Ο δάσκαλος

Από τα πράγματα που προβλέπονται στο πρόγραμμα να κάνω στο Gulbene και την ευρύτερη περιοχή του, αυτό που με ευχαριστεί και το επιζητώ με την ίδια πάντα λαχτάρα και αγωνία της πρώτης φοράς, είναι η επίσκεψη σε σχολεία για συζητήσεις με τα παιδιά και παρουσιάσεις αυτών που ξέρω να κάνω καλύτερα.

Κύριο αντικείμενο του προγράμματός μου, δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει αυτό, είναι, στο τέλος, με τη συλλογή εμπειριών όλων αυτών των μηνών, να φτιάξω ένα βιβλίο με παιχνίδια, ομαδικά παιχνίδια, που εμπεριέχουν σωματική δραστηριότητα, τα λεγόμενα energizers, αλλά και άλλα που προωθούν μυαλό και σκέψη για την επίτευξη στόχων, και μετάβασης από θέμα σε θέμα, όταν μιλάμε για πολύπλευρες παρουσιάσεις. Ναι.. Ξαναδιαβάζω ό,τι μόλις έγραψα, δεν ξέρω αν πολυβγάζει νόημα, είμαι σίγουρος πως δεν μπορώ να το πω καλύτερα..

Τα σχολεία είναι ο κατ'εξοχήν τόπος όπου μπορώ να κάνω τις παρουσιάσεις μου και στη διάρκεια των οποίων όχι μόνο να ασχοληθούμε και με το κυρίως μέρος του project, δηλαδή τα γκρουποπαίχνιδα, αλλά ταυτόχρονα να κρίνω και να συγκρίνω αντιδράσεις των συμμετεχόντων στα παιχνίδια και το επίπεδο αποδοχής του καθενός (παιχνιδιού) και της χαράς και διασκέδασης που προσφέρει. Έχω πολλά, μαζεμένα, το θέμα είναι στο τέλος, στο βιβλίο, να γραφτούν γύρω στα 15 μάξιμουμ, τα καλύτερα..

Το target group μου είναι, όπως έχει ήδη γραφτεί, οι έφηβοι 16-18. Τα μάτια τους έχουν δει πολλούς καθηγητές να περνούν από μπροστά τους και να τους μιλάνε για ό,τι ο μαθητικός νους 60 χρόνια πριν δεν μπορούσε να συλλάβει.. Αλλά, ως γνωστόν, αν ο ανθρώπινος νους δε συνειδητοποιήσει τη χαρά του καινούριου κι εκείνη τη στιγμή δεν προσλάβει τη νέα γνώση με ενθουσιασμό, επέρχεται κορεσμός, που οδηγεί στην ανάγκη για καινούριες παραστάσεις, πιο εντυπωσιακές και πιο ακραίες.. Παράδειγμα οι σκηνές βίας σε ταινίες και σειρές. Ένα χαστούκι ή ένας πυροβολισμός είναι κάτη πολύ σκληρό, αλλά οι άπειρες παρόμοιες σκηνές που έχουν περάσει από τα μάτια μας μάς απαγορεύουν, ή έστω μας δυσκολεύουν να καταλάβουμε τη σκληρότητά τους. Για να υπάρξει αντίδραση εκ μέρους του θεατή, απαιτείται κάτη ή εξαιρετικά φρέσκο ή κάτη προκλητικό, που χτυπάει απευθείας αλλού, ηθική ή συναισθήματα, π.χ. (για το εξαιρετικά πρωτοποριακά βίαιο δεν έχω κάτη, νομίζω το saw τα έχει εξαντλήσει όλα) , ή ένα χαστούκι σε ένα νεογέννητο..

Όλα τα παραπάνω δεν ξέρω πόσο κολλάνε στο θέμα, απλά τα έγραψα για να δείξω πόσο δύσκολο και απαιτητικό ήταν και είναι το κοινό μου. Έχω περάσει από σχολεία στο Gulbene, sto Lejasciems και στη Ranka, 12η, 11η, 10η τάξη(οι αντίστοιχες 3η, 2α και 1η Λυκείου), από επαγγελματικό λύκειο και από τάξη γερμανικών στο λετονικό ΟΑΕΔ. Κι επειδή έχω μάθει στην πορεία ότι οι Λετονοί είναι αρκετά ευγενικοί αλλά περισσότερο ευθείς, μπορώ να πω ότι οι αντιδράσεις τους ήταν σε συμφωνία με την άποψή τους για το “μάθημά” μου, αρκετά θετικές έως , σε κάποιες λίγες περιπτώσεις, πολύ θερμές.

Τη Δευτέρα, για πρώτη και ίσως τελευταία φορά, θα πάω σε σχολείο με δύο δεδομένα εντελώς διαφορετικά: πρώτον, δε θα πάω για 1 ή 2 το πολύ διδακτικές ώρες, αλλά για ένα 5ωρο (εντάξει, το παραδέχομαι, είπα ψέματα.. δε θα είναι η τελευταία φορά, την Τρίτη θα πάω για ένα 6ωρο, φουλ..) και το δεύτερο είναι ότι θα πάω σε πολλές διαφορετικές τάξεις, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι.. ότι είναι όλες τάξεις δημοτικού.. Όποιος είπε “καλό κουράγιο!” έχει την αμέριστη και απεριόριστη συμπάθειά μου από τούδε και στο διηνεκές (και στο βεληνεκές – συγγνώμη, η φώκια πήρε τη μπάλα με τη λέξη..).

Η πρώτη φορά θα μείνει αξέχαστη. Ήταν νωρίς (στη σχολική χρονιά). Απέναντι από το σχολείο που κάνω μαθήματα γλώσσας. Πήγα με τη Lana, αυτή είχε κάνει τα κανονίσματα, η καθηγήτρια δε μιλούσε λετονικά. Μπαίνοντας μου έδειξε μια αίθουσα και με ρώτησε αν με βόλευε. Μια χαρά ήταν (λες και είχα ξαναδιδάξει ποτέ;). Πήγε να φωνάξει τα παιδιά. Από το παράθυρο έβλεπα τη Lana να απομακρύνεται. Ήθελα να φύγω. Έμεινα – εννοείται, αλλιώς δε θα'γραφα τώρα αυτό το ποστ. Άρχισαν να καταφθάνουν. Έκατσαν στις καρέκλες, μακρυά, πολύ μακρυά.. Τι να πω; Θα ακούσουν; Θα βγει φωνή; Τους ζήτησα να φέρουν τις καρέκλες κοντά, σχηματίζοντας κύκλο. Ήρθαν. “Labdien” (καλημέρα αλλά και γεια σας – πληθυντικός ευγενείας). Ομαδική απάντηση, Labdien. Σειρά μου να μιλήσω.. “Es esmu eeeee..” (είμαι ο.. εεεεε..) “Mani sauc Andreas.. (με λένε Αντρέα – το κόμπιασμα ήταν στημένο, ήθελα να δείξω ότι ήξερα και τους δύο τρόπους που λέμε το όνομά μας στα λετονικά), “Es esmu no Gri-e-ki-jaaaaas..” (είμαι από την Ελλάδα, το ς στο τέλος είναι ειδικός γραμματικός κανόνας, όταν συλλάβιζα το “Gri-e-ki-jaaaaas..” είχα σηκώσει λίγο το βλέμμα προς το ταβάνι και το χαμήλωνα σιγά σιγά κοιτώντας τους, ήθελα στήριξη, την είχα, το είδα στο χαμόγελό τους, χαμόγελο επιβράβευσης όταν άκουσαν το ς), “un ne runaju latviski” (και δε μιλάω λετονικά). Γέλιο. Τους άρεσε. Στη συνέχεια γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, παίξαμε, ανεβήκαμε καρέκλες, ο μαθητής αγνοούσε επιτηδευμένα την καθηγήτρια και αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ήταν μέρος του σχεδίου.. Και χτύπησε το κουδούνι, και δεν ήθελα να φύγω, ούτε να φύγουν τα παιδιά. Αλλά έπρεπε και μου έδωσαν σοκολάτες, και χειροκρότησαν, και είπαν και χαμογελαστά “thank u”. Και απάντησα, και είπα “όόόόόχι.. εγώ ευχαριστώ.. Γιατί όταν μπήκα εδώ μέσα έτρεμα, κι εσείς, πήρατε το άγχος από πάνω μου, ανοίξατε το παράθυρο, το πετάξατε έξω, και μετά κλείσατε καλά καλά..”. Χαμογέλασαν και αποχαιρέτησαν.

Η αλήθεια είναι ότι με τον καιρό έχω βαρεθεί λίγο, ιδίως από τη στιγμή που πηγαίνω σε τμήματα για δεύτερη φορά και βλέπω στα μάτια των παιδιών την αρχική λάμψη να έχει φύγει και να έχει αντικατασταθεί, εν μέρει από “α, ωραία, θα παίξουμε και θα χάσουμε μάθημα”, εν μέρει από “κάτη χρήσιμο θα διδαχτούμε, πού ξέρεις, ό,τι μας πει μπορεί κάπου να μας χρησιμεύσει” και εν μέρει, τέλος, από “χαρά στο κουράγιο σου, αδελφέ, που ήρθες από την Ελλάδα για να μας πεις αυτά”..

Αλλά εξακολουθεί να αποτελεί την αγαπημένη μου ασχολία, να το κυνηγάω όποτε μπορώ, να το επιλέγω όταν υπάρχει δίλημμα δραστηριοτήτων, και να έχω τσακωθεί μια φορά (η μεγαλύτερη διαφωνία/διαμάχη που ξέσπασε όσο ήμουν εδώ) που με έβαλαν να κάνω κάτη άλλο..

ΥΓ. Τις περισσότερες από τις ατάκες τις πρώτης φοράς τις επαναλαμβάνω συχνά, γι'αυτό και τις θυμάμαι.. ;-)