Φεστιβάλ Ρέζεκνε

Και το πάρτυ το βράδυ στο κάστρο κρατάει πολύ, και γυρίζω σπίτι πιο αργά από ποτέ, κατά τις 8 το βράδυ – όχι ντάξει, αστειάκι, γυρίζω κατά τις 4 αλλά το άλλο πρωί έχει ξύπνημα, πολύ πρωινό ξύπνημα, έπρεπε στις 9 να είμαι στο κέντρο, και 9 δεν είναι νωρίς, για τα ελληνικά μου δεδομένα είναι πολύ νωρίς αλλά για τα λετονικά είναι αρκετά νορμάλ ώρα, όχι όμως για Κυριακή..

Κυριακή πρωί όντως ήμουν στο σημείο που έπρεπε, έξω από το υπό ανακαίνιση Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης και, στο πλάι του, ένα πούλμαν ήταν παρκαρισμένο και διάφοροι φόρτωναν τραπεζάκια και καρεκλίτσες και ρωσικούς δίσκους, δίσκους γραμμοφώνου.. Ήταν και η Άνιτα δίπλα, το μεγάλο αφεντικό , αυτή με είχε καλέσει. Στα πλαίσια περαιτέρω ενσωμάτωσής μου εν μέρει, κυρίως όμως γιατί με χρειάζονταν. Όχι εμένα εμένα, έναν νεαρό που θα έπαιζε το ρόλο που τους έλειπε. Γιατί, δεν ξέρω αν έχει γίνει κατανοητό, αλλά οι μεταφορείς τραπεζιών και δίσκων ήταν οι ηθοποιοί του ερασιτεχνικού θεάτρου της πόλης, θίασος αγαπημένος και δεμένος, εφόσον παίζουν μαζί χρόνια, κάποιοι ακόμα και 15ετία.

Εκείνο το πρωί, ο θίασος ταξίδευε στο Ρέζεκνε, μια πόλη 120χμ μακρυά, νότια, για το φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου της πόλης.

Ήταν ένα ωραίο, ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό (μ'αρέσουν αυτά τα κλισέ..) που έγινε ακόμα πιο ωραίο από τα καλούδια που κυκλοφορούσαν στο πούλμαν, γλυκά και αλμυρά, ελίτσες και ψιψιψόνια, πάστες και σαλαμάκια, κάποια στιγμή βγήκε και μια χειροποίητη σπιτική βότκα, ένα άγγιγμα των χειλιών ήταν υπεραρκετό για τις 10 το πρωί επομένη ξενυχτιού. Όπως βέβαια υποθέτετε, εξαφανίστηκε σε λίγα λεπτά. Και πιάνουν τις κιθάρες και αρχίζουν τα τραγούδια, νόμιζα ότι λένε “λετονικά της τάβλας”, αποδείχτηκε μετά ότι ήταν τα τραγούδια της παράστασης.

Το σκηνικό

Η παράσταση λέγεται(δε θυμάμαι, δε νομίζω να έμαθα ποτέ).. Η όλη υπόθεση εξελίσσεται μέσα σε ένα καφέ-μπαρ. Είναι 2 τύποι, οι πρωταγωνιστές. Είναι και οι μόνοι που μιλάνε βάσει κειμένου. Ομιλίες, ανταλλαγές κουβέντων εκτός πλαισίου και χειρογράφου θα ακουστούν και από τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Το τι ακριβώς συζητούν οι 2, εεεεε.. Ούτε αυτό το ξέρω.. Απλά ο ένας είναι κουστουμάτος και πετυχημένος, ο άλλος φοράει πιο πρόχειρα ρούχα. Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι η ιδιοκτήτρια του καφέ – μπαργούμαν (Anita, πριν 2-3 χρόνια ήταν η Ieva – ο θίασος έχει 3 διαφορετικά έργα και τα παίζουν εναλλάξ), ο σύζυγός της, που είναι ο τύπος που παίζει κιθάρα, στη διάρκεια των τραγουδιών έχουμε τη δυνατότητα, οι υπόλοιποι ηθοποιοί, να κινούμαστε και να μιλάμε, όταν σταματήσει το τραγούδι, τα φώτα σβήνουν, οι προβολείς πέφτουν πάνω στους 2 και οι υπόλοιποι στεκόμαστε ακίνητοι, όπως είμαστε τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα, όσο άβολη κι αν είναι η στάση (την πρώτη φορά σε ένα τέτοιο σκηνικό, σταμάτησα μπροστά από τους 2..), 2 ρώσικης καταγωγής νεαροί, ντυμένοι με φόρμες, NY Yankees και NBA, έτοιμοι πάντα για ποτό και καβγά, ωραίοι ρόλοι, έχω πετύχει το πρωτότυπό τους πολλές φορές, ένας ταξιδιώτης, που μπαίνει στο μπαρ για ξεκούραση και πληροφορίες, ένας μεσήλικας που ψάχνει γυναίκα μέσω ίντερνετ και αγγελιών, μια γριά πόρνη, μια βρωμερή γριά ζητιάνα, ένα ζευγάρι στο πρώτο του ραντεβού, μικρό ηλικιακά, εκεί παίζει συνήθως ο Elvis και η φίλη μου η Inga, και ένας εργάτης, που μπαινοβγαίνει, πίνει τα σφηνάκια του και φεύγει, αλλά μετά από λίγο δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να πιει άλλο ένα, και μια παρέα που γιορτάζουν τα γενέθλια ενός από αυτούς. Δεν υπάρχει αυστηρό πλαίσιο για το ποιος μιλάει και επικοινωνεί με ποιον. Υπάρχει αυτοσχεδιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ των υποκειμένων, προκειμένου ο κάθε ρόλος να εκπληρώσει το πεπρωμένο του, να πέσει πχ ξύλο, η πόρνη να βρει λεφτά και πελάτη, ο ταξιδιώτης πληροφορίες, ο εργάτης να γίνει λιώμα κλπ.

Μπορεί να ξεχνάω και κάποιον ρόλο.. Τότε στο Ρέζεκνε, την πρώτη φορά, έπαιξα τον εργάτη, με τα σφηνάκια, τελείως κόντρα ρόλος, μεγάλο κοινό, δεν τα πήγα και τόσο καλά. Τη δεύτερη έπαιξα τον ταξιδιώτη – ρεσιτάλ! :-Ρ

Το φεστιβάλ, δε θυμάμαι αν το έγραψα νωρίτερα, ήταν διεθνές. Οπότε, μετά την παράσταση είπαμε να μείνουμε λίγο ακόμα, να δούμε και άλλα έργα. Αφού πρώτα φάγαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο (με επαλήθευση αυτού που έχω ξαναγράψει: είχαμε σπάσει, ο θίασος, στα 3. Στο μαγαζί μπήκαμε πρώτοι η Anita, o Karlis κι εγώ. Κάτσαμε, παραγγείλαμε.. Μετά από κανά μισάωρο, ήρθε το δεύτερο γκρουπάκι. Χαιρέτησαν, άδειο το μαγαζί, έκατσαν στην άλλη άκρη. Μετά μπήκε και το τρίτο μέρος , με την Edita, τη σκηνοθέτιδα. Αλλού κι αυτοί.. Δεν άντεξα.. Ρώτησα. H Anita γέλασε, “σε πειράζει να τους ρωτήσω;” είπε. “Όχι.(=όχι, δε με πειράζει)”. Kαι ρώτησε. Και όλοι γέλασαν.. “Φυσικά δεν καθόμαστε μαζί, αφού δεν ήρθαμε μαζί” ............. )

Μετά πήγαμε σε μια άλλη παράσταση, το ωραιότερο σημείο της οποίας ήταν όταν σηκώθηκε λίγο παραπάνω το φουστανάκι της ωραιοτάτης δεσποινίδος και μετά, σε υπερπαραγωγή, το ΔΟΝ Ζουάν, στα λετονικά..

Εκεί δεν την πάλευα με τίποτα, ήθελα να κοιμηθώ, έπιασα μια θέση στην τελευταία σειρά.. Το πιο αξιοσημείωτο μέρος αυτής της παράστασης ήταν το “Α γ%$#@ου”, ίσως το πρώτο που είπα σε άνθρωπο εδώ, όταν με σκούντηξε για να περάσει..

Και πάλι πουλμανάκι, και πάλι σπίτια μας.. Δεν είχε βότκες και τραγούδια στην επιστροφή, μόνο ύπνο.Φιλική συμβουλή. Τα φεστιβάλ κινηματογράφου αντέχονται. Θέατρο μία παράσταση τη μέρα είναι, νομίζω, αρκετή..