Numa Numa

H Alexandra είναι από τη Ρουμανία. Φίλη καλή, με τρέλα για την Ελλάδα και καθετί ελληνικό, είμαι ο εξ αποστάσεως καθηγητής της. Ατελείωτες ώρες έχουμε περάσει στο Skype, κατά την παραμονή μου εδώ, να της εξηγώ λέξεις και ήχους και νοήματα. Κι αν λέτε ειρωνικά “έπεσε πολλή δουλειά”, κυρίως σε σχέση με το “ατελείωτες”, έχετε δίκιο. Αλλά αν ισχύει για μένα, ισχύει και για την Alexandra. Κάνει το ίδιο πρόγραμμα, σε μια πόλη που σημαίνει πολλά για μένα, στην πρωτεύουσα μιας χώρας με την οποία, καλώς ή κακώς, έχω ανοικτούς λογαριασμούς..

Η Alexandra πήγε εκεί ένα μήνα μετά την άφιξή μου εδώ, δηλαδή αρχές Σεπτέμβρη. Το οn arrival σεμινάριο εκεί έγινε όμως όταν έπρεπε, δηλαδή άμα τη αφίξει των εθελοντών. Κοινωνική και αεράτη, έκανε πολλές παρέες (ήταν και πολλοί οι συμμετέχοντες..). Η καλύτερή της “παρέα” - δεν ξέρω γιατί, δε μου βγαίνει να γράψω “φίλη” ήταν μια κοπέλα από την Ισπανία, η οποία κάνει το EVS της στο μέρος όπου ένας από τους 2 ανθρώπους - σημεία αναφοράς μου στη Λετονία (ο άλλος είμαι εγώ) θα βρεθεί σε λίγες μέρες. Κι όταν λέμε μέρος, δεν εννοούμε νησί ή χώρα ή πόλη ή χωριό. Εννοούμε κτίριο.

Αρέσκεται να λέει πως δεν είναι τυπική Λετονή. Και από τα λίγα που ξέρω κι έχω δει, νομίζω ότι έχει δίκιο. Έχω επίσης και την εντύπωση ότι δεν το λέει με το ύφος που έχουν όσοι Λετονοί έχουν ταξιδέψει λίγο εκτός της χώρας τους, το ύφος δηλαδή “έχω φτάσει στα πέρατα της οικουμένης” , εφόσον, πάντα σύμφωνα με αυτούς “μένεις στο Gulbene? Τόσο μακρυά; Στην άλλη άκρη της χώρας!” (απλά υπενθυμίζω, Gulbene- Ρίγα 170 χμ και επίσης παραδέχομαι ότι το Αλεξανδρούπολη-Καλαμάτα είναι για έναν Αμερικανό ή Ρώσο αντίστοιχο του “πάμε μια βόλτα με ποδήλατο”), πιο πολύ το λέει, όταν είμαι μπροστά, για να με βάλει πιο γρήγορα στο κλίμα του τι εστί Λετονή. Ξέρει ότι την ξέρω καλά, ότι την έχω ψυχολογήσει οπότε (πολύ σύντομα και απλοϊκά) το αντίθετό της είναι μια τυπική Λετονή.

Το μέρος που βρίσκεται η Ισπανίδα και στο οποίο θα πάει σύντομα και η Maija (περί αυτής ο λόγος ανωτέρω) είναι ένα μικρό, ειδικού τύπου σχολείο σε ένα μικρό χωριό, με ένα μόνο supermarket που οι ντόπιοι το λένε “mall” επειδή είναι το μεγαλύτερο κτίριο σε ακτίνα χιλιομέτρων, με μια πιτσαρία , ένα βενζινάδικο και.. Αυτά. Τέλος. Αυτό το σχολείο, προέκταση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προσφέρει ευκαιρίες στους νέους μαθητές του να αποκτήσουν περισσότερες ικανότητες και δεξιότητες πριν αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους ή να ψάξουν για κάποια δουλειά. Κυρίως ασχολείται με το να δώσει καλλιτεχνικής φύσεως δεξιότητες, μουσική, ζωγραφική, κεραμεική, αλλά και μαθήματα της τοπικής γλώσσας και των αγγλικών. Μπορεί να έχει και αλλοδαπούς μαθητές.

Η Maija ήταν μαθήτρια σε αυτό το σχολείο. Τι ακριβώς έκανε θα σας γελάσω. Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό το μέρος, αυτό το σχολείο, στο συγκεκριμένο μικρό χωριό (όπου οι άνθρωποι πάνε να ψωνίσουν στο mall είτε όταν χρειάζονται κάτη επειγόντως είτε όταν έχει φτάσει η ανομολόγητα συνομολογημένη ώρα της ομαδικής παρουσίας σε αυτό, η μόνη κοινωνικοποίηση που επιτρέπουν στους εαυτούς τους) έχει μια μαγική επίδραση σε όσους έχουν περάσει από αυτό. Δίνει εμπειρίες, δίνει ανθρώπους και δίνει μια νέα οπτική της ζωής. Ακούγεται απίστευτο αλλά συμβαίνει.

Στο πίσω μέρος του, το σχολείο έχει έναν υπέροχο κήπο. Και στη μέση του κήπου, ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα, ξεχωρίζει ένα. Οι γνώσεις μου σε φυτά και δέντρα είναι περιορισμένες, θα πω μόνο πως μοιάζει με ιτιά, με τα φύλλα προς τα κάτω να δημιουργούν την εικόνα που έχουν τα πυροτεχνήματα όταν σβήνουν, αλλά επίσης ξέρω ότι είναι πολύ ψηλό και μεγάλο για να είναι ιτιά. Εκεί, δίπλα στον κορμό του δέντρου, είχε τη σκηνή της η Maija όταν τη γνώρισα.

Είχε διανύσει τη μισή Βόρεια Ευρώπη με οτοστόπ για να φτάσει εκεί. Άμεση, με μεγαλή ευθύτητα συνοδευόμενη από αυθορμητισμό, με περιβραχιόνιο δηλωτικό των προτιμήσεων της, κοντό μαλλί και αυτά τα γαλάζια τατάρικα μάτια, ανέτρεψε κάθε εικόνα που τα 20χρονα που συνόδευα και δούλεψα μαζί τους είχαν για το φαίνεσθαι και το είναι, ή μάλλον για το δέον φαίνεσθαι και το δέον είναι. Και ξέρετε, η ανατροπή των δεδομένων, της απολυτότητας που έχουν τα 20χρονα για τη ζωή, γιατί δεν είναι πια παιδιά, να τους λέει κάποιος τι να κάνουν, έχουν εμπειρίες και (νομίζουν ότι) ξέρουν, αυτή η ανατροπή απλά δεν ήταν αποδεκτή. Έτσι, και εφόσον δε χρειαζόταν να δουλέψουν μαζί της, βρίσκονταν πάντα σε απόσταση.

Κι εγώ, μεγαλύτερος, νιώθοντας στην αρχή ασφυκτικά γιατί με έβλεπα να συμφωνώ σε όλα με αυτά τα παιδιά (με τα οποία στη συνέχεια αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη σχέση, με λάτρευαν και τα φώναζα “(my) children”) βρήκα, στο πρόσωπο της Maija την ευκαιρία να διαφοροποιηθώ. Φίλη της Valeria, που έκανε το πρόγραμμα Leonardo της εκεί, ήταν μια καλή βάση εμπιστοσύνης. Κι όταν ήθελα να δώσω χώρο και χρόνο στα παιδιά, πάντα είχα κάποιον(= κάποια = κάποιες) που θα μου κρατούσε/αν εξίσου καλή παρέα.

Ο αποχαιρετισμός, τότε, ήταν δύσκολος για όλους. Φαντάζεστε βέβαια για ποιον ήταν δυσκολότερος ;-Ρ – όχι για μένα.. Από το group της Maija που δούλευε εκεί παράλληλα με μας, κράτησα επαφή με τους του νοτίου ημισφαιρίου, τη Stine από την Αυστραλία και τον Jason από την Αργεντινή, με το Jason συναντηθήκαμε και μια φορά, μήνες μετά, στα περίχωρα μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης (μου έστειλε και μήνυμα μετά το Αργεντινή – Ελλάδα 2-0 στο μουντιάλ, στο οποίο, λόγω της άθλιας εμφάνισής μας – αθάνατο ελληνικό ταμπούρι!, θυμάμαι άργησα να απαντήσω).

Και με τη Maija. Χάσαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε μια φορά σε μια πόλη που βρεθήκαμε ταυτόχρονα, εμείς και η μισή υφήλιος, αλλά η επαφή ήταν συχνή και αδιάκοπη.

Και όταν έμαθα ότι τελικά εγκρίθηκαν όλα και θα ερχόμουν στη Λετονία, ο πρώτος πρώτος άνθρωπος που το έμαθε, ήταν η Maija.

Τη συνέχεια λίγο πολύ την ξέρετε. Υποδοχή στο αεροδρόμιο, μόνο για μια αγκαλιά, μπάνιο στη Βαλτική, Jurmala, Ρίγα, Gulbene, ξανά Ρίγα..

Στοιχεία για τη Maija , πώς περνάει και πώς είναι θα τα μαθαίνετε στην πορεία. Νομίζω η παραμονή μου εδώ είναι αλληλένδετη με τη δική της εξέλιξη. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε και μπορώ να μοιραστώ μαζί σας, είναι ότι η Maija, αφού το group μου έφυγε, έγινε καθηγήτρια σε αυτό το σχολείο, ή μάλλον κάτη σαν ενδιάμεσος μεταξύ μαθητών και καθηγητών.

Και ότι τώρα πάει σε αυτό το σχολείο, προσκεκλημένη στην old students' day, ημέρα παλιών μαθητών. Αυτοπροσκλήθηκα κι εγώ, με τον όρο να συναντήσω τουλάχιστον ένα από τα παιδιά μου. Η απάντηση από το σχολείο ήταν καταφατική. Δυστυχώς όμως κανένα δεν μπορούσε, οπότε το reunion αναβάλλεται για κάποια άλλη στιγμή, με κάποια άλλη αφορμή.

(Και ότι καταριέμαι την τύχη μου που δεν μπορώ να πάω γιατί, τουλάχιστον από φωτογραφίες, η Ισπανίδα φαίνεται πολύ ωραία..)

Υγ. To numa-numa είναι στίχος τραγουδιού του ρουμάνικου boyband O-Zone, που ξεκινάει με το “ma hi ha hi, ma hi ha ho”, που είναι ό,τι λέω στη Maija κάθε φορά που τη βλέπω ή την προσφωνώ. Έγινε παγκόσμιο hit,υπήρξε και επανεκτέλεση και remix με τη Rihanna, κυρίως χάρη σε ένα ευτραφές διοπτροφόρο παιδάκι που κοπανιόταν μπροστά στην οθόνη ακούγοντάς το. Που εμφανίστηκε και στο South Park..