Deutschland über alles

(Η μουσική του γερμανικού εθνικού ύμνου είναι από τις καλύτερες που υπάρχουν, συνθέτης Joseph Haydn, - ο συγκεκριμένος στίχος πάντως έχει χαρακτηριστεί από τον Nietzsche- Νίτσε ως "the dumbest phrase in the world.". Αξίζει πάντως να το ψάξετε, έχει τρομερό ενδιαφέρον πώς στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης υπήρξε ο συμβιβασμός, η δεξιά να διαλέξει τον ύμνο, και διάλεξε την εθνικιστική πρώτη στροφή, η δε αριστερά να διαλέξει τα χρώματα, με την επιλογή του χρυσού αντί του αυτοκρατορικού λευκού στην τρίχρωμη σημαία. Σήμερα ο ύμνος είναι η τρίτη στροφή. )

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, και αναφέρομαι κυρίως στους μικρότερους σε ηλικία, να έχετε, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, δημιουργήσει φιλίες με άτομα που δεν τα έχετε δει ποτέ ζωντανά, δεν τα έχετε αγγίξει ποτέ, δεν ξέρετε αν είναι ψηλά ή κοντά, ή αν στο δρόμο περπατούν αργά ή γρήγορα..

Προσωπικά έχω τέτοιους “φίλους”, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα διαγράφω τα εισαγωγικά από τη λέξη φίλος.

Κορυφαίο τέτοιο παράδειγμα η Mareike. Γερμανίδα, φοιτήτρια Νομικής, γνωριστήκαμε παίζοντας αντίπαλοι σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι, λίγο μετά τις μεγάλες φωτιές της Ηλείας το 2007 (το θυμάμαι γιατί ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης. Με τη Mareike έχουμε περάσει ώρες σε chat και skype και τηλέφωνα. Είναι, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη ζωή μου που δεν έχω δει ποτέ(αλλά ναι, μη φοβάστε, δεν είναι μέλος σε καμία NAMBLA, ούτε στη North American Man-Boy Love Association ούτε στη North American Marlon Brando Look Alikes ;-) ).

Να μη σας κουράζω, το δυστυχώς κυρίως αναφέρεται στο ότι η Mareike ήρθε στη Λετονία, στην πόλη Liepaja, στην άλλη άκρη της χώρας – γύρω στις 8 ώρες ταξίδι.. Ένας φίλος της παντρευόταν, την είχε καλέσει και αυτή με τη σειρά της κάλεσε εμένα για συνοδό στο γάμο. Με την εξαίρεση της προφανούς δυσκολίας (γάμος;, όχι σακάκι και γραβάτα, ούτε πουκάμισο και στοιχειωδώς αξιοπρεπές μη τζην παντελόνι δεν έχω καλά καλά μαζί μου!-πλέον έχω ένα, 1,5 ευρώ σε second hand shop, για επαγγελματικούς πάντως λόγους, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ, ευχαριστώ..) , ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μένα να δω τη λετονική νοοτροπία σε ένα κατ'εξοχήν ιερό μυστήριο και μεγάλη στιγμή του καθενός, σε έναν γάμο. Κι ενώ όλα είχαν κανονιστεί από βδομάδες και είχα εξασφαλίσει την πρώτη μου άδεια, ενώ έφτιαχνα τη βαλίτσα λίγες ώρες πριν φύγω, έλαβα ένα περίεργο μήνυμα από τη Mareike που μου έλεγε ότι καλύτερα για μένα να μην πάω, ότι η ίδια δεν ήταν καλά, θα επικοινωνούσε μαζί μου αργότερα, έπαιρνα τηλέφωνα, μου το έκλεινε, δεν πήγα, ανάλογες παρεξηγήσεις και τις επόμενες μέρες, στη Ρίγα που πήγα την Κυριακή δεν ήρθε, όταν πήγε εγώ είχα γυρίσει, μια πλήρης ασυνεννοησία, ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί, το ζήτημα είναι ότι εκεί που είχαν όλα σχεδιαστεί, ακόμα και η διαμονή της στο εξωτικό Gulbene, η Mareike παρέμεινε ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη ζωή μου που δεν έχω δει ποτέ..

Ανθ' ημών Γουλιμής και αντί Mareike, Margaretha. Προσοχή, όχι Margarita αλλά Margaretha, όχι το λουλούδι αλλά ο πολύτιμος λίθος. Η Margaretha, πρωτοετής φοιτήτρια, σε λίγο θα αποκαλυφθεί και το αντικείμενο σπουδών, 21, χαμογελαστή και ευδιάθετη, ψηλή και μελαχροινή, άρτι αφιχθείσα εκ Σουηδίας, συνδύαζε επιπλέον 2 άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία: 

• Ήταν η πρώτη εθελόντρια που έκανε το πρόγραμμα που κάνω(μην ανησυχείτε, είμαι ακόμα στο μήνα προσαρμογής, θα πω γιατί και τι και πώς σύντομα). 
• Ήταν η αγαπημένη του Gulbene. 

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ, όλες οι συζητήσεις καταλήγουν σε ένα από τα 2 θέματα: Ο χειμώνας (κι αν θα την παλέψω, “τι γύρευες στη Λετονία, εσύ ένας Έλληνας;”, [“God Damn Ιt”(I HEARD UUU..), πρέπει να τα κόψω αυτά τα φιλολογικά, όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει για τα γονίδια] και η Margaretha, η Margaretha που ήταν η πρώτη, η Margaretha που έμαθε λετονικά καλύτερα από όλους τους εθελοντές, η Margaretha που γύρισε στη Γερμανία και αποφάσισε να σπουδάσει Λετονική Γλώσσα, η Margaretha αυτό, η Margaretha το άλλο.. (Ρε συ, λες; Τόσο μεγάλη επιρροή έχει αυτό το μέρος; Η μια γύρισε και σπουδάζει λετονικά, ο άλλος γύρισε για να βρει κοπέλα να νοικοκυρευτεί.., γιατί στα 26 με τα λετονικά δεδομένα ήταν ήδη μεγαλούτσικος..), τελοσπάντων, μόνο μια κοπέλα έχει κάνει φινάλε με την τεραστίας εμπνεύσεως ερώτηση “θα είσαι σαν τον Sonny ή σαν τον Tibeau΄”(αυτός ο τελευταίος, αμέσως πριν τον Sonny, δεν επηρεάστηκε πολύ, ψυχάκιας ήρθε, ψυχάκιας έφυγε..), που τι να της πεις και τι να της απαντήσεις; “Θα είμαι ο εαυτός μου”,είπα, αλλά εφόσον είχε θέσει διλημματικού χαρακτήρα ερώτηση μάλλον δεν ικανοποιήθηκε και πολύ με την απάντηση..

Margaretha

Με την Margaretha πάντως περάσαμε πολύ ωραία. O Janis, “μέντοράς” μου τις πρώτες μέρες, μου έδειξε ότι έπρεπε να δω στην πόλη, και μάλιστα από ωραία οπτική γωνία, αυτή του ντόπιου που όμως βλέπει την πόλη ως τόπο διακοπών, χαλάρωσης και ξεκούρασης, αφού γι'αυτόν ο μόνιμος τόπος κατοικίας είναι πλέον η Ρίγα. Με την Margaretha είδα τα ίδια πράγματα από άλλη οπτική. Το φτηνότερο μαγαζί με την καλύτερη σχέση ποιότητας φαγητού/τιμής, όλα τα second hand μαγαζιά της πόλης, ιστορίες και εμπειρίες δικές της, των επόμενων εθελοντών, έχει κρατήσει επαφή με όλους, άλλωστε έρχεται τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο, οπότε τους έχει πετύχει όλους, ιστορίες των αφεντικών, πώς έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια, πώς η καθηγήτρια λετονικών έχει μάθει αγγλικά από τους μαθητές της, τους εθελοντές, ενώ όταν πρωτοπήγε έλεγε yes και no και καπούτ. Είδαμε το “Walk the line” και όλη την επόμενη μέρα μας είχε καρφωθεί το “u are my sunshine” στην εκτέλεση του Johnny Cash και Bob Dylan ( http://www.youtube.com/watch?v=wV33suWqAiM , σπάνιο, μην το ψάξετε στην ταινία, δεν υπάρχει..). Ο καιρός αυτές τις μέρες ήταν καλός, εκτός από τη συννεφιά τη νύχτα της βροχής των Περσειδών, δυστυχώς..

Είχα επίσης την τύχη να πάω με τη Margaretha και το Janis στη γιορτή ενός άλλου χωριού κοντά στο Gulbene, στη γιορτή αχύρου, όπου διαπρέψαμε αφού φτιάξαμε ένα σκατζόχοιρο και μια αράχνη. Στη γιορτούλα αυτή, στην οποία επίσης ήμουν επίσημος προσκεκλημένος, έλαβα, εκτός από ένα αναμνηστικό αχυρένιο κύπελλο, και το πιο αυθόρμητο δώρο με την πιο γλυκειά κίνηση:

Το αντίστοιχο της ελληνικής έκφρασης “φάγαμε ψωμί κι αλάτι” στη Λετονία είναι το “φάγαμε ψωμί και μέλι” και όταν με ρώτησαν αν μου άρεσε, και είπα ναι (για το μέλι, όχι τόσο το ψωμί..), αμέσως πήραν μια κούπα, τη γέμισαν με μέλι και μου την έδωσαν, καλύπτωντάς τη με αλουμινόχαρτο. Αυθόρμητο, ευγενέστατο και πανέμορφο σαν κίνηση. Δε θα πω τώρα για τα κοινά που ενώνουν τους ανθρώπους που είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν(όλα τα παραπάνω έγιναν με μεταφραστή το Janis) , θέλω να ελπίζω ότι θα έχω την τύχη να έχω παρόμοιες εμπειρίες και στο μέλλον.

Στη Margaretha επίσης χρωστάω το γεγονός ότι γνώρισα την Emily, 17 χρονη Γερμανίδα που για 2 χρόνια- όχι συνεχόμενα, φοίτησε στο γυμνάσιο του Gulbene, στις αντίστοιχες ελληνικές Γ' Γυμνασίου και Β' Λυκείου. Με πολύ ιδιαίτερο στυλιστικό λουκ, ήταν μια αξιαγάπητη κοπέλα, με την οποία βγήκαμε μια δυο φορές και μετά την αναχώρηση της Margaretha, μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης και η Emily έπρεπε να επιστρέψει στη Γερμανία για το τελευταίο έτος σπουδών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Emily

Με την Margaretha η αλήθεια είναι ότι επήλθε μια μίνι ρήξη το τελευταίο βράδυ – ήθελα με κάποιον να τσακωθω, δι'ασήμαντον αφορμήν, δεν άντεχα άλλο τόση ησυχία, αλλά οι σχέσεις γρήγορα αποκαταστάθηκαν, είναι καλά, θα επιστρέψει – μάλλον κάπου το Φλεβάρη, προς το παρόν θα πάει Ινδία και μετά 2ο έτος σπουδών.

(Ναι, θέλετε και επίλογο.. Ήταν η εβδομάδα της Γερμανίας, 1 έχασα, 2 κέρδισα, λάθος, μια περίπτωση ανεβλήθη επ'αόριστον, 2 ανθρώπους κέρδισα στη ζωή μου, πρόσημον θετικόν.)