Εισαγωγή

My head is spinning round, my heart is in my shoes, yeah
I went and set the Thames on fire, oh, now I must come back down
She's laughing in her sleeve boys, I can feel it in my bones
Oh, but anywhere I'm gonna lay my head, I'm gonna call my home
(Tom Waits)

Φίλους στην Καστοριά δεν έχω. Ούτε στη Μπρυζ στο Βέλγιο ή στην αυθεντική Swan City στην Αυστραλία, ενώ τη Σουόνσι, αγγλική πόλη, την ξέρω μόνο από το στοίχημα και την ποδοσφαιρική ομάδα που είναι κάπου μεταξύ δεύτερης – τέταρτης κατηγορίας (νομίζω είχα ποντάρει κάποτε..). Οπότε δε νομίζω ότι κάποιος γνωστός μου θα δυσαρεστηθεί αν πάρω τον τίτλο και τον παραδώσω..

Σε λιμνούλα του Gulbene

Η δική μου πόλη των κύκνων βρίσκεται στη Λετονία. Λέγεται Γκούλμπενε (gulbis=κύκνος, Gulbene – με λατινικούς χαρακτήρες φαίνεται καλύτερα..) και βρίσκεται πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα παρά σε κάποια από τις ακτές της Βαλτικής (balts = λευκό). Το γιατί είμαι και το τι κάνω εδώ σύντομα..

Προς το παρόν..

Ο τύπος που έμενε στο σπίτι πριν από μένα, ο Sonny, άγγλος, ίσως η πιο χίπικη περίπτωση που έχω συναντήσει, όταν εγκατέλειπε τα πάτρια εδάφη για να έρθει εδώ, είχε την τύχη να συναντήσει στο αεροδρόμιο – περπάτησε για λίγο δίπλα δίπλα-οι πτήσεις τους ήταν σε διπλανές πύλες, τον Tom Waits.

Ε λοιπόν, κι εγώ, όταν εγκατέλειπα, αυτοεξόριστος(:-Ρ) τη χώρα, στις κυλιόμενες σκάλες του Ελ. Βενιζέλος, ήμουν μπροστά από τον Παπακαλιάτη. Φυσικά σύγκριση δεν μπορεί να υπάρξει, η αλήθεια όμως είναι ότι ένας υφέρπον συμβολισμός μπορεί να σταθεί. Με Παπακαλιάτη μεγαλώσαμε, γελάσαμε -τι;δεν γράφει κωμωδίες ο Χριστόφορος;, και μας στάθηκε σαν αδελφός στις δύσκολες στιγμές, μου στάθηκε κι εμένα την ώρα του αποχαιρετισμού (όπως είχε σταθεί σε αυτόν ως από μηχανής θεός η Πρωτοψάλτη στην εγχείριση(;)/έκτρωση(;) της Ιωάννας Παππά στο “κλείσε τα μάτια”).

Και μου λείπει..

Όχι ο Παπακαλιάτης, ούτε καν η Ιωάννα Παππά..

Η Αθήνα.

Από την Πάτρα είμαι, αλλά έζησα 9, οκ, 8,5, μείον το στρατό που σε κάθε ευκαιρία

στην Αθήνα κατέφευγα.

Αυτή η πόλη που όλοι τη βρίζουν όταν είναι εκεί-κι εγώ τα ίδια έκανα..- με την άσφαλτο που καίει, με τα αρχαία που δεν μπορείς να εκτιμήσεις, αφενός γιατί είναι παντού, αφετέρου γιατί τρέχω – τρέχεις -τρέχουμε- τρέχετε-τρέχουν εγώ -εσύ όλοι-όλοι! Και πού καιρός για αρχαία, εδώ θέλω να δω τους φίλους μου και δεν μπορώ..

Ε αυτή η πόλη, που μπορεί όταν είσαι μακρυά να σου γεννήσει νοσταλγία. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι αυθαίρετη γενίκευση, αλλά έτσι νιώθω, έτσι λέω και κάπως έτσι τελειώνει και η πρώτη “ανάρτηση”, ναι, έφτιαξα κι εγώ blog..

Θα ήθελα να κλείσω με υστερόγραφα.. Αλλά μάλλον θα μαζευτούν πολλά οπότε..

Αυτό το blog είναι κυρίως ένα είδος ημερολογίου. Θα υπάρχει επιλεκτική εφαρμογή ως προς το τι θα αναρτάται και τι όχι.. Κριτής γι' αυτό θα είναι.. εεεεε.. θα είμαι εγώ..

Οποιοδήποτε σχόλιο ανά πάσα στιγμή είναι καλοδεχούμενο, σχόλιο κάθε είδους.

Το παρόν blog ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΘΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ(και αυτό όχι πάντα)ΑΠΟ ΕΔΩ.

Η πρώτη ανάρτηση ήταν εισαγωγική.. Εξ ου και το κάτη σαν χάος.. Προσεχώς θα πορευτούμε θεματικά = λιγότερο μπλέξιμο..