Τα γενέθλια

Είναι μια κοπέλα. Μέρος της ευρύτερης παρέας. Λίγο μεγαλύτερη από σένα. Ξέρεις ότι υπάρχει, ότι είναι κάπου εκεί, κάποιοι φίλοι σου την έχουν δει, εσύ όχι, ίσως λίγο, φευγαλέα μόνο, εσύ μέσα στο αυτοκίνητο, αυτή εκεί, με την πλάτη γυρισμένη, με μεγάλο βαθμό ματαιοδοξίας και “κοκετοσύνης” και ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, που κάνει τα γόνατά σου να τρέμουν, είναι ό,τι έχασες και ό,τι θα μπορούσες να έχεις, και το απολαμβάνεις για λίγο, ρουφηξιά ζωής, δεν μπορείς να τζογάρεις, είσαι της λογικής και της ανάληψης της ευθύνης που σου αναλογεί, και θέλεις να την γνωρίσεις, πάντα και μόνο για λίγο, για όσο γίνεται, για όσο χρειαστεί, να πάρεις τα πάνω σου και να συνεχίσεις στο δρόμο που διάλεξες. Και να έχεις την απαίτηση, να τη βρίσκεις ξανά και ξανά όταν ξεμένεις από δυνάμεις. “Και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα, και στο σπίτι σου είναι ακόμα αυτό το πέλαγος συντρίμμια της χαμένης σου ζωής” που λέει κι ο Φοίβος (Δεληβοριάς). Κι αυτή – τι περίεργο..- να είναι εκεί, (και) για σένα..

Και εννοείται ότι η χαρά σου δεν περιγράφεται, όταν μέσω κοινών γνωστών, προσκαλείσαι στα γενέθλιά της. Ε.. Γιατί να περιγραφεί η δική μου όταν το έσκασα από το Gulbene για να βρεθώ στον εορτασμό της επετείου της ιδρύσεως της Ρίγας, κοινώς τα γενέθλιά της.

Επίσημη ημερομηνία ιδρύσεως της πόλης είναι το 1201 (μ.Χ. προφανώς). Αισίως λοιπόν είναι μια κυρία ετών 809.

Αφού δηλώσω ότι δεν ξέρω αν πρέπει να δηλώσω περήφανος ή όχι που έχασα το πρωινό λεωφορείο και έπρεπε να περιμένω, κουρασμένος και με λίγο ύπνο, γύρω στις 4 ώρες, και να πρέπει να πάω και στο σταθμό, που είναι 40 λεπτά περπάτημα, βρέθηκα στη Ρίγα νωρίς το απόγευμα.

Ο καιρός καλός, ο κόσμος παντού, δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο στη Ρίγα, τι να πω, ίσως ήταν το δέος της πρώτης φοράς (το αεροδρόμιο και η βόλτα 3 λεπτών από το σταθμό των λεωφορείων στο σταθμό των τρένων για Jurmala δε μετράνε), αλλά δεν περιμένω να ξαναδώ τη Ρίγα τόσο γεμάτη.

Η Maija και η Anna με περίμεναν στο σταθμό, πρώτη βόλτα στη πόλη, πλακόστρωτοι δρόμοι και υπέροχα art nouveau κτίρια, ξύπνησε ο γιαπωνέζος μέσα μου, φωτογραφίες σε κάθε γωνία. “Αυτή είναι η παλιά πόλη;” , θυμήθηκα κάποια στιγμή να ρωτήσω, έβαλαν τα γέλια, “όχι, ακόμα δεν έχεις δει τίποτα..”. Άλλη μια μεγάλη πλατεία, με το μουσείο κατοχής (=κατοχών), to Melngalvju nams ή “House of the Blackheads”, to σπίτι της guild (πώς μεταφράζεται το guild; συνεχνία;) των Μαυροκέφαλων, ανύπαντρων γερμανών εμπόρων του 14ου αιώνα (το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ναζί και η αναστήλωσή του ολοκληρώθηκε το 1999) και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, εξαιρετικά κακόγουστο με γιρλάντες και λουλουδάκια, και ναι, μιλάω ακόμα για ημέρες του Αυγούστου, αλλά οι Λετονοί θέλουν να πιστεύουν ότι αυτοί στόλισαν το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο, ακριβώς 500 χρόνια πριν, οπότε το γιορτάζουν δεόντως, με το να έχουν στολισμένο δέντρο από το Μάρτη..

Melngalvju nams, Μουσείο Κατοχής και Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

Δίπλα, στις όχθες του Daugava, του μεγαλύτερου ποταμού της Λετονίας, που τον έχουν όπως είχαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον Νείλο – μιλάμε για λατρεία (δείτε αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=-PDSSoqaCp0 , ύμνος για τον Daugava, “θεραπευτή των πόνων μας”, για τη γλώσσα, το χόμπι τους να τραγουδάνε σε χορωδίες , 2-3 δυνατά ξανθά και για το ΘΕΟ στο 4.35) το πλήθος είχε κατακλύσει από νωρίς γέφυρες και όχθες για να δει την επίδειξη με αεροπλάνα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ, ο πρώτος ήταν εντυπωσιακός (ή ίσως μου φάνηκε έτσι), έκανε κατακόρυφα και λέω “εδώ είμαστε, πρώτο θέμα σε όλο τον κόσμο”, ο δεύτερος ήταν ψιλοφλώρος και ο τρίτος πέρασε κάτω από τη γέφυρα http://www.youtube.com/watch?v=j1F6sfelQLA (μην ανησυχείτε για το φινάλε, όλοι επιζήσαμε..).

Στις όχθες του Daugava

Φύγαμε όλοι με χαμόγελο και ανανεώσαμε το ραντεβού με το χαρωπό πλήθος, με το οποίο περάσαμε σούπερ όλη τη χρονιά και αυτό ελπίζουμε να βγήκε στη σκηνή, για την επόμενη χρονιά.. Ήταν όλα υπέροχα! Ρίγα σε ευχαριστούμε για τη φιλοξενία – Χρόνια πολλά – να σε χαιρόμαστε!!!

Χμμμ.. Συγγνώμη, μου βγήκε λίγο η Heidi το κοριτσάκι των Άλπεων που κρύβω μέσα μου.. Λοιπόν.. Τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Όντως το χαμογελαστό πλήθος διαλύθηκε, αλλά το ραντεβού ανανεώθηκε για 4 ώρες αργότερα, στο ίδιο μέρος.

Βόλτα στην πόλη, δραστηριότητες και workshops σε παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια , καφέ που θα βρίσκαμε στο Γκάζι πριν γίνει το hot spot της πόλης, γκαλερί και εκθέσεις φωτογραφίας, γκράφιτι και κολλάζ(από ένα μάλιστα έκλεψα μια ιδέα που χρησιμοποίησα λίγες μέρες μετά) βόλτες στην Παλιά Πόλη, μνημείο παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, γρήγορο φαγητό, και πάλι πίσω στις όχθες του Daugava, κρύο, το πρώτο πουλοβεράκι της σαιζόν, πολύ λεπτό, πολύ νωρίς. Αφού ακούσαμε όλους τους συμμετέχοντες του τελευταίου λετονικού talent show τραγουδιού (η νικήτρια, μια κοκκινομάλλα φρικιό, είχε ωραία φωνή και καλή σκηνική παρουσία) και ακούσαμε τους λόγους των επισήμων πήραμε θέσεις για το κορυφαίο σημείο των εορτασμών:

Τα πυροτεχνήματα.

Υπάρχει μακρά παράδοση στη Λετονία, κάθε γιορτή να κλείνει με πυροτεχνήματα. Η μεγαλύτερη γιορτή της χώρας είναι η 18η Νοεμβρίου, ημέρα της ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Λετονίας(1918). Και σε εκείνη τη γιορτή τα πυροτεχνήματα κάνουν την εμφανισή τους, πιο πολλά και εντυπωσιακά από κάθε άλλη μέρα. Αλλά το ποια εταιρεία θα είναι αυτή που θα αναλάβει τα πυροτεχνήματα της εθνικής εορτής κρίνεται 3 μήνες νωρίτερα, στα γενέθλια της Ρίγας. Αντί για κεράκια, πυροτεχνήματα..

Καθίσαμε αναπαυτικά στο γρασίδι, με τις μπύρες στο χέρι, από τις λίγες μέρες που η κατανάλωση αλκοόλ επιτρέπεται σε δημόσιο χώρο (εκτός δηλαδή κλειστού δημόσιου χώρου, bar, club κλπ.) και μπροστά στα μάτια μας εξελίχθηκε ο διαγωνισμός. Κάθε συμμετοχή ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, ώσπου φτάσαμε στο νούμερο 4 το οποίο ήταν τόσο καλό που τα νούμερα 5 και 6 δεν κατάφεραν να το ξεπεράσουν. Το νούμερο 7 ήταν το τελευταίο και ήταν καλό, ψέματα δε θέλω να λέω. Όπως επίσης πρέπει να πω ότι απέναντι είχαμε ένα δεντράκι και τα χαμηλά μέρη τα χάναμε. Αλλά υποθέτω ότι τα σημαντικά στα πυροτεχνήματα είναι ό,τι συμβαίνει ψηλά, σωστά;

2 μέρες μετά μάθαμε το νικητή, όπως αναδείχθηκε από τις ψήφους των Λετονών (ακόμα κι όσοι ήταν σπίτια τους το έβλεπαν). Ήταν το νούμερο 7.. :-(

(Η ίδια εταιρεία ήταν νικήτρια και το 2009)

Βόλτα στην πόλη, ένα γρήγορο ποτό, και μετά με το τραμ στο σπίτι των κοριτσιών, σε ένα (καλό) προάστειο της πόλης. Το άλλο πρωί η Maija δούλευε πρωί, οπότε κάναμε βόλτες στο πάρκο με την Anna , τις πάπιες ταΐσαμε, τα αξιοθέατα είδαμε, στη Ρίγα ξαναπήγαμε, όσο έφεγγε ήπιαμε μια σανγκριά.. Ο Σαββόπουλος θα το έλεγε “μέρα όμορφη”, ο Πανούσης θα το έλεγε “ημέρα του πρεζάκια”.

Όσο κι αν κάθε φορά που ακούω τη διασκευή του Πανούση στη διασκευή του Σαββόπουλου (κι αν δεν ξέρετε γιατί μιλάω τόση ώρα απλά δείτε αυτό : http://www.youtube.com/watch?v=XWfNGXbTPQ0 ) πέφτω κάτω από την καρέκλα από τα γέλια, ήταν ναι.. “Μέρα όμορφη, κυριακάτικη απόδραση”. Ό,τι χρειαζόμουν..

Μετά δεν πήγα σπιτάκι όμως. Η Anna με άφησε στο κέντρο, στο ρολόι της Laima, το σημείο συνάντησης των κατοίκων της Ρίγας, ( Laima είναι το όνομα της μεγαλύτερης σοκολατοβιομηχανίας της Λετονίας) γιατί έπρεπε να συναντήσω..