Η συνέντευξη

(Άλλο ένα flash forward στο πρόσφατο παρελθόν, η αφήγηση θα ξαναπάει στο Σεπτέμβρη σύντομα..)

Όπως ίσως θυμάστε από τα γενέθλια της Ρίγας, χτες, 18 Νοεμβρίου, ήταν η ημέρα ανεξαρτησίας της Λετονίας, ή αλλιώς τα 92α γενέθλιά της.

Και το γιορτάσαμε δεόντως, το πρωί βάζοντας μια τεράστια σημαία στον ιστό, το μεσημέρι φτιάχνοντας κεράκια, το απόγευμα ακούγοντας τον πρόεδρο της Λετονίας στο διάγγελμά του να λέει “Kas ir patriots?”, δηλαδή “ποιος είναι ο πατριώτης;” και άρχισε να λέει “Patriots ir..” και να ψάχνει να βρει τον ορισμό της λέξης (στο απογευματινό session ήμουν μόνος στο σπίτι, διέκοψαν όλα τα ραδιόφωνα για τη μετάδοση του μηνύματός του, οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς είπε, πάντως είχα όλη την καλή πρόθεση να τον βοηθήσω προσφέροντάς του μια ετυμολογική ανάλυση, που θα συνεχιζόταν με μια αντιφεμινιστική περί του γιατί λέμε “γη των πατέρων” και όχι “των μητέρων”), το βράδυ πηγαίνοντας στο μνημείο των πεσόντων για ύμνους και πατριωτικά τραγούδια και τη νύχτα σε karaoke πάρτυ, για πιο “ελαφρά”. Δεν τραγούδησα, δεν το σήκωνε το κλίμα γιατί όλοι τραγουδούσαν λετονικές ποπ επιτυχίες, οπότε θα ήταν άκυρο να σηκωθώ να τραγουδήσω αγγλικό στίχο, άλλωστε δεν πολυείχα όρεξη..

Το κερί μου

(6-7 φορές έχω πάει karaoke, 2 έχω τραγουδήσει, μία στη γιορτή του φίλου μου του Νίκου, που είπαμε το “One way or another” - Blondie, με τους φίλους του, νομίζω με τον Ιβάν και το Γιάννο – ή μήπως τον Άρη;, και άλλη μία στη Βουλγαρία, ημέρα γενεθλίων μου, που ντάξει, ρεσιτάλ, “Επιμένω”, Χρήστος Κυριαζής, μετά από λαϊκή απαίτηση, είναι τεράστιο σουξέ εκεί και ήθελαν Έλληνα να το πει, “Summer nights” ντουέτο με την Alexandra, και το πλήθος από κάτω να παραληρεί “tell me more, tell me more”, και για φινάλε, όταν κλείναμε το μαγαζί, τιμής ένεκεν, είπα το τελευταίο “Δεν πάω πουθενά”, ξέρετε, “μη μου ζητάς να φύγω, μες στα μεσάνυχτα, να πάρω πάλι σβάρνα τα ξενυχτάδικα..”, όλο με αναπνοή Καρρά..)

Και κάτη οι 100 μέρες, κάτη τα γενέθλια της Λετονίας, ζητήθηκε από τη μεγαλύτερη διεθνή προσωπικότητα που διαβιεί στο Gulbene να παραχωρήσει συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα. Δυστυχώς, ο Minori Sato, γιαπωνέζος ποδοσφαιριστής, που είχε δοθεί δανεικός στην ομάδα του Gulbene και τη βοήθησε να ανέβει στην πρώτη κατηγορία αήττητη, έπρεπε να επιστρέψει στην ομάδα που ανήκει, δηλαδή στην Puebla, ομάδα 1ης εθνικής του Μεξικού, οπότε έψαξαν και βρήκαν έναν άλλο αλλοδαπό, εμένα..

Ακολουθεί η συνέντευξη, σε παρένθεση τι θα έλεγα αν με ρωτούσε κάποιος στο δρόμο χωρίς μολύβι, χαρτί και μαγνητόφωνο..

Προσθήκη λεζάντας

(Στο εξώφυλλο, παραπομπή στη συνέντευξη με τίτλο “Το Gulbene με τα μάτια του Αντρέα”)

Τίτλος συνέντευξης : Όπως Ανδρέας ηλιόλουστη Ελλάδα αντιστραφεί (λέει η μετάφραση του Google, κι εδώ μπερδεμένα μου το μεταφράζουν..)

Ερ.: Πώς νιώθεις στο Gulbene αυτές τις 100 μέρες;

Απ.: Ο Αϊνστάιν έλεγε “1 ώρα δίπλα σε μια όμορφη κοπέλα μοιάζει με 5 λεπτά, 1 ώρα δίπλα σε έναν βαρετό γέρο μοιάζει με μία μέρα”. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι οι 100 μέρες πέρασαν γρήγορα. Οπότε υποθέτω περνάω καλά εδώ.

(Καλά.. Ξέρω γω..)

Ερ.: Ποια είναι η άποψή σου για την πόλη μας; Περιβάλλον, άνθρωποι, νέοι.

Απ.: Το Gulbene είναι ωραία πόλη. Πράσινο, λίμνες, ποταμάκια, δυνατότητα να πηγαίνω παντού με το ποδήλατο.. Ποιότητα ζωής. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι είμαι ξένος, προσπαθούν να βοηθήσουν, πάντα με χαμόγελο. Οι νέοι είναι ανεξάρτητοι και πολύ ώριμοι για την ηλικία τους, είναι χαρά μου να δουλεύω μαζί τους.

(..)

Ερ.: Τι ήξερες για τη Λετονία πριν έρθεις εδώ;

Απ.: Για να είμαι ειλικρινής, οι γνώσεις μου για τη Λετονία ήταν μάλλον περιορισμένες. Ήξερα ότι η Λετονία είναι η μεγαλύτερη από τις Βαλτικές χώρες και ότι είστε έθνος με ιστορία αιώνων αλλά μόνο λίγα χρόνια ανεξαρτησίας (μην ξεγελιέστε από το 92, στην πραγματικότητα ελεύθερη Λετονία είναι γύρω στα 42-44..). Ήξερα για το ΔΝΤ και την οικονομική κρίση, το Βερμπακόφσκις που παίζει στον Εργοτέλη και ότι είχατε κερδίσει κάποτε τη Eurovision.

(Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο..)

Ερ.: Ποια είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά μας (των Λετονών);

Απ.: Δηλώνω πραγματικά εντυπωσιασμένος από το πόσο ήρεμοι είναι οι Λετονοί και πώς ακολουθούν πάντα τους κανόνες του νόμου και τη τάξης. (Στη συνέντευξη ακολουθούσε και παράδειγμα, αλλά το φυλάω για ειδική ανάρτηση)

(Καλοί άνθρωποι, αλλά είστε λίγο αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα..)

Ερ.: Please (αλήθεια, έτσι ξεκινούσε η ερώτηση!), πες μας για σένα. Τι κάνεις εδώ, από που έρχεσαι; Πες μας για την πόλη καταγωγής σου!

Απ.: Mani sauc Andreas un es esmu no Griekijas (στα λετονικά..). (Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, ποιος – τι – γιατί, ακολουθεί ο ύμνος στην Πάτρα). Είμαι από την Πάτρα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Η Πάτρα είναι ωραία πόλη, περπατιέται εύκολα και ευχάριστα, μεταξύ βουνού και θάλασσας, με υπέροχες παραλίες και με χιονοδρομικό κέντρο σχετικά κοντά. Έχει πολλά μέρη που μπορεί να πάει κάποιος και να περάσει καλά, ατελείωτα καφέ και ένα κάστρο. Η Oλυμπία είναι 2 ώρες μακρυά και η Αθήνα 3. Δούλεψα λίγο (αχαχαχααχα) πριν έρθω εδώ, (έκανα το) δικηγόρο(ς), (αχαχαχαχαχαχαχαχαααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχ, δεν μπορώ, γελάω, αχαχαχαχα..). Η οικογένειά μου είναι εκεί και πολλοί φίλοι. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να πάω μόνιμα εκεί όταν φύγω από τη Λετονία. Αλλά υποθέτω υπάρχει χρόνος γι'αυτό.

(Αφού πρώτα ψάξατε το Σάτο, τώρα σας έπιασε ο καημός ποιος είμαι και τι κάνω; Γ$#%^ο, ξέχασα το καρναβάλι..)

Ερ.: Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στην προσαρμογή σου εδώ στην αρχή.

Απ.: (Το φυλάω για άλλη ανάρτηση, συγγνώμη..)

Ερ.: Λετονία – Ελλάδα. Ομοιότητες και διαφορές.

Απ.: Ξέρω ότι όλοι περιμένετε για να πω για την κρίση, αλλά δε θα πω. Κοινά πράγματα στις 2 χώρες είναι η προθυμία να βοηθήσουμε έναν ξένο, ακόμα κι αν δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι πώς να το κάνουμε αυτό, η μεγάλη αγάπη που έχουμε για τις χώρες μας, που όμως μένει κάτω από το όριο του να γίνουμε εθνικιστές και να απορρίψουμε οτιδήποτε δεν είναι ελληνικό/λετονικό, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς και οι δύσκολες, αλλά πολύ ενδιαφέρουσες γλώσσες μας, καμία σχέση με τα “άνοστα” αγγλικά. Οι διαφορές είναι ότι εσείς είστε “κολλημένοι” με το νόμο, ενώ εμείς, οκ, δεν είμαστε εγκληματίες, αλλα συχνά έχουμε παραβατική συμπεριφορά, ότι μιλάτε σιγά, ειδικά τα παιδιά, ενώ εμείς μιλάμε δυνατά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο και γύρω μου όλοι να με κοιτάζουν σαν να τσακώνομαι, ενώ απλά μιλούσα. Επίσης είστε καλύτεροι οδηγοί από μας.. 2 πολύ σημαντικές ομοιότητες είναι επίσης οι πολύ όμορφες κοπέλες και ότι πάντα βρίσκετε και βρίσκουμε, εύκολα, μια αφορμή για γιορτή.

(Και η κρίση (κοινό) και ο τρόπος αντιμετώπισής της (διαφορά).)

Ερ.: Τα κυριότερα προβλήματα που βλέπεις στην κοινωνία μας.

Απ.: (Εκτός από το χειμώνα; με χαμογελάκι) Λοιπόν, με βάση όσα έχω δει και έχω συζητήσει, σαν εξωτερικός παρατηρητής, αν έπρεπε να πω 3 προβλήματα, θα έλεγα: Ανεργία, υψηλότατη κατανάλωση αλκοόλ και το γεγονός ότι δε θεωρείτε τον αλκοολισμό πρόβλημα.

(Ευχαριστώ την Ξένια για τη βοήθεια στη διατύπωση της απάντησης, αλλιώς θα έλεγα απευθείας “μπεκρήδες.”

Ερ.: Τι λείπει από το Gulbene?

Απ.: Από το Gulbene, κατά τη γνώμη μου, λείπουν λίγα περισσότερα καφέ, μια πισίνα και πολλοί κάδοι ανακύκλωσης. Υπάρχουν κάποιοι, αλλά λίγοι. Και με αυτούς, και η οικολογική συνείδηση θα μεγαλώσει. Α! Και ένα σινεμά θα ήταν χρήσιμο.

(Είπα, εγώ, που έρχομαι από τα ντουμάνια της Πάτρας και της Αθήνας, στους Λετονούς με το 50% της επιφάνειας της χώρας τους που καλύπτεται από δάσος.)

Ερ.: Τι θα σου λείψει από εδώ όταν θα πας πίσω στην Ελλάδα;

Απ.: Γενικά στη ζωή μου, παίρνω τα πράγματα “πακέτο”. Μέρη, καταστάσεις, ανθρώπους, κυρίως αυτούς. Οπότε νομίζω ότι θα πάρω όλο το πακέτο μαζί. Αν και δεν το σκέφτομαι πολύ ακόμα, νομίζω θα μου λείψουν περισσότερο οι κοπέλες που δουλεύουμε μαζί στο γραφείο.

(Το μέρος του πακέτου είναι κλεμμένο. Από κάποια που ξέρει να εκτιμά πράγματα και καταστάσεις πολύ καλύτερα από μένα)

Ερ.: Οι ευχές σου για τα 92α γενέθλια της Λετονίας.

Απ.: Στην Ελλάδα η συνηθέστερη ευχή στα γενέθλια , μετά το “Χρόνια Πολλά!” Είναι το “να τα εκατοστήσεις!”. Αλλά τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνουμε και τα 100 πλησιάζουν επικίνδυνα, οπότε το αλλάζουμε στο “να τα χιλιάσεις!”. Τα 92 είναι κοντά στα 100, οπότε η ευχή είναι “Να τα χιλιάσεις Λετονία!”.

(Να τα κατοστήσεις και βλέπουμε..)

YΓ1. Οι απαντήσεις είναι μετάφραση και όχι διασκευή από τα αγγλικά, όπου και "ακούγονται" καλύτερα. Και δεν ξέρω αν είναι ό,τι γραφτηκε στην εφημερίδα.

ΥΓ2. 17 Νοέμβρη ήθελα να είμαι Ελλάδα.