M.K.

“Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή /

τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ..”

Ποιος θα μπορούσε να το τραγουδάει αυτό; Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η γειτόνισσα.

Νομίζω τα δυο τραγουδάκια τα μάθαμε μαζί, από την κυρία Κατίνα, δασκάλα μου στο δημοτικό, 4 χρόνια, πρώτη-τετάρτη. Με τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα, τις περίφημες δηλώσεις και τα πολιτικά γεγονότα, συν την όποια ελληνοχριστιανική παράδοση που οφείλει το ελληνόπουλο να κουβαλάει και να γαλουχηθεί στα ιδεώδη της, το τραγουδάκι πήγαινε κάπως έτσι:

................................................................

Πολλά χρόνια μετά, ήρθε η ώρα μου να ορκιστώ κι εγώ, φαντάρος.. Τρίπολη, Νοέμβρης του 2007, 301 ΕΣΟ, κρύο, πεζικάριος ανάμεσα σε διαβιβαστές, μάθαμε τα πάντα, από-καλυφθείτε, όρκοι, καλύ-φθειτε, βήμα, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, ένα-δύο-εν-δυο-εν-δυο-ένα, καλοί ήμασταν, τσακωνόμασταν για τη σειρά στο ύψος, σαν παιδάκια δημοτικού, σειρά είχαν τα ΖΗ-ΤΩ, με τον τονισμό στο Ω, το μάθαμε κι αυτό, κάτη είπαν πάλι οι σκοπιανοί λίγες μέρες πριν την ορκωμοσία, τα παίρνει ο διοικητής, μανιάτης γαρ, και θέλοντας να αποδείξει στους προαιώινιους βόρειους εχθρούς το ηθικό και τις ικανότητες των ελλήνων στρατιωτών, δίνει εντολή να μάθουμε όλοι να τραγουδάμε, και να το εκτελέσουμε μάλιστα και live αμέσως μετά την τελετή ορκωμοσίας, το τραγουδάκι που πιο πάνω αντικαταστάθηκε με τελίτσες.

Οι άλλοι λόχοι, πεζικάριοι και από νωρίς στα βάσανα (όταν εμείς ξυπνούσαμε, αυτοί επέστρεφαν από πρωινό), έμαθαν το τραγούδι γρήγορα και σωστά, πολεμικό εμβατήριο. Μικρή παρένθεση, για να σας πάω πολύ πίσω , σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις.. Όταν έγινε αναφορά στο γερμανικό εθνικό ύμνο, ξέχασα να αναφέρω ότι λέγεται στις πηγές ότι σε μία από τις φονικότερες μάχες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα τάγμα που έμεινε στην ιστορία, αποτελούμενο από γερμανούς σπουδαστές, εθελοντές και με πλήρη άγνοια του τι εστί πόλεμος, σχεδόν η επανάληψη της ιστορίας με τον Ιερό Λόχο του Υψηλάντη, βάδιζε στη μάχη έχοντας τον ύμνο του Χάυντν για πολεμικό εμβατήριο. Ο ίδιος ο Χίτλερ, που επίσης συμμετείχε σε εκείνη τη μάχη, δήλωνε ότι θυμόταν το συγκεκριμένο τάγμα να βαδίζει τραγουδώντας. Το θέμα βέβαια είναι, ότι ένα τόσο αργό τραγούδι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολεμικό εμβατήριο. Ένα από τα κακοπροαίρετα σχόλια (το οποίο όμως ανεπιφύλακτα υιοθετώ) που διάβασα ψάχνοντας αυτή την ιστορία ήταν το “αν πήγαιναν με το ρυθμό του κομματιού, θα έπρεπε να πηγαίνουν με 1η, ή με αργή κίνηση – καμία εντύπωση που εξολοθρεύτηκαν”.

Και επιστρέφουμε στην Τρίπολη, 11ο Σύνταγμα Πεζικού, και μαθαίνουμε το τραγούδι, και μαζευόμαστε όλοι την παραμονή για την πρόβα τζενεράλε. Και ξεκινάμε να τραγουδάμε..

“Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα /

που έδιωξες τους τύραννους, κι ελεύθερη είσαι τώρα..”

Οι άλλοι λόχοι, έτοιμοι να εισβάλλουν στην Οχρίδα, τραγουδούν κουνώντας το κεφάλι μπρος πίσω και πάνω κάτω, να μη χάσουν το ρυθμό, ποδοσφαιρικό σύνθημα..

“Μα-κε-δο-νί-α-ξα-κου-στή-του-Α-λε-ξάν-δρου-η-χώ-ρα /

Μα-κε-δο-νί-α-ξα-κου-στή-του-Α-λε-ξάν-δρου-η-χώ-ρα /

που-έ-διω-ξες-τους-βάρ-βα-ρους,-κι ε-λεύ-θε-ρη-εί-σαι-τώ-ρα..”

Κοφτά, χωρίς κενά, με μια αναπνοή..

Στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, υπάρχει μια τεράστια αυλή, με ένα μεγάλο κτίριο στη μια πλευρά.. 4 λόχοι στεγάζονταν εκεί. Σ'εκείνη την ΕΣΟ, οι νεοσύλλεκτοι ήταν περισσότεροι, αναγκάστηκαν να ανοίξουν άλλους 2 λόχους, απέναντι.. Ο 5ος δεν άντεξε πολύ, ήταν λίγοι, τα άτομα απορροφήθηκαν από τους υπόλοιπους. Ο 6ος, άνοιξε μετά από 4 χρόνια, κλεισούρα, σκόνη και βρώμα.. Εκεί ήμασταν εμείς, στο κτιριάκι απέναντι. Στην πρόβα κάθε λόχος ήταν μπροστά από το κτίριο του..

“Μακεδονίίίία ξακουστήή του Ααλεξάάάνδρου η χώώώώώρα /

“Μακεδονίίίία ξακουστήή του Ααλεξάάάνδρου η χώώώώώρα /

που έδιωξεεεεες τους τύύραννους, κι ελεύθερη είίίίίσαι τώώώώρα..”

είπαμε οι φιλόμουσοι, προσπαθώντας με τις αγριοφωνάρες μας να δώσουμε μελωδία, μακρόσυρτα, σαν σε γιορτή, όχι σε πολεμο..

Από το μικρόφωνο ο διευθυντής ορχήστρας δίνει εντολή να σταματήσουν όλα. Γυρίζει προς το μέρος μας. “Δημήτρη”, λέει στο λοχαγό, ένα βαριεστημένο ανθρωπάκι που δεν ενοχλούσε κανέναν και το μόνο που ήθελε ήταν να μην τον πολυσκοτίζουν, “τι είναι αυτά;”. “Το τραγούδι δε λέει τύραννους, τι το κάναμε εδώ; Στρατός είμαστε, όχι διπλωματικό σώμα.. Βάρβαρους λέει το τραγούδι, τι τύραννους και δημοκρατίες;”.

Η πρόβα τελείωσε άδοξα για μας. Έπρεπε να συγκεντρωθούμε όλοι και να μάθουμε το τραγούδι με τους νέους στίχους.. Φεύγοντας, όλοι οι λόχοι φώναξαν τα συνθήματά τους.. “1ος λόχος, ΔΥ-ΝΑ-ΜΗ!”, “2ος λόχος, Α-Ε-ΤΟΙ!”, “3ος λόχος, Α-ΝΤΟ-ΧΗ”, “4ος λόχος, ΛΕ-Ο-ΝΤΕΣ!”, 5ος δεν υπήρχε, ήρθε κι η σειρά μας, εμείς δεν τα ξέραμε αυτά, πρώτη φορά τα ακούγαμε, μείναμε σιωπηλοί αλλά πριν προλάβουμε καν να κοιταχτούμε, ακούγεται ανάμεσά μας μια φωνή “6ος λόχος, ΚΑ-ΨΙ-ΜΙ!”. Γέλια, ακούει ο διοικητής , βάζει μια φωνή “πώς τολμάτε και γελάτε;”, ο λοχαγός βρίσκει τον φταίχτη, του ρίχνει 5 μέρες φυλακή επί τόπου..

Μαθαίνουμε το τραγούδι, βάζουμε τα καλά μας την άλλη μέρα, γίνεται όλη η διαδικασία, δεσποτάδες, ψαλμωδίες και καντάδες, πλήθος κόσμου, τελειώνει η ορκωμοσία, βγαίνει ο Μίλτος Μακρίδης, συγγνώμη, ο διοικητής, “και τώρα ένα τραγούδι για τη Μακεδονία μας!”, “1,2,3”

“Μα-κε-δο-νί-α-ξα-κου-στή-του-Α-λε-ξάν-δρου-η-χώ-ρα /

Μα-κε-δο-νί-α-ξα-κου-στή-του-Α-λε-ξάν-δρου-η-χώ-ρα /

που-έ-διω-ξες-τους-βάρ-βα-ρους,-κι ε-λεύ-θε-ρη-εί-σαι-τώ-ρα..”

οι 4 πρώτοι λόχοι, οι στρατιώτες,

“Μακεδονίίίία ξακουστήή του Ααλεξάάάνδρου η χώώώώώρα /

“Μακεδονίίίία ξακουστήή του Ααλεξάάάνδρου η χώώώώώρα /

που έδιωξεεεεες τους βάάρβαρουυς, κι ελεύθερη είίίίίσαι τώώώώρα..”

ο 6ος, εμείς οι καλλίφωνοι και καλλιτέχνες..

Εννοείται ότι όταν έφταναν οι άλλοι στο “τώρα”, εμείς ήμασταν ακόμα στο έδιωξες..

Και βάζει το κοινό στα γέλια και οι 3 στροφές του τραγουδιού (οι παραπάνω στίχοι δεν είναι καν το μισό της πρώτης στροφής) είναι ατελείωτες, να κάνουν παύσεις οι άλλοι μεταξύ των στροφών, εμείς να τραγουδάμε, στις δικές μας παύσεις οι μισοί από μας να τις ακολουθούν, οι άλλοι μισοί να προσπαθούν να φτάσουν τους άλλους λόχους, στον ίδιο λόχο οι μισοί τραγουδούσαμε και οι άλλοι μισοί να μας κάνουν δεύτερες φωνές, γέλιο, πολύ γέλιο, δυστυχώς δεν υπάρχει σε βιντεάκι, αν το βρείτε στείλτε το..

Και τελείωνει κάποια στιγμή το μαρτύριο, και λέει ο Μίλτος “και τώρα παρέλαση” και μέχρι να ανασυνταχθούμε και να μας βρίσει ο λοχαγός, έχει τρέξει σφαίρα ο διοικητής πίσω μας, εν εξάλλω καταστάσει, κατακόκκινος, μίνι- εγκεφαλικό, “Δημήτρη, να τους πας με βήμα στην αφετηρία για το βήμα, και να ξανατραγουδησουν για τιμωρία..!”.

Και παίρνει το αυστηρό του ύφος ο λοχαγός και ξεκινάμε το βήμα, πιάνουμε και το τραγούδι, το ξανακάνουμε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, μπάχαλο, να έχει πέσει κάτω το κοινό και να κλαίει από τα γέλια, τους φτιάξαμε τη μέρα, “να δείτε τι θα πάθετε όταν γυρίσετε”, μας απείλησε ένας άλλος λοχαγός, φεύγαμε μισή ώρα μετά για την πρώτη μας άδεια, τίποτα δεν πάθαμε μετά, μόνο τα σουβλάκια και τα delivery κουράστηκαν, εμείς ποτέ και καθόλου..

Κι έτσι κύλησε η θητεία μου, γεμάτη παρόμοια ευτράπελα, νομίζω πάντως ότι αυτό παρέμεινε, μέχρι το τέλος, το κορυφαίο σκηνικό.

ΜΚ είναι, ιντερνετικά, η κατάληξη στις σκοπιανές ηλεκτρονικές διευθύνσεις, όπως στις ελληνικές είναι το gr.

Εδώ πάντως δεν γράφτηκε γι'αυτό. Ούτε να κάνετε αναγωγές, ότι η λετονική εμπειρία είναι δεύτερος στρατός, κι ας μετρόυσα μέρες με το που πάτησα το πόδι μου εδώ (από σύμπτωση, όταν ήρθα, μου έμεναν 301 και σήμερα..)

Ήθελα να γράψω για εντελώς άλλο θέμα.. Αλλά είχα προβληματιστεί πολύ για τον τίτλο, και όταν τον βρήκα, με οδήγησε κάπου εδώ.. Αν και.. Όσοι έχουμε περάσει από τον ελληνικό στρατό, απλά δεν μπορούμε να μην τον χωρέσουμε κάπου σε μια συζήτηση, σωστά; ;-) ΜΚ, με την ορθή έννοια αυτή τη φορά, θα υπάρξει πάλι σύντομα..

ΥΓ1. Όπου “γειτόνισσα” (της Βορείου Ηπείρου), βλέπε η Μακεδονία (ή η Ελευθερίου Βενιζέλου στην Πάτρα, πρώτη παράλληλη της -οδού- Βορείου Ηπείρου..)

ΥΓ2. Οι 5 μέρες φυλακή δεν γράφτηκαν/μέτρησαν, φυσικά, ποτέ..