Aluknse (επιτέλους)

Στην Ieva χρωστάω, εκτός από αρκετά άλλα που μαζεύονται σιγά σιγά, το γεγονός ότι έδειξα την πιο ελληνική πτυχή του εαυτού μου σε αρκετά μεγάλο και πολύγλωσσο πλήθος, για πρώτη φορά. Έστω για λίγο, για λίγες ώρες, χωρίς πραγματική δυνατότητα να το παρατείνω παραπάνω. Καλύτερα..

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ή μάλλον από εκεί που τα είχαμε αφήσει πριν λίγες αναρτήσεις. Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, με τις βόλτες με το τρενάκι και το ΙΤΚ, ήξερα από το πρωί ότι θα ήμουν από τους λίγους, ίσως και ο μόνος, που θα συμμετείχε και στα 2 events αλλά δε θα έφτανε ποτέ στον τελικό προορισμό του τρένου, εφόσον έπρεπε να επιστρέψω. Ντάξει, δεν έχασα και πάρα πολλά, ίσως μόνο την ευκαιρία να βρεθώ στο Aluksne, που σιγά, πόσο πιο όμορφο ή γραφικό ή οτιδήποτε μπορεί να είναι σε σχέση με το Gulbene.. Το μεγαλύτερό του “προσόν”, που και πάλι, δεν είναι κάτη που μπορεί να γίνει ορατό, είναι μόνο το ψυχολογικό του πράγματος, είναι ότι βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα ρωσολετονικά σύνορα. Αν το Gulbene είναι γύρω στα 60 χιλιόμετρα μακρυά, το Aluksne είναι 10 ή και λιγότερο.

Στο Aluksne έχουν κι εκεί ένα κέντρο νεότητας, νομίζω δημιουργήθηκε κάποια χρόνια μετά το δικό μας, αν και η πόλη είναι μεγαλύτερη, επίσης νομίζω το λένε ABC ή κάπως έτσι, δεν ξέρω, δεν πολυθυμάμαι.. Φιλοξενούσε λοιπόν το Aluksne κάποιους (12) EVS εθελοντές, από το Βέλγιο, και από τις 3 κοινότητες, γαλλική, φλαμανδική, γερμανική, δεν ξέρω αν τα λέω σωστά, μπορεί να το μπερδεύω, ειδικά τη γερμανική, με τη γερμανόφωνη κοινότητα της Ελβετίας - και στο Βέλγιο, όπου βλέπετε -ική εννοώ -όφωνη, γαλλόφωνη κλπ.

Τα παιδιά αυτά ήταν σε πολύ μικρό χρονικά EVS, των 2 εβδομάδων, την τελευταία του Αυγούστου και την πρώτη του Σεπτέμβρη. Εκπαιδεύτριά τους, επειδή στις 2 βδομάδες δεν προβλέπεται on arrival training, ήταν.. η Ieva. Βασικά η Ieva την ψάχνει πολύ με κάτη τέτοια, η αλήθεια είναι ότι α) δεν την έχω δει ποτέ εν δράσει, την ώρα της εκπαίδευσης, νομίζω ο χαρακτήρας και το νεύρο της είναι τα στοιχεία που προβάλλει για να κινητοποιήσει τους συμμετέχοντες, δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό, αν σκεφτώ ότι ο Ηλίας πχ, που ήταν ο υπεύθυνος εκπαιδευτής για όσους φύγαμε από Ελλάδα Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβρη ήταν τέρας χαλαρότητας, ψυχραιμίας και αυτοπεποίθησης, που πήγαζε από την αδιαμφισβήτη επάρκειά του, και β) ότι έκανε αρκετά καλά τη δουλειά της, αφού την κάλεσαν στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ τους.

Μαζί κι εμένα, επίτιμο καλεσμένο, και όσους άλλους θέλαμε, όσους βασικά χωρούσαν στο βανάκι. Και η Ieva μου είπε να αποφασίσω εγώ ποιους θέλω, να φανούν δικές μου οι προσκλήσεις, να δικτυωθώ περαιτέρω. Και κάλεσα τον Armins, που δεν μπορούσε, τη Maija (τη μικρή, επειδή έχουν πλακώσει πολλές, η μικρή είναι αυτή του Gulbene, κάπου θα την πετύχουμε και παρακάτω, και η μεγάλη είναι αυτή που είχε ανάρτηση δική της, φίλη και της Valeria), τη Baiba, κολλητή της Maija της μικρής, τη Zane την ψηλή, υπάρχουν 3 Zane(s) , θέλω να ελπίζω ότι δε θα χρειαστεί να γράψω πακετάκι γι'αυτές, τη Monta, κολλητή της Zane της ψηλής και μαζί ήρθε και μια άλλη φίλη τους, η Liva, μπορεί τώρα που το σκέφτομαι το όνομα της να μεταφράζεται Ζωή, και εννοείται η Lana. Και σπεύδω να προλάβω τα σχόλια, αν και μάλλον έχουν ήδη γίνει, όλα αυτά τα γυναικεία ονόματα, με την εξαίρεση της Ieva και της Lana αντιστοιχούν σε μικρά κοριτσάκια, ηλικίας 15-16 (το πολύ). Και ναι, εφόσον εδώ δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές, η δυνατότητα για παρέα είναι με άτομα ηλικίας είτε under 18 είτε over 40, προτιμώ την πρώτη κατηγορία (τα σ/κ πάντως μαζεύεται κόσμος που ανήκει στο μέσον αυτών των ηλικιών, αλλά μόνο τότε, άντε και το καλοκαίρι..)

Και πήγαμε στο Aluksne και ξεφορτώσαμε το βανάκι και μας υποδέχτηκαν και οι 14, ο ένας ήταν τριπλός, είχε προλάβει να σπάσει το πόδι του (αυτός και οι 2 πατερίτσες του, οι 2 πατερίτσες του κι αυτός, δηλαδή 3 και 11 οι υπόλοιποι, 14, δεν είναι πολύ πετυχημένο το αστείο μου; - γελάστε ρε!) και εκεί είδα και για πρώτη φορά την Ilze, κόρη της αφεντικίνας του ABC που θα την ξανάβλεπα και με άλλες αφορμές και με άλλες ιδιότητες στο μέλλον. Στην Ilze καταλογίζω ότι (αφού είχαμε κάτσει και είχαμε δει ένα βιντεάκι για την ιστορία της Λετονίας σε animation, άνισα κατανεμημένο και ελαφρώς ανιστόρητο και άλλο ένα για τα φεστιβάλ χορωδιών, ξέρετε, “daugava, θεραπευτή των πόνων μας κλπ”), προκειμένου να κάνει σύνδεση με το βιντεάκι που είχαν επιλέξει να μας δείξουν οι Βέλγοι (το οποίο δεν κατάλαβα αν το έφτιαξε το υπουργείο τουρισμού του Βελγίου για να διαφημίσει τη χώρα, ή το υπουργείο εσωτερικών για να προσελκύσει πληθυσμό, δε γράφω μετανάστες γιατί ανοίγει μεγάλη κουβέντα αν οι λαθρομετανάστες του Ιράκ και οι white collars των Βρυξελλών ανήκουν στην ίδια κατηγορία) , η Ilze λοιπόν, (αυτό ήταν πριν από 5 λεπτά αντικείμενο(;), υποκείμενο(;) του ρήματος της κύριας πρότασης που τελειωμό δεν έχει) μας έδειξε το βίντεο – σήμα κατατεθέν της Λετονίας, το οποίο είναι το “welcome to my country”. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που το είδα. Δε θέλω να φανώ τελείως κακός και αρνητής των πάντων, ήταν πρώτη φορά και, ομολογώ, μου άρεσε. Αλλά ήταν η πρώτη από τις πάμπολες (που 'σαι ρε Αντώνη Πάμπολα;) φορές που το είδα και τώρα αν θέλετε να το δείτε, βρείτε το μόνοι σας, ούτε ένα view παραπάνω δε θα του χαρίσω, ούτε μια νότα δε θα ακούσω, ούτε θα ξαναδώ τα αποδημητικά πουλιά να απογειώνονται από τις λετονικές λίμνες ενώ άλογα καλπάζουν.. Έλεος.. Τέλος!

(Άσχετο.. Ξέρετε ότι όταν συναντιούνται ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι, οι οποίοι όμως πρόκειται να περάσουν κάποιο χρόνο μαζί και το ξέρουν, προκειμένου να πιάσουν κουβέντα μια ώρα αρχύτερα, αφού έτσι κι αλλιώς θα συμβεί, τα πρώτα 2 θέματα που έρευνες έχουν αποδείξει ότι είναι τα συχνότερα είναι α) ο καιρός και β) κάτη που έχουν κοινό, αλλά όχι με θετικό πρόσημο, κάτη που και τα δύο μέρη αντιπαθούν. Ε, λοιπόν, όταν συναντήθηκα με τους EVSs μακράς διαρκείας, δηλαδή τους ομοίους μου, το πρώτο πράγμα που είπαμε είναι ότι έχουμε όλοι, ΟΛΟΙ, σιχαθεί το “Welcome to my country”..)

Και περνάμε στο επόμενο στερεότυπο, που αυτή τη φορά έχει να κάνει με τους Έλληνες, και όταν έρχεται η ώρα λέω κάτη για τη μαμά της πολυπολιτισμικότητας.. Λοιπόν.. Οι Έλληνες ζουν σε μια χώρα που έχει μόνο καλοκαίρι, ποτέ χειμώνα, κολυμπάνε και τραγουδάνε, πίνουν ούζο, αλλά αυτά τα ρήματα, τις πράξεις των ρημάτων τις κάνουν στα διαλείμματα. Όταν δηλαδή θέλουν να πάρουν μια ανάσα, μέχρι να σηκωθούν και να ξαναχορέψουν Ζορμπά, που είναι η κύρια δραστηριότητά τους, το κατέχουν τόσο καλά, ώστε μπορούν να διδάξουν και να μοιραστούν τη γνώση με όποιον κουβανεί μες στην ψυχή του τη γνήσια αγάπη για τη λεβεντογέννα Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, τους special ones Έλληνες, τους εκλεκτούς των θεών και αγαπημένους των ανθρώπων. Όποιος έχει αυτή την αγάπη μέσα του ριζωμένη, μυείται στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, χορεύοντας Ζορμπά. Και κάποιος με ρώτησε, μόλις λίγες ώρες πριν το Aluksne, “δεν έχεις βαρεθεί, κάθε φορά να σου ζητάνε και να σηκώνεσαι να τους δείχνεις;¨ και είπα , ναι, εννοείται, αλλά από την άλλη, η μόνη εναλλακτική επιλογή είναι να κάνω διάλεξη για το τι είναι η πατρίδα μας (ξέρετε, κάμποι, βουνά, ακρογιαλιές..), οπότε, καλύτερα το Ζορμπά, 3 λεπτά και δε σε πρήζουν άλλο, άσε που σε θαυμάζουν γιατί δεν την παλεύουν να βγάλουν καν το τρίλεπτο.. Κι επειδή είμαι και παλιός στο κουρμπέτι, και επίσης πολύ τεμπέλης να προσπαθήσω να μάθω τα πρώτα βήματα, τα αργά, βρίσκω πάντα μια δικαιολογία για την εκτέλεση που επιλέγεται, μετά τους δείχνω πώς πιάνονται σωστά στους ώμους και μετά τα βήματα αργά, ε, και έχει ήδη γκαζώσει η μουσική , οπότε βγαίνει.. Στο Aluksne χόρεψα και έδειξα τον πρώτο Ζορμπά εντός Λετονίας.-

Με τους Βέλγους παίξαμε και παιχνίδια, χορέψαμε κι άλλα, έκανα εξάσκηση και στα γαλλικά μου που τα έχω εγκαταλείψει καιρό. Μετά ευχηθήκαμε καλή επιστροφή και “στο επανιδείν!” και ξαναστοιβαχτήκαμε στο βανάκι.

ΥΓ1. Η παρούσα ανάρτηση αφιερώνεται σε όλα τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας, γονείς, αδέλφια, ξαδέλφια, θείες, θείους, ανίψια, και σε όλους τους φίλους και φίλες μου που ξέρουν και έχουν δει ιδίοις όμμασι τις χορευτικές μου ικανότητες και δυνατότητες και, δεν μπορεί, κάπου θα έσκασαν ένα χαμόγελο με τη ζορμποπεριγραφή.

ΥΓ2. Ο @@ας που είχαν βάλει να καλύψει φωτογραφικά την μουλτικάλτουραλ αυτή βραδιά δεν ξέρω τι κάνει, αλλά 2 μήνες μετά, ούτε εγώ, ούτε η Ieva, ούτε οι Βέλγοι, ούτε καν οι ABCίτες στο Aluksne έχουμε λάβει έστω και μια φωτογραφία..

ΥΓ3. Με βανάκι πήγαμε, όχι με τρενάκι, δυστυχώς..