100

Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που με σκέφτονται, που με εκτιμούν, που με αγαπούν ενδεχομένως.. Κάποιοι με ξέρουν καλύτερα, κάποιοι όχι. Κάποιοι με στηρίζουν, όχι ως αναξιοπαθούντα, απλά διαγιγνώσκοντας ότι βρίσκομαι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, κάποιοι ξεχνιούνται και κάποιοι αδιαφορούν, τεχνηέντως και επιτηδευμένα. Και δεν κατηγορώ κανέναν, ποιος είμαι άλλωστε εγώ να κρίνω ή να πω σε κάποιον πώς να αντιδρά ενώπιόν μου ή σε σχέση με μένα..

Αλλά υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έksω που με ξέρει χωρίς να με έχει δει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Και έχει καταλάβει πόσο πεισματάρης είμαι, πόσο ξεροκέφαλος, πόσο εγωιστής και ψυχρός μπορώ να γίνω όταν δεν ακούω αυτό που θέλω ν'ακούσω. Πολλοί το ξέρουν, γι'αυτό συμφωνούν μαζί μου ή αλλάζουν θέμα, βρίσκοντας κάποιο πιο ανώδυνο και light ή κάποιο στο οποίο ξέρουν εκ των προτέρων ότι θα υπάρξει ταύτιση απόψεων ή απλά σταματούν να μου μιλάνε. Αλλά όχι αυτή.

Συναντηθήκαμε όταν βρισκόμασταν σε ίδια φάση, δύσκολη και δυσκατάβλητη. Και άπλωσε ο ένας στον άλλο χείρα βοηθείας και αλληλεγγύης. Ο ορισμός του “κράτα με να σε κρατώ..”. Και το ανεβήκαμε το βουνό, σχεδόν μέχρι την κορυφή. Αλλά επειδή ορειβάτης δεν είμαι, δεν έχω φτάσει ποτέ σε καμία κορυφή, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ή όποτε φτάνω πάντα υπάρχει κάτη λίγο ψηλότερα (ή, ακόμα χειρότερα, μια πολύ απότομη πτώση, με διασείσεις και απώλεια πρόσφατης μνήμης, άρα και της κορυφής), εξακολουθώ να πιστεύω ότι κορυφή είναι ένα μικρό, στενό και μυτερό σημείο, σαν το πάνω μέρος του Λ, που χωράει μόνο έναν..

Κι έφτασε στην κορυφή, πρώτη αυτή, και χάθηκε από τα μάτια μου, πέρασε level, έπρεπε να παίξει σε επόμενη πίστα. Κι έπαιξε και όπως έμαθα πήγε καλά, τόσο καλά που ανέβηκε κι άλλο level, και τώρα ταλαιπωρείται ανάμεσα σε τόνους βιβλίων, μαρξιστές καθηγητές, καλές και κακές νορβηγίδες και μια πολύβουη πόλη, ανάμεσα σε όλες τις φυλές του Ισραήλ ή μάλλον της Βαβέλ, αλλά τα αγγλικά όλων αυτών υποθέτω είναι καλά, οπότε θα την παλέψει, θα ολοκληρώσει τον πύργο της. Και θα συνεχίσει τη ζωή της και θα εξελιχθεί, και θα ξεπεράσει και τα κολλήματα με τα κιλά της (που δεν έχει, κιλά, όχι κολλήματα – θα με έβριζε τώρα αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει – χεχε..). Και θα τα καταφέρει. Είμαι σίγουρος γι'αυτό. Θα τα καταφέρει γιατί είναι επιλογή της, είναι ό,τι ήθελε να κάνει από τα 10 της.

Αυτή η κοπέλα λοιπόν, που θέλει να κάνει στη ζωή της πράξη το “όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι”, η πρέσβειρα της πολιτικής ορθότητας που το συγκεκριμένο μήνυμα προβάλλει, ή, αν σας έπεσε πολύ βαρύ, εκπρόσωπος του πρώτου μέρους του στίχου (πόσοι από μας δε λέμε όλο και συχνότερα το δεύτερο..) “(when u were young and your heart was an open book u used to say) LIVE and LET LIVE / (but if this ever changing world in which we live in makes u give in and cry) SAY LIVE and LET DIE” (συγγνώμη για το μήκος του στίχου, ολόκληρο κουπλέ αράδιασα, τα κεφαλαία μετράνε), βλέποντας σε μένα κάτι, δεν ξέρω τι, δεν τολμάω να ρωτήσω, πιστεύοντας σε μένα, χωρίς να επιδιώκει να γίνει σώνει και καλά αρεστή με τα λεγόμενά της, αλλά χωρίς να θίγει ή να προσβάλλει στη διάρκεια των συζητήσεων, ακόμα κι όταν η ένταση είναι παντού γύρω (μας) και τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν “greek way” (λένε οι κοπέλες στο γραφείο), θέλει να με (ξανα)πάρει από το χέρι και να με βοηθήσει να ξαναφτάσω στο επίπεδό της, να ξαναπαίξουμε μαζί.

Και δεν καταλαβαίνει γιατί είμαι εδώ, οι εξηγήσεις μου δεν επαρκούν, “δε νομίζω να καταλάβω ποτέ” , έχει πει. Χιχι.. Όχι, δεν είναι χαζούλα, κάθε άλλο. Πανέξυπνη και διαλλακτική, με υπέροχες σιωπές, ξέρει πότε και πώς πρέπει να παρέμβει, χωρίς το ύφος της παντογνώστριας ή του αποκλειστικού ομιλητή που (πρέπει να) έχει άποψη επί παντός επιστητού, με πάθος χωρίς να γίνεται ψώνιο, το στυλ δηλαδή του (συν)ομιλητή που προτιμώ (οποιαδήποτε ένσταση δεκτή, γούστα είναι αυτά..).

Δεν είναι μαμά μου ή νταντά μου ή δασκάλα μου. Ξέρει ότι είμαι μεγάλο παιδί, δε χρειάζομαι προστακτικές και παραινέσεις. Γι'αυτό απλά μου παρουσιάζει αυτό που πολύ συχνά ξεχνάω.. Την κατάσταση όπως πραγματικά είναι. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι είμαι από τους τύπους που τους αρέσει (πολύ), να χύνουν την καρδάρα με το γάλα. Ότι δεν μπορώ να κρατήσω πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη (και λοιπές εκφράσεις). Γι'αυτό την είχα χάσει από τη ζωή μου κάποτε, προσωρινά όπως αποδείχθηκε (για να ακριβολογώ, το σωστό είναι : προσωρινά, όπως αποδεικνύεται μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές).

Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω αν μπορώ. Αν ποτέ το καταφέρω, θα το κάνω my way, όπως έχει συμβεί και με πολλά άλλα μέχρι τώρα.

Δεν υπόσχομαι τίποτα. Όχι πια.. Ούτε καν ότι θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, κι ας μη φτάνει. Όχι άλλα ψέματα. Όχι άλλες ψεύτικες υποσχέσεις, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους.

Αλλά αν ποτέ τα καταφέρω, μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας θα ανήκει σ'εκείνη. Χωρίς αυτή, ναι μεν θα είχα βγει στη γύρα έτσι κι αλλιώς, αλλά μάλλον θα είχα γυρίσει, χρόνια τώρα, πίσω..

Ποτέ δεν της είπα ευχαριστώ. Κι ας το ξέρει, κι ας το νιώθει σε κάθε συνομιλία. Δε θα το κάνω ούτε τώρα, νομίζω θα περιμένω ένα καλοκαιρινό πρωινό, όταν θα μπω σε λιμάνι γνωστό, που όμως θα φανεί πρωτοειδωμένο.. (Καβάφη, λογικά θα σε ξανααντιγράψω/διασκευάσω.. Κι εσένα Paul McCartney, κι εσένα Μαρία..)

Μιλάμε συχνά, σχεδόν καθημερινά. Υποσχέσεις, ηθικές απαγορεύσεις και δεσμεύσεις χρόνων δε μου επιτρέπουν να τη δω, ούτε θα μου επιτρέψουν να τη δω σύντομα. (Το ξέρω ότι το παίζω λίγο γκρινιάρης, αυτές οι “υποχρεώσεις” δε μου είναι καν δυσάρεστες, κάθε άλλο, τις περιμένω πώς και πώς..) Αλλά, αργά ή γρήγορα, θα ήθελα να την ξαναδώ..

Σήμερα κλείνω 100 μέρες λετονικής “περιπέτειας” - βάλτε κι άλλα εισαγωγικά.. Και αυτό το blog δεν το γράφω γιατί έχω υπογράψει συμβόλαιο με το blogspot ή γιατί πρέπει να παρουσιάζω έργο στο “κοινό” μου ή για να υπολογίζω τα στατιστικά.. Το γράφω εν είδει ημερολογίου, δημόσιου ημερολογίου μεν, πρώτα απ' όλα όμως για μένα. Για να το βλέπω μετά από χρόνια, να θυμάμαι και να κρίνω, αν ό,τι γράφτηκε, άξιζε να γραφτεί, αν ό,τι πέρασε, πέρασε σωστά.. Εδώ και αρκετό καιρό το είχα ξεχάσει αυτό. Και ευχαριστώ το Ντίνο και τη sfigga που με βοήθησαν να το θυμηθώ.

Για την κοπέλα που μονοπώλησε την ανάρτηση, ένα μόνο έχω ακόμα να πω:

Ελπίζω κάπου, κάπως, κάποτε, να μπορέσω να ανταποδώσω ό,τι (ή έστω μεγάλο μέρος του) έχεις κάνει για μένα, αυτές τις 100 μέρες..