Η πόλη των κύκνων: Έκθεση Φωτογραφίας

Σε ένα από τα πολλά παρκάκια του Gulbene, ίσως το πιο όμορφο, σίγουρα το πιο κοντινό στη δουλειά, βρίσκονται τα λεγόμενα “κάστρα” (και το κτίριο που δουλεύω, αν και χτίστηκε αργότερα, πριν γίνει μέρος βιοτεχνικής μονάδας και στη συνέχεια αγοραστεί από το δήμο για να στεγάσει το κέντρο νεότητας, αποτελούσε κομμάτι του όλου συγκροτήματος). Τα κάστρα είναι 2, το “κόκκινο” και το “λευκό”, ίσως τα παλαιότερα κτίρια του Gulbene, χρονολογούνται στα τέλη του 18ου, αρχές 19ου αιώνα, ιδιοκτησία της οικογένειας Von Wolf, της ίδιας που είχε και το υπέροχο, αλλά ετοιμόρροπο κάστρο στο Jaungulbene (βλ. “Οι Επισκέπτες”).

Σήμερα ανήκουν στον ιδιοκτήτη του “muiza”, του ξενοδοχείου – ρεστοράν – καφέ – σπα – πολυχώρου εκδηλώσεων που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη BĀZE. Οι σχέσεις μας είναι καλές, τουλάχιστον της Ieva και της Lana (εγώ τους κρατάω λίγο μούτρα, γιατί όταν πρωτοήρθα πήγα 1-2 φορές, μου είχε πει Ieva να ζητήσω το Maris, σερβιτόρο που είχε δουλέψει 4-5 καλοκαίρια στην Ελλάδα, κάτη θυμόταν από ελληνικά, μου έκανε και έκπτωση, την πρώτη φορά 50%, τη δεύτερη 25%, και μιλάμε για το -με διαφορά- ακριβότερο εστιατόριο όλης της περιοχής, ε, μετά απολύθηκε ο Maris, πήγα κι άλλη μια φορά και το φιλέτο κοτόπουλο ήταν τελείως άψητο μέσα, σχεδόν ωμό, ε, και δεν ξαναπάτησα για φαγητό – πριν κλείσω πάντως, να θάψω το φτυάρι λέγοντας ότι οι home-made, “σπιτικές” μπύρες του είναι από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει εδώ, οπότε αν ποτέ έρθετε, μπορείτε να το δοκιμάσετε, ποιος ξέρει, ίσως να έχει αλλάξει κι ο σεφ..). Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν τις καλές σχέσεις, κλείσαμε το λευκό κάστρο για την έκθεση φωτογραφίας.

Η έκθεση φωτογραφίας με θέμα τον εθελοντισμό είχε διοργανωθεί, με μεγάλη επιτυχία, όσο ήταν ακόμα ο Tibeau εδώ, δηλαδή περίπου από αρχές Μαΐου, μέχρι μέσα Ιουλίου, δηλαδή ολοκληρώθηκε πριν την άφιξή μου. Μαζεύτηκαν οι φώτο, από πάνω από 20 συμμετέχοντες, ορισμένες από αυτές ήταν πραγματικά καλλιτεχνικές, άλλες πιο καθημερινές, όλες απεικόνιζαν την ξένοιαστη καλοκαιρινή περίοδο (να βάλω και ένα αααχ εδώ, τον αναστεναγμό του “εδώ και δυο βδομάδες είμαι στο χιόνι και στο μείον”; - όταν λέμε μείον εννοούμε μέγιστη -5, ΜΕΓΙΣΤΗ -5..), λουλούδια, χρώματα κι αρώματα..

Άπειρα πέρα δώθε, κουβάλημα, κορνίζες με προσοχή, συρματάκι και το μικρό σφυράκι, σεβασμός στο κτίριο και στους -εξίσου ετοιμόρροπους- τοίχους του, οποιαδήποτε απόπειρα αποκατάστασης του κτιρίου έχει σταματήσει εδώ και χρόνια, οικονομική κρίση γαρ, μόνο το πράσινο νάιλον (μπορεί να κάνω και λάθος, σε χρώματα και υλικά είμαι άσχετος, δεν ξέρω πάνω από 10 – το αυτό και με τα δέντρα) που καλύπτει το κτίριο δείχνει ότι ίσως κάποτε υπήρχε η καλή πρόθεση ανακαίνισης/αναπαλαίωσης, σκούπισμα, το σημείο που η βροχή είχε βρει τον τρόπο να διεισδύσει και μάλιστα να πέφτει σε σημείο επικίνδυνο, στις σκάλες που οδηγούσαν στο υπόγειο – εκεί “στεγάστηκε” η έκθεση, αλλά πάνω και πέρα από όλα αυτά η αίσθηση ότι, όσο και να προσπαθούσαμε, καλύτερο μέρος δεν υπήρχε. Ακόμα κι αν η έκθεση γινόταν στο ίδιο το δημαρχείο, δε θα είχε το ίδιο ειδικό βάρος. (Θυμάμαι κάποτε, δεν το λέω αλαζονικά ή εγωιστικά, ούτε για κολακεία, απλώς βρίσκω μια αντιστοιχία, στη Βενετία, ήμουν σε ένα συνέδριο, ιατρικό, και η τελική εκδήλωση έγινε σε αίθουσα, σε ένα palazzo (ή palazzeto;), γεμάτη από πίνακες του Tintoretto, ενώ και το κτίριο αυτό καθεαυτό ήταν σημαντικό. Ο πατέρας του Ντίνου το είχε διοργανώσει, χάρη στο Ντίνο βρέθηκα εκεί, ήταν κι αυτός, (ξανασυνάντησα για πρώτη φορά κι ένα από τα παιδιά μου, τη Greta) αλλά όσο κι αν προσπάθησαν όλοι, έκανα κι εγώ μια μικρή απόπειρα, κανείς δεν κατάφερε να αποσπάσει από τον κύριο Αλέξανδρο τη γνώση του τρόπου που έκλεισε την αίθουσα για την εκδήλωση). Κατ'αναλογία λοιπόν, η έκθεση , το επιστέγασμα του μεγάλου αυτού project στεγάστηκε στο ιδανικό palazzio, αν και σε αυτή την περίπτωση, ήξερα τον τρόπο που έγινε το deal.

Η έκθεση κράτησε 2 μέρες, την πρώτη μέρα ήταν τα εγκαίνια, επίσημες ομιλίες, μίλησε κυρίως ο πατέρας της Gundega, που κάτη είναι στη νομαρχία, υπεύθυνος πολιτισμού ή κάτη τέτοιο, προϊστάμενος δηλαδή της Anita, κουστουμιές και ταγέρ, η Gundega πάντως είναι πολύ αναρχοαυτόνομο αλάνι, δεν μπορώ να φανταστώ πώς συνεννοούνται στο σπίτι. H δεύτερη μέρα ήταν και η κυρίως.

Απονομή διπλωμάτων, καφέδες, τσάγια και fingerfood, βιντεάκια που έκαναν ουσιαστικά περίληψη του project, ο Armins πέρναγε μερόνυχτα στο γραφείο για να τα ετοιμάσει, είχα βοηθήσει κι εγώ λίγο, επισκέψεις, η Ilze, μαζί με το νέο ότι το Aluksne θα αποκτύσε επιτέλους και δικό του εθελοντή, οπότε ενδεχόμενο παρέας, ήρθε κι ο Janis, ο “καλύτερος μου φίλος” τον Αύγουστο, που επέστρεψε στη Ρίγα για συνέχιση σπουδών, γνώριμα πρόσωπα, ήταν και η καθηγήτρια Λετονικών μου, κάναμε ένα μικρό μάθημα πάνω στο χρώματα και στα επίθετα και το τελικό πάρτυ, με ένα γρουπάκι κι έναν DJ να εναλλάσσονται, αλλά, για λόγους ασφαλείας, έπαιζαν μπροστά στο κενό, στα ντουβάρια, ο χορός γινόταν, χάρη στη μουσική τους, στο διπλανό δωμάτιο.

Είχα ετοιμάσει κι εγώ κάτη, αντιγραφή από ένα workshop που είχα δει στη Ρίγα, τη μέρα των γενεθλίων της.. Αντιγραφή της ιδέας, όχι των αντικειμένων.. Παίρνουμε λοιπόν μεγάλο χαρτό, σχεδόν 3Χ1, παίρνουμε και 5 σχηματάκια, έναν άνθρωπο να κρατάει μια μεγάλη μπάλα, ο πειρατής και το τόπι της Βουγιουκλάκη (think global), ένα σπίτι (act local), ένα άλογο, που στα μικρά μεγέθη έμοιαζε με σκύλο, ένα δέντρο, άλογο και δέντρο είναι οι σύντροφοί μας με το διαστημόπλοιο που λέγεται Γη, και μια καρδιά, το συναίσθημα, η αγάπη, και όλα αυτά μαζί μας κάνουν την άποψή μου περί του τι εστί εθελοντισμός. Παίρνουμε τα σχήματα, τα φτιάχνουμε σε 3 μεγέθη, εκτύπωση, (πολύ χαρτί έφυγε, δε σεβάστηκα το συνοδοιπόρο χλωρίδα) και με τα σχήματα που έχουμε κάνουμε το περίγραμμα πάνω στο χαρτί, αλληλεπίδραση σχημάτων, έκφραση συναισθημάτων.. Καλούτσικα πήγε..

Ε αυτά.. Επειδή μιλάμε για έκθεση φωτογραφίας, θα σας δείξω και κάποιες που τράβηξα εγώ κατά τη διάρκεια του διημέρου, ασφαλώς κατώτερης ποιότητας σε σχέση με αυτές των πραγματικών συμμετεχόντων στην έκθεση, αλλά και πάλι, αντέχονται..