Χριστούγεννα

Τα φετινά Χριστούγεννα τα πέρασα ήσυχα, πολύ ήσυχα, στο Gulbene. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο, πήρα ξηροκάρπια, πατατάκια και μπύρες και σαν χριστουγεννιάτικο σπασικλάκι, είδα το Love Actually και όλα τα χριστουγεννιάτικα επεισόδια του South Park, δηλαδή καμιά 15αριά.

Και δε με πείραξε καθόλου. Και όχι γιατί η ταινία βλεπόταν, τα πατατάκια είχαν γεύση τυρί και οι μπύρες ήταν μπύρες κανονικές και όχι κάτη σταρένιες που είχα πάρει κάποτε και ακόμα κρυώνουν στο ψυγείο.

Και δε με πείραξε καθόλου γιατί η εβδομάδα, 17-24 Δεκεμβρίου, ήταν η καλύτερη βδομάδα της χρονιάς.

Ήμουν σε ένα μέρος μακρινό, βόρειο, στο βορειότερο σημείο του πλανήτη που έχω φτάσει ποτέ, παγωμένο, χαμηλότερη θερμοκρασία -28C, με 7 υπέροχους ανθρώπους (και 2-3 guest stars)..

Έναν από αυτούς τον ξέρω απέξω κι ανακατωτά, μία κοπέλα την ξέρω αρκετά καλά και με άλλη μία είχαμε πει κάποτε ένα γεια. Με τους άλλους ποτέ, τίποτα, ούτε ήξεραν ότι υπάρχω, ούτε ήξερα ότι υπάρχουν.

Η παρούσα ανάρτηση δε θα μείνει για πολύ πρώτη πρώτη. Σε λίγες ώρες θα (έχει) ανέβει η επόμενη. Αλλά η εμπειρία της “χιονοπαρέας” - όπως αναφέρθηκε αργότερα - (μη γελάτε, η “παρέα της φεγγαρόπετρας” είναι καλύτερη;), δε θα κρυφτεί, δε θα φύγει και δε θα ξεχαστεί.

Στην αφήγηση της Λετονίας είμαι ακόμα τέλη Σεπτέμβρη. Και για πρώτη φορά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το blog ίσως να μην τελειώσει ποτέ. Και δεν ξέρω αν θα φτάσω να αφηγηθώ με λεπτομέρειες το πώς ήταν το 17-24/12.

Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ με 2 λόγια να κάνω περίληψη και σύνοψη. Θέλω να τα πω όλα. Και ταυτόχρονα φοβάμαι, ότι ούτε με τα λόγια θα είμαι καλός, και θα υποβαθμίσω την όλη εμπειρία.

Γι'αυτό θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά, σε όλα τα παιδιά αυτού του ταξιδιού (με και χωρίς εισαγωγικά), γιατί έκαναν τα Χριστούγεννά μου πιο λαμπερά από ποτέ, κι ας τα πέρασα “μόνος”, μόνος δεν ήμουνα ποτέ, όχι εκείνη τη μέρα..

ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε.. Εκτός από τους νέους ΦΙΛΟΥΣ, ήξερα ότι ήμουν εκεί, και στην Πάτρα, στον καφέ ΤΗΣ παρέας ΜΟΥ.