πάντα πολύ φτηνά, κι έκανε τις καλύτερες δυνατές συμφωνίες, με το μικρότερο δυνατόν κόστος, λεωφορεία, φαγητό, μέχρι και supermarket. Από εδώ βγήκε η ατάκα της εκδρομής “this is too expensive, Natalya would find it cheaper..”.

Φαρμακείο

Ταξιδιωτικές ιστορίες δεν ξέρω να γράφω, την επιείκεια σας ζητώ.. Έχουμε και λέμε:

Η παλιά πόλη έχει την ιδιαιτερότητα , ίσως και την τύχη, να περικλείεται ολόκληρη από τείχος, που σώζεται, με τις κατάλληλες αναστηλώσεις, σε πολύ καλή κατάσταση. Υπάρχει δηλαδή ένα ορατό σύνορο που διαχωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη, σε αντίθεση π.χ. Με τη Ρίγα που κοιτάς δεξιά, κοιτάς αριστερά, δεν περνάνε αυτοκίνητα, περνάς και τσουπ! Παλιά πόλη!

Εκκλησίες, πύργοι, πολεμίστρες, ανεβήκαμε και σ'εναν πύργο, με στενά πέτρινα σκαλοπάτια, η θέα μας αποζημίωσε (βελτιώνομαι στις περιγραφές..).. Α.. Και εννοείται ότι, τουλάχιστον για μένα, το ομορφότερο αξιοθέατο ήταν η θάλασσα, 200 μέτρα έξω από το τείχος..

Η μεσαιωνική ταβέρνα, με τους αναλόγως ενδεδειγμένους σερβιτόρους (“οι μερίδες δε συνοδεύονται από ρύζι ή πατάτες, δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα στη μεσαιωνική Ευρώπη..) πίσω από το Δημαρχείο, στη μέση της κεντρικής πλατείας και απέναντι από το παλαιότερο (;) φαρμακείο της Ευρώπης, το ίδιο το Δημαρχείο, η ρώσικη εκκλησία του Αλέξανδρου Νιέφσκι – συναγωνίζεται σε πολυτέλεια την αντίστοιχη εκκλησία στο κέντρο της Σόφιας, στο λόφο απέναντι από το Κοινοβούλιο, η τουριστική γειτονιά, ίσως η πιο high class τουριστική περιοχή που έχω δει ποτέ, με σουβενίρ ποιοτικά, δε βρίσκεις τέτοια αίσθηση ποθενά, ότι οι άνθρωποι απλά κάνουν τη δουλειά τους και προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, η συλλογή από σφηνάκια από τις πρωτεύουσες που θα επισκεπτόμουν για πρώτη φορά που ξεκίνησα εκεί (από τη Ρίγα πήρα αργότερα), το “Συρτάκι”, η ταβέρνα με ελληνικό φαγητό πίσω από τη ρώσικη εκκλησία, κανείς έλληνας δε δούλευε εκεί, έπαιζε Πανταζή μετά από Βοσκόπουλο, ένας έλληνας φοιτητής με την παρέα του έκατσαν εκεί, εμείς κάτσαμε στην άλλη ελληνική ταβέρνα, την “Άρτεμη”, την έχουν 2 έλληνες, πετύχαμε τον ένα, το Λουκά, μου έδωσε κι ένα λινκ να βλέπω ζωντανά αγώνες μέσω ίντερνετ, αρκετά αξιόπιστο..

Νιέφσκι και Συρτάκι

Μικρούτσικο και αγαπησιάρικο, έστω μόνο για ένα σ/κ, το Ταλίν έγινε και εξακολουθεί να αποτελεί την αγαπημένη μου πρωτεύουσα της Βαλτικής, αν θα καταφέρει η Ρίγα να το αλλάξει αυτό θα δούμε, μάλλον δύσκολα..

Άκρη του τείχους και Βαλτική

Με την Άννα θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει και καλύτερα, αν, και αναλαμβάνω την ευθύνη γι'αυτό, δεν έβγαζα πάνω της την πίεση που είχε συσσωρευτεί αυτό τον καιρό. Μπορεί να μου στοίχισε λίγο, αλλά γενικά μου έκανε καλό το ότι βρήκα έναν άνθρωπο που θεωρώ “δικό μου” για να μπορώ να βγάζω τα νεύρα μου πάνω του. Φυσικά δεν είναι καλό γι'αυτόν (χιχι..!) , αλλά ουδέν καλόν..

Στην επιστροφή η διάθεση ήταν πολύ ανεβασμένη, ξυπνούσαμε τους πάντες στο λεωφορείο με τα γέλια μας, πίτσα στη μεγαλύτερη αλυσίδα, στο υποκατάστημα ακριβώς πίσω από το ρολόι της Laima, και αποχαιρετισμός στο σταθμό λεωφορείων, Κυριακή βράδυ, για Gulbene, με το τελευταίο. Η Άννα θα έμενε Ρίγα. Περίεργος αποχαιρετισμός, ήρθε να με επισκεφτεί και αυτός που έφευγε πρώτος ήμουν εγώ..

Η Άννα έφυγε για Πολωνία το άλλο πρωί, λίγες ώρες μετά.