Ξενοφώντας

Στις 11 Ιουνίου 2004 (θα καταλάβετε πώς “θυμάμαι” τόσο καλά την ημερομηνία) είχε τύχει να έχει μαζευτεί μεγάλο μέρος της παρέας στην Αθήνα. Έτυχε επίσης εκείνη τη μέρα να είναι και η εκδήλωση ενός ωδείου στην οποία συμμετείχε και η φίλη μου (μας) η Χριστίνα. Η εκδήλωση ήταν νωρίς το απόγευμα “πάμε;”, “και δεν πάμε;” και τελικά δεν πήγαμε..

Όχι ντάξει, αστείο.. Πήγαμε. Περιμένοντας λοιπόν έξω από το κτίριο- Ιούνιο μήνα και το έκαναν σε κλειστό χώρο..- μην ανησυχείτε, καθυστερημένοι πήγαμε, αλλά άργησαν κι αυτοί, τους έντυναν, τους έβαφαν, δεν ξέρω.., έρχεται ο πατέρας της Χριστίνας (και της Ντίνας που επίσης συμμετείχε και της Κατερίνας που δεν συμμετείχε αλλά ήταν εκεί) , ευγενέστατος ο άνθρωπος, μας χαιρετάει έναν έναν, κι εκεί που άλλοι πατεράδες αρχίζουν και λένε για τον καιρό και “πώς πάει η εξεταστική;” (ήμασταν 3ο έτος τότε..), ο κύριος Θόδωρος μας λέει “πέθανε ο Ζολώτας σήμερα..”. Αντίδραση καμία, οπότε αυτό του έδωσε το θάρρος να συνεχίσει (για την αποφυγή παρεξηγήσεων, να πω κάπου εδώ, χμμμμ.., δεν ξέρω, ίσως καλύτερα να το έλεγα στο τέλος, ο κύριος Θόδωρος ήταν επί δεκαετίες στην Τράπεζα της Ελλάδος, οπότε είχε το Ζολώτα διοικητή) , “ο Ζολώτας, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, και για λίγο πρωθυπουργός, ααααχχ (το ααααχχ του “από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα πηγαίνουμε”), ο Ξενοφών.. εεε.. του Ξενοφώντος(βεβαίως – βεβαίως..)” για να εισπράξει την απάντηση από το Ντίνο “ο Ζολώτ, του Ζολώτος..”.

Αφήνω το Ντίνο και τη Χριστίνα, που ίσως τους ξαναπετύχουμε αργότερα, για να προχωρήσω στο κυρίως μέρος της σημερινής ανάρτησης που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση του ονόματος και της ανύψωσης στο προσήκον μέτρο της ιστορικής προσωπικότητας, της πολυσχιδούς ιστορικής προσωπικότητας του Ξενοφώντος.

Ο Ξενοφών ατύχησε να ζει σε μια εποχή σαν τη σημερινή, στην οποία ίσχυε και ισχύει αφενός το δόγμα των Αμερικανών στον αθλητισμό “ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα” , αφετέρου η αρχή της απόλυτης εξειδίκευσης. Έτσι λοιπόν ο Ξενοφών ήταν στρατηγός, αλλά επειδή το σώμα που ηγείτο συμμετείχε σε ενδοπερσική διαμάχη (Κύρος ο Νεώτερος εναντίον Αρταξέρξη Β') και όχι σε glorious μάχη Έλληνες vs Πέρσες με διακύβευμα το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και ο ίδιος δεν ήταν στρατηγός-σταρ όπως ο Ντουράν- Ντουράν(οι γραμμές γράφονται λίγο μετά το τέλος του Μουντομπάσκετ) Αλκιβιάδης, η ιστορία, συγγνώμη, νέα παρένθεση, ο Ξενοφών υπήρξε και διαπρεπής ιστοριογράφος, ήταν αυτός που συνέγραψε την ιστορία του τέλους του Πελοποννησιακού Πολέμου (και την Κύρου Ανάβαση), από το σημείο που το είχε εγκαταλείψει ο Θούκυ Θουκ, ο Θουκυδίδης (από το 411π.Χ., χρονολογία θανάτου του Θουκυδίδη, έως το 404π.Χ., χρονολογία λήξης του Πελοποννησιακού Πολέμου) που πέθανε στη διάρκειά του, αλλά είχε ήδη προλάβει να πάρει τον τίτλο του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας, του πιο “επιστήμονα” ιστορικού, κυρίως σε σύγκριση με τον Ηρόδοτο ο οποίος μπορεί να έβγαλε και καμιά ιστορία από το μυαλό του, μπορεί να παρουσίασε κάποιο μύθο για ιστορικό γεγονός, κατάφερε όμως, επειδή το έκανε πρώτος, να καταχωρηθεί στους αιώνες ως “ο πατέρας της Ιστορίας”, η ιστορία λοιπόν άφησε λίγο χώρο στον Ξενοφώντα ως “τον-τύπο-του-οποίου-οι-στρατιώτες(γνωστοί και ως Μύριοι, εξ ου και η “Κάθοδος των Μυρίων”)-βλέποντας(-επιτέλους!)-τη-θάλασσα-μετά-από-πορεία-χιλιομέτρων-σε συνθήκες-σκληρής-ένδειας-στην-αφιλόξενη-γη-της-Περσικής-Αυτοκρατορίας(-αφιλόξενη γιατί στην εμφύλια διαμάχη ήταν στην πλευρά του ηττημένου Κύρου, όπου γη= τα ενδότερα της Μικράς Ασίας)-αναφώνησαν-“ΘΑΛΑΤΤΑ-ΘΑΛΑΤΤΑΑΑ!!”.

Την Κυριακή της εβδομάδας, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, έφυγα, για πρώτη φορά από το Gulbene, και πήγα να βρω τη Maija στη Ρίγα. Με περίμενε στο σταθμό, με σύστησε στη φίλη της την Anna (που την ήξερα, ντρέπομαι λίγο, από το Farmville - είμαστε γείτονες) και όλοι μαζί πήγαμε με τρένο στη Jurmala. Jurmala στα λετονικά σημαίνει παραλία, αλλά ταυτόχρονα είναι και πόλη, θέρετρο στη Βαλτική, ιδιαίτερα δημοφιλές στους πλούσiους Ρώσους, με έναν πεζόδρομο που όλοι τον ξέρετε, τον έχετε σίγουρα συναντήσει σε ελληνικό νησί, απλά φανταστείτε τον σε μήκος σχεδόν χιλιομέτρου, με τουριστικά μαγαζιά και καφετέριες..

Μια ατελείωτη, ατελείωτη παραλία, σαν αυτές του Baywatch ή της Καλόγριας, 30 χιλιόμετρα νότια(και δυτικά) της Πάτρας, πίσω από το ακρωτήρι του Αράξου, πλατιά παραλία, με άμμο και καλλίγραμες ρωσίδες , άντε και Λετονές, πουθενά ρακέτες..

Κι εκεί που λέω “δεν περιγράφω άλλο”, σχεδόν βουρκωμένος από τη συγκίνηση, πάω να βουτήξω και.. Δεν ξέρω αν έφταιγε η βροχή που έπεφτε από τη στιγμή που ξεκίνησε το τρένο μέχρι την ώρα που έβγαλα τα παπούτσια για να περπατήσω στην άμμο, δηλαδή σχεδόν 45 λεπτά, ή αν έτσι είναι ανέκαθεν και δια παντός, αλλά ένα πράγμα έχω να πω: Η Βαλτική είναι κρύα.

Jurmala - πηγή:Google

Συν το γεγονός ότι δε βαθαίνει με τίποτα, ότι πρέπει να κάνει κάποιος 300 μέτρα για να φτάσει το νερό στο γόνατο.. Ομολογώ. Μου πήρε ώρα να βρω το κουράγιο να βουτήξω. Τελικά το βρήκα. Έπαιξε ρόλο ότι οι κοπέλες μου είπαν “ίσως είναι η τελευταία σου ευκαιρία, το επόμενο σ/κ η θερμοκρασία θα έχει πέσει”, έπαιξε ρόλο ότι αξιώθηκα να έχω δεύτερη ευκαιρία, αφού σχεδόν 1 χρόνο πριν, δε βρήκα ποτέ το κουράγιο στην άλλη πλευρά της Βαλτικής, στη Δανία, κι έμεινα με βρεγμενα γόνατα. Βούτηξα. Κρύο. Πολύ κρύο. Και το νερό με ελάχιστη ποσότητα αλατιού. Μια γεύση τελείως αλλόκοτη και στυφή (στην αρχή του καλοκαιριού, η φίλη μου η Anna από την Πολωνία είχε πάει στη Μάλτα. Οι εντυπώσεις από τη Μεσόγειο ήταν “πολύ ζεστή και πάρα πολύ αλάτι”.).

Έκανα και μια δεύτερη βουτιά και βγήκα. Επιστροφή στη Ρίγα, μια γρήγορη βόλτα στην πόλη, η πρώτη, υπόσχεση ότι θα επιστρέψω σύντομα και πίσω στο Gulbene, 3,5 ώρες με λεωφορείο.

Ξαναδιαβάζω το κείμενο. (Όταν πρωτοήρθα Λετονία έλεγα “μόνο η θάλασσα μου λείπει”. Τώρα όχι πια=όχι μόνο.) Νομίζω δεν κατάφερα να δώσω αυτό που ήθελα. Ότι η θάλασσα είναι η θάλασσα, ό,τι ομορφότερο στον κόσμο, τουλάχιστον για μένα που γεννήθηκα και μεγάλωσα πλάι της και τώρα είμαι στο σημείο της Λετονίας που ίσως απέχει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο από αυτή..

Ίσως δεν προσπάθησα καν. Απλά γέμισα με παρεμβολές, ιστορίες και σχόλια, για να φαίνεται το κείμενο πλούσιο και η σημασία της θάλασσας ποσοτικά, εφόσον δεν μπόρεσα να την εκφράσω ποιοτικά.

Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι αχρείαστα μπροστά στην αίσθηση “νιώθω πάλι δυνατός, εδώ, μπροστά στη θάλασσα, την πηγή της ζωής”. Καθάρισε το μυαλό μου, πήρα δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Κι όποτε συναντώ δυσκολία, κάπου εδώ θα καταφεύγω πάλι..

Για φινάλε θα χρησιμοποιήσω τους στίχους ενός Πέρση ποιητή, του Σά-ά-δί (“πολύ Βουγιουκλάκη ρε φίλε..πολύύύ Βουγιουκλάκη..”).

2 Αυγούστου, λίγες ώρες πριν φύγω από Ελλάδα, ετοιμάζομαι να πάω για μπάνιο. Πετυχαίνω την “Piraye μου” στο Skype. Αποχαιρετισμός. Οι τελευταίες της κουβέντες:

go say bye to your beloved sea now :)