Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Διαγώνισμα


H Iluta, Ίλουτα, είναι η δασκάλα μου. Μου διδάσκει λετονικά. Ευγενέστατη και λίγο αυστηρή, τουλάχιστον στην αρχή - κανείς διδάσκοντάς μου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία μου, η αυστηρότητα εξαντλούνταν μπροστά, πίσω, πλάγια, γύρω μου γενικά, αλλά ποτέ πάνω μου(εκτός από μια φορά στο δημοτικό που η κυρία Κατίνα μου έδωσε μια πολύ-πολύ απαλή σβερκιά(υποθέτω με πόνο ψυχής) και όταν κατάλαβε ότι δεν ήμουν εγώ ο ένοχος, τους πλάκωσε τους κακόμοιρους τους συμμαθητές μου(“πλάκωσε”, μη φανταστείτε, απλά στα παιδικά μάτια έτσι φαινόταν - και μην αρχίσετε τώρα “απαπα, αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι και βαραβαρότητες”, μια χαρά άνθρωποι , έστω ανθρώποι, βγήκαμε στην κοινωνία). Γενικά πάντως, πάντα είχα καλή σχέση με τους καθηγητές μου. Όπως λέει και η Βίσση “μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα, πάλι παιδί, λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία, με τους καθηγητές μου να κάνω αστεία, και τους συμμαθητές που κοιτάζουν καχύποπτα, τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ'αλλάζω με τίποτα..”.(κάπως αλλιώς πρέπει να το λέει, δε μου πολυκολλάει..)

Τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει αρχές Σεπτέμβρη. Και αμέσως μόλις γύρισα από το σεμινάριο, η Iluta πήρε το αυστηρό της ύφος και είπε: την άλλη εβδομάδα γράφεις διαγώνισμα.
Δεν το περίμενα. Το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε, αλλά δεν το περίμενα τόσο νωρίς.

Αφού κατάφερα να πάρω μια μικρή παράταση, από Τρίτη πήγε Πέμπτη, με πρόφαση αυξημένη δουλειά στο γραφείο, τι να πω, ίσως είχαμε και περισσότερη δουλειά έτσι κι αλλιώς, η μέρα έφτασε, και, με τις ευχές όλων από το γραφείο (εντυπωσιασμένοι κι αυτοί με το πόσο σύντομα, ούτε καν 1,5 μήνας συμπληρωμένος, έγραφα τεστ) να με συνοδεύουν, τους αποχαιρέτησα και πήγα να δώσω..

Ξεκινάω λοιπόν – ξέχασα να πω, τα μαθήματα γίνονταν στο γραφείο του σχολείου που διδάσκει η Iluta, το Gulbenes 2ais Vidus Skola, στο κέντρο της πόλης, απέναντι από το πάρκο με τους κύκνους (αγάλματα κύκνους). Έπρεπε λοιπόν να πάρω τον κύριο δρόμο, να διασχίσω την αγορά, να κάνω αριστερά μετά την τράπεζα της κεντρικής πλατείας με το ρολόι να περάσω και το μεγάλο δρόμο και να φτάσω.. Η διαδρομή μου φάνηκε τεράστια. Δε θυμάμαι γιατί δεν είχα πάρει ποδήλατο. Έφαγα στο μικρό bistrot. Διέσχισα το πάρκο κάθετα. Τα πόδια μου έκαιγαν. Tα χέρια μου έτρεμαν. Ο ήλιος είχε φύγει, σκοτάδι, ήταν μετά την αλλαγή της ώρας, μέχρι τότε πήγαινα πάντα με με ήλιο. Όπως και να το κάνουμε, το άγχος διαγωνίσματος είναι άγχος.

Παρκάκι με κύκνους - αγάλματα

Λίγο πριν φτάσω στη γωνία του πάρκου δέχθηκα ένα μήνυμα στο κινητό. Το είδα, δε θυμάμαι ποιος ήταν ή τι έλεγε, ήταν όμως ενδιαφέρον. Μηχανικά, απάντησα εκείνη τη στιγμή, περπατώντας. Είχα φτάσει στη γωνία του πάρκου. Περνούσα απέναντι και έφτανα. Αλλά ήθελα να το καθυστερήσω όσο μπορούσα, γι'αυτό και αποφάσισα να μείνω μέχρι να τελειώσω την απάντηση. 1 λεπτό μετά, “Μήνυμα εστάλη”, στην οθόνη του κινητού. Σήκωσα το βλέμμα μου. Κοίταξα αριστερά. Μια ουρά 7-8 αυτοκινήτων είχε δημιουργηθεί. Κοίταξα δεξιά. Μια ουρά 5 αυτοκινήτων είχε δημιουργηθεί. Αυτό το 1 λεπτό στεκόμουν στην άκρη του πεζοδρομίου. Στην αρχή της διάβασης. Όλοι περίμεναν να περάσω. Χωρίς κόρνες, χωρίς κραυγές. Ντράπηκα λίγο. Και πέρασα.

Και δίνω το διαγώνισμα, και πάω καλά. Έρχεται η ώρα της βαθμολογίας, με άριστα το 62 (άριστα το 62 δε νομίζω ότι θα ξαναδώ ποτέ πουθενά), βάση για το 10 το 59(..), βάση για το 9 το 55, για το 8 το 50 κ.ο.κ. Αρχίζει και κόβει η Iluta, λίγο από δω, λίγο από κει.. Κάνουμε το άθροισμα.. 55,5..
Θρίαμβος. Είχα πάρει 9, χωρίς διάβασμα, χωρίς επανάληψη, χωρίς βοήθεια.. Μόνος μου! Με την αξία μου!

Και το αποκορύφωμα της ελληνικής νοοτροπίας, νομίζω η πιο ελληνική μου αντίδραση αυτούς τους μήνες, ήταν το προσποιητό προβληματισμένο ύφος μου όταν έλεγα “Τις ασκήσεις για σήμερα; Δεν τις πρόλαβα, δεν τις έκανα.. Διάβαζα για το διαγώνισμα..”. Ήμουν πειστικός πάντως..

Οι 2 ώρες λετονικών τη βδομάδα, παρά το “βάλε την πανοπλία – βγάλε την πανοπλία” όταν ο καιρός χάλασε για τα καλά, ήταν από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες δραστηριότητές μου, ευχάριστο μάθημα και χρήσιμες και πρωτόγνωρες γνώσεις.

Σε καιρό "πανοπλίας"
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου